tag:blogger.com,1999:blog-74843037652060228822024-03-12T18:46:37.175-07:00Home is where the heart isOver ons leven in de USAanjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.comBlogger92125tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-26097061464843892532012-01-31T07:29:00.000-08:002012-01-31T07:55:07.542-08:00Persoonlijke updateSoms krijg ik ineens vanuit een volkomen onverwachte hoek een reactie op de stukjes die ik schrijf en dat is superleuk om te horen. Ik realiseerde me dat ik na mijn ontboezemingen over mijn niet zo leuke periode in oktober alleen nog stukjes heb geschreven die over koetjes, kalfjes en andere dingen gingen, maar niet over mezelf. Daarom dacht ik dat het nu een goed moment is om een interessante en leerzame periode te evalueren met een korte samenvatting: Het gaat weer goed met me! Na de nulmeting ben ik zeker 5 kilo's van mezelf kwijtgeraakt en gelukkig waren dat de kilo's die ik ook echt niet nodig had. Het lijkt of er met die 5 kilo aan letterlijk ballast ook 5 kilo's aan geestelijke ballast verdwenen zijn. Ik kan het iedereen aanraden. Ik heb heerlijk de tijd gehad om dingen te doen die ik leuk vond. Zo ben ik aan een verhaal begonnen over een denkbeeldige Lori (naar mijn Amerikaanse vriendin met wie ik zoveel heb meegemaakt)waar ik veel plezier aan beleef. Ik heb veel gesport en lekker uitgerust. Intussen ben ik langzaam weer aan het werk gegaan. Ik heb veel gehad aan de gesprekken met Els Boon, die me heeft geleerd om grenzen te stellen en los te laten. Daarom zal ik voorlopig niet meer vast werken, maar alleen nog als oproep kracht. Zo kan ik zelf bepalen waar en wanneer ik werk. Het zal nog een hele dobber worden om mijn grenzen te bewaken, maar ik weet dat ik mezelf en mijn omgeving een groter plezier doe met een opgeruimd humeur en leuk werk dan dat ik mezelf voorbij loop. Ik heb alweer een aantal dagen gewerkt bij de school om de hoek en dat was een leuke ervaring. Telkens als ik aan het werk ga bedenk ik eerst dat ik een leuke dag wil hebben en meestal komt de rest dan vanzelf.<br />Ik heb ook veel geleerd van mijn eigen kinderen en de manier waarop zij in het leven staan. Zij weten duidelijk beter dan ik waar hun grenzen liggen en wat ze wel en niet willen. Ik vind het vooral ook heel stoer van Ruben, zoals hij zijn dromen trouw blijft, ook al gaat dat niet altijd even eenvoudig. De kunst is om niet te vergeten wat belangrijk voor je is, ook als het tegen zit.<br />Natuurlijk wil ik het liefste dat we weer allemaal bij elkaar zijn en het gemis blijft. Tegelijkertijd betekent het gemis ook dat we nog steeds samen een familie zijn, hoever ook uit elkaar. Vandaag zetten Suus en ik de feestmutsen op en we eten een taartje op Wiegert's verjaardag en proosten we op het goede leven.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-30093254251527042492012-01-30T03:41:00.000-08:002012-01-31T04:47:48.124-08:00Het blijft leuk in de US<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoUhRFgNm_10Y04km_M7TP5YeUQR6ob41A3IYjaYYaFQqi0FpHbxW6pB7Rf_Tcd5aS6HjRVJ7wjaE_61M3H-onsKqUezFxZO89J6XUP2nxYy0QFWUqoDCYY476xYU-47SjNnYgPcl4ZM4/s1600/poor+juliet.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 239px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoUhRFgNm_10Y04km_M7TP5YeUQR6ob41A3IYjaYYaFQqi0FpHbxW6pB7Rf_Tcd5aS6HjRVJ7wjaE_61M3H-onsKqUezFxZO89J6XUP2nxYy0QFWUqoDCYY476xYU-47SjNnYgPcl4ZM4/s320/poor+juliet.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5703776944505283826" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8_yD62VNa9v43F_RTVLr_APurp8fTd2jBQzS3mkkbB9SLLQiwIq8WAwLW_Ctl99Ajb4g8fOFOLfPLqyw0cXASM6hqIS1AJPi7XbpvgIMk0vhiI-36qABn7b06TlngxQboOuZa6tsjXc0/s1600/surfdudes.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 239px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8_yD62VNa9v43F_RTVLr_APurp8fTd2jBQzS3mkkbB9SLLQiwIq8WAwLW_Ctl99Ajb4g8fOFOLfPLqyw0cXASM6hqIS1AJPi7XbpvgIMk0vhiI-36qABn7b06TlngxQboOuZa6tsjXc0/s320/surfdudes.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5703776424797019570" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6zh_JKQndSmTcGAFJJ8IMyLLrrds0ePGoFjHag8Gaf6EsVQZziamvXGsFaeqgOgbDOv47eiYztCQcbt8lSEkHpt9F-qPfQEK1j4p7bKNeOPpzH8S6Y5CxlUS4LtJKvk7GuGL07tMNmRk/s1600/loyal-order-of-moose-pacifica-ca.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6zh_JKQndSmTcGAFJJ8IMyLLrrds0ePGoFjHag8Gaf6EsVQZziamvXGsFaeqgOgbDOv47eiYztCQcbt8lSEkHpt9F-qPfQEK1j4p7bKNeOPpzH8S6Y5CxlUS4LtJKvk7GuGL07tMNmRk/s320/loyal-order-of-moose-pacifica-ca.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5703776420105653250" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPHemtj1RlpPKfji-tWrxH0HKiEVy_Nd8okxoUVLdxFAM7us_1PPriTkQrJ2vnBX9gR5oLpvFKfNL4o1qan5dt1dYyFRo1y0r-phiduMVhinBJmBmbhQdYhyphenhyphenUJQqd8agUKzG0wKjHaNxk/s1600/TheSign.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 239px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPHemtj1RlpPKfji-tWrxH0HKiEVy_Nd8okxoUVLdxFAM7us_1PPriTkQrJ2vnBX9gR5oLpvFKfNL4o1qan5dt1dYyFRo1y0r-phiduMVhinBJmBmbhQdYhyphenhyphenUJQqd8agUKzG0wKjHaNxk/s320/TheSign.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5703776418415016274" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmzRGLOm4jX7f4XyLYtqoRiPBxmZ6JPt0zX4KJZZLaohJntFYhPIoH49sbTy7GYz5y1wz9UU4B3c8DvFY2mpYj-Vf9W1w7P-adctECb3_uySj5wqU7ofS-vGBG_ymuWM6wTJi0aLgDo98/s1600/TheMoose.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 239px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmzRGLOm4jX7f4XyLYtqoRiPBxmZ6JPt0zX4KJZZLaohJntFYhPIoH49sbTy7GYz5y1wz9UU4B3c8DvFY2mpYj-Vf9W1w7P-adctECb3_uySj5wqU7ofS-vGBG_ymuWM6wTJi0aLgDo98/s320/TheMoose.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5703776392609339586" /></a><br />Naast het gelukkig weerzien van de mannen biedt een bezoekje aan California telkens weer nieuwe insights in de Amerikaanse samenleving. Dit keer speelden onze avonturen zich voornamelijk af langs de onstuimige kust van de Bay Area. Ik heb ook weer een nieuw woord geleerd, mendacity, wat volgens mij zoiets betekent als leugenachtiheid en valsheid. Mendacity was het hoofdthema van het toneelstuk <em>Cat on a hot tin roof</em>, een Amerikaanse klassieker uitgevoerd door de Spindrift players van Pacifica. Van te voren hadden we ons snel ingelezen op internet om geen flater te slaan met onze onkunde op het gebied van Amerikaanse klassiekers, vooral omdat de moeder van Clare een hoofdrol speelt en de vader van Clare het stuk regiseert. Drama is belangrijk in de US. Ieder dorp heeft wel een drama vereniging en iedere school heeft een drama afdeling. Zo hebben we twee jaar geleden ook genoten van Aragon Highschool's versie van de Producers, een gedurfd toneelstuk dat in Nederland helaas geflopt is. Jammer Nederland, een gemiste kans. Misschien kwam het door de drukke december maand maar dit lot was nu ook onze Spindrift players beschoren want het kleine dorpstheater was maar half gevuld en ze verdienden zeker beter. De ouders van Clare hadden zelfs een deel van hun slaapkamer meubels opgeofferd als decorstuk en slapen zolang het stuk duurt op een opblaasmatras. De voortvarende vader van Clare was duidelijk wars van taboes en schoof de homofiele aard van de Brick niet onder stoelen of banken, zoals blijkbaar in de toemalige verfilming met Paul Newman en Elizabeth Taylor in Hollywood wel gebeurde omdat dat onderwerp toen niet geschikt bleek voor de film. Reden om te kijken of de film nog beschikbaar is in de videotheek en het zelf te beoordelen.<br /><br />De dag voor de voorstelling waren we ook al in Pacifica beland om het optreden van Ruben en zijn band, Poor Juliet, te aanschouwen. We begonnen ons dagje kust in Half Moon Bay, een kustplaatsje ter hoogte van San Mateo, bij ons beroemd om de Brewing Company, het perfecte bar restaurant met goed eten, een gezellig bar en regelmatig life muziek waarop gedanst kan worden met veel mensen van mijn leeftijd, ideaal dus. Mocht je ooit in de buurt zijn, vooral niet overslaan! Wij waren er op de dag dat het surfseizoen werd geopend. Een perfecte aangelegenheid, dacht ik om de middag door te brengen. Het duurde even voordat we de plek hadden gevonden waar het allemaal gebeurde, wat ons weer een andere interessante ontmoeting opleverde met een Amerikaanse dame die in Amsterdam meisjes uit oost Europa helpt die ons land worden binnengesmokkeld als student en vervolgens als prostituee aan het werk worden gezet. Ik moest beschaamd constateren dat wij dan blijkbaar andere meisjes uit het buitenland moeten binnenhalen om die meisjes uit Roemenie te helpen. Wel een mooie ketting gekocht om de organisatie "not for sale" te steunen en haar kaartje meegenomen voor als ik weer eens in Amsterdam ben, met een belofte een bezoekje in de keuken te brengen waar zij samen met Roemeense meisjes eten kookt.<br />Terug naar de surfers, die zich uiteindelijk op een niet met de auto te bereiken plekje op het strand hadden verzameld. Blijkbaar hadden ze voor de vorm een wedstrijdje gehouden, maar nu werden ze een voor een voorgesteld door de platselijk autoriteiten op surf gebied. En daar stonden ze dan, sterke mannen met woest haar, stoer voor hun board. Ze kregen allemaal een palmblad uitgedeeld en ik kreeg een deja vu van een ouderwetse Hollywood film die zich afspeelt in Hawaii. Vervolgens renden ze samen met de plaatselijk jeugd de zee in om daar in een grote kring op hun board een ceremonie te houden om de zeegoden te bezweren en te bidden voor mooie hoge golven en natuurlijk dat iedereen ook weer veilig het seizoen doorsurft. Jammer genoeg ga ik niet meemaken hoe deze mannen de Maverick gaan bedwingen als het moment daar is. Er werd met de bladen op het water geslagen en er werden kreten geslaakt, maar na een kwartiertje geloofden we het verder wel en gingen we iets lekkers eten in de Brewery totdat het tijd werd om naar de Moose Lodge te vertrekken.<br />Het leuke van zo'n dag is dat je geen idee hebt wat je te wachten staat. De Moose Lodge hield woord en deed zijn naam eer aan. Het eerste dat we zagen toen we de grote houten lodge binnen stapten was de enorme kop van een eland. Daaronder hingen rijen foto's van belangrijke figuren die deeluitmaakten van wat later de Loyal Order van de Moose bleek te zijn. Ook de vrouwen van de Moose Lodge waren ruim vertegenwoordigd, al sinds 1888. We waren de eersten en onwennig liepen we de grote ruimte binnen waar lange tafels stonden die bedekt waren met rood geblokte kleden. Ruben had ons op het hart gedrukt dat het vooral de bedoeling was dat we er ook iets gingen eten, want dat bracht geld in het laatje. In opdracht van de meneer achter de bar die nadrukkelijk niet over het eten ging maar over de drank gingen we aan een tafeltje zitten wachten totdat de kassa open ging. Aan de muren hingen grote bingo borden met lichtgevende nummertjes en natuurlijk ook weer een paar grote elandkoppen, naast een paar grote vissen. Er hingen bordjes bij met de namen van de personen die de dieren geschoten, danwel gevangen hadden. Het dartbord, de flipperkast en een lange bar waar een paar oude mannen verveeld van hun biertje zaten te genieten maakten het beeld compleet. Langzaam stroomde de zaal vol en binnen het uur was het een drukte van jewelste. De kassa mevrouw had een tafeltje met een ouderwetse kassa van de muur getrokken en had plaats genomen op een krukje achter de tafel. Er had zich een lange rij hongerige gasten voor het tafeltje gevormd en vrijwilligers in de keuken liepen de benen uit het lijf om de steaks en hotdogs met frieten klaar te maken, die van een onverwacht goede kwaliteit waren. De hele Pacifica gemeenschap was uitgelopen, families met babies die niet ouder waren dan 3 maanden, oudevandagen en heel veel jongeren met neusringen en geverfd haar. Poor Juliet speelde in het voorprogramma van een andere plaatselijke jeugdband en iedereen was razend enthousiast. Ik weet niet of ik teveel TV heb gekeken of dat het aan mijn achterdochtige aard ligt maar na de eerste blik in de lodge op de foto's van de Moose mannen en vrouwen had ik voortdurend het gevoel dat er achter deze facade van gezelligheid stiekum een geheime sekte schuilging. Vrienden bezweerden mij dat niets minder waar was en dat het echt om een zeer sociale vereniging ging die, gesteund door de lokale middenstand, van alles organiseerde voor haar leden. En ook nader onderzoek op het internet leverde geen spannende complottheorieen op. Wel leerde ik dat de organisatie al sinds 1888 bestaat en bij elkaar 2400 lodges heeft in alle 50 staten van de US en ook in Canada, Bermuda en in Groot Britannie. Er zijn wel 1 miljoen mannen en 400.000 vrouwen lid van Loyal Order of the Moose. Zo kom je nog eens ergens Binnenkort staat er dus ook nog een dagje Amsterdam op het programma om kennis te maken met de Roemeense gaarkeuken maar nu ga ik eerst de Hollandse winterkou trotseren tijdens een wandelingetje naar de Heemsteedse Binnenweg om bij de Hema een paar feesthoedjes te kopen om vanmiddag op feestelijk wijze Wiegert's verjaardag in te luiden en als ik dan toch in de buurt van de videotheek kom zal ik gelijk kijken of de filmversie van Cat on a hot tin roof nog in de verhuur is, waarvan later verslag.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-42451955220900889552012-01-30T03:03:00.000-08:002012-01-30T03:40:39.081-08:00Troste moederEen van de leukste dingen van het moeder zijn vind om naar mijn kinderen te kijken, vooral als ze sporten of muziek maken. Deels is het natuurlijk luiheid want ik vervul dan het meest ontspannen deel van mijn moederrol, namelijk het kijken op zich. Zij spannen zich in en ik hoef aleen toeschouwer te zijn. Uren heb ik in het zwembad gezeten, gezellig naast een andere moeder, terwijl zij stonden te bibberen naast het bad. Mij heb je niet horen klagen. Ik vond het vooral jammer voor mezelf toen Suzanne met haar vioollessen stopte omdat ik het zo heerlijk vond om te zien en te horen hoe ze een stuk onder de knie kreeg, iets wat ikzelf nooit zou kunnen. En daar komt dan de moederlijke trots om de hoek kijken. Je ziet hoe ze leren en iets bereiken, vaak meer dan ik ooit bereikt heb op mijn leeftijd. <br />Tijdens de kerstvakantie in Californie kreeg die moedertrots een nieuwe dementie. Tot nu toe had ik als moeder nog een flinke vinger in de pap tijdens de weg naar deze topprestaties. Deelname ging altijd in overleg en vervolgens was het inschrijven, aanmoedigen en het vervoer van en naar de activiteit nog meestal mijn taak, zodat ik toch nog enigszins deeluitmaakte van het eindresultaat. Nu bleek mijn rol in die zien uitgespeeld te zijn. Wiegert, Suzanne en ik werden door Ruben uitgenodigd om te komen kijken naar een van de eerste voorstellingen van de band Poor Juliet. Het optreden vond plaats in de Moose Lodge in Pacifica. Behalve dat een bezoek aan een Moose Lodge in de US een ervaring op zich is, was het voor mij de eerste keer dat ik naar een optreden van Ruben keek die helemaal door de band zelfstandig georganiseerd was. De band heeft eigen vervoer, danzij Leo, de vintage VW bus van Claire, Rubens vriendinnetje. Dat eigen vervoer is op zich bijzonder voor Hollandse begrippen omdat geen van de bandleden ouder is dan 17 jaar. Ze spelen zelf geschreven nummers en ze zorgen zelf voor het regelen van de gigs (optredens). Wij hoefden nog slechts op tijd aanwezig te zijn, een burger te bestellen en te wachten tot het feest ging beginnen en een feest was het. De zaal was afgeladen, het optreden ging reuze goed en ik hoefde slechts trots te zijn en te kijken naar mijn zoon met zijn vrienden die de eerste echte schreden naar zelfstandigheid hebben gezet. Ik weet niet of het nog mag bij een rockster in spee, maar Ruben, je krijgt een dikke kus van je moeder. :)<br />Voor belangstellenden Poor Juliet heeft en eigen facebook pagina waar de eerste opnames van het optreden staan. Way to go Poor Julietanjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-32094791374251492372011-11-28T00:45:00.000-08:002011-11-28T01:10:45.976-08:00Geluk zit soms in kleine dingetjesSoms lijkt het dat het leven een opstapeling is van keine ergernissen. Vorige week ging mijn laptop stuk, waar ik net een paar hoofdstukken op heb zitten typen zonder een back-up te maken. Nu vechten we om de overgebleven laptop van Suzanne en door het vele rondgezeul van het apparaat, want daarvoor hebben natuurlijk een laptop, zodat je er overal, maar dan ook overal mee kunt werken is nu de stekker van de oplader kapot. Gelukkig hebben we nog een paar reserve snoeren. De afstandbediening van de TV is stuk. Nu lig ik steeds op mijn knieen aan die kleine knopjes te priegelen, maar het lekker lui zappen vanaf de bank is er nu wel even vanaf. Wat een luxe problemen kan een mens hebben. In het tijdperk van de digitale flatscreens met atomatische opname box ben ik natuurlijk de laatste der mohikanen met een dergelijk probleem, net zoals ik door sommigen met afgunst, maar door de meesten onder jullie met de nek wordt aangekeken als ze mijn oude Nokia mobiel zien. Een andere dagelijkse ergernis zal wel meer herkenbaar zijn. De ergernis van de haperende fietslamp, vooral degenen met middelbareschoolgaande kinderen. Heb je net eindelijk een doosje nieuwe AAA baterijen gekocht, het verroeste schroefje eruit gekregen in het donkere gangtje, de batterijen er op de juiste manier ingeschoven en het hele zaakje weer dichtgeschroefd, doet het snertding het nog steeds niet. Fluitje van een cent dacht je nog toen je aan het klusje begon. Gelukkig hebben we nog een Hemazak vol met halfzachte reserve lichtjes in de la van het groene kastje liggen, die we telkens weer terug stoppen in plaats dat we er een opgebruiken en weggooien als die het niet meer doet en dan een nieuwe pakken. Het voelde een tijd best luxe om er gewoon een uit de zak te pakken. Er zitten van de superkleine Hemalichtjes in die voortdurend per ongeluk aanstaan omdat het knopje zo gevoelig is. Maar vanochtend, de ochtend na de mislukte batterijen vervanging, vond ik nog een degelijk lichtje. Zo'n groter aancliplampje die je op meerdere standen kunt zetten. "Hier neem die maar." zei ik "Die kan ik er niet opclippen" zei Suzanne nog. "Wel waar, gewoon aan je jas of zo" Maar nee, als gewoonlijk had ze gelijk, het clipje ontbrak. Maar natuurlijk hadden we het lampje niet weggegooid, want he, hij deed het nog. <br />Toen ging er plotseling een lichtje branden in mijn brein. Ik heb al zeker twee weken een klein zwart, vierkant clipje in de voortuin zien liggen. Een paar keer dacht ik nog, hup gooi het in de grijsbak, die staat er namelijk vlak naast. Tot mijn geluk was dat meestal op een moment dat ik met mijn handen vol de deur moest openmaken en de boodschappen uit de fietstas naar binnen moest brengen. Vanochtend liep ik op mijn blote voeten en mijn ochtendjas aan de voortuin in, en ja hoor, het zwarte, vierkant clipje lag er nog. Ha! Wat dacht je wat, het paste als een handschoen op het kapotte lampje. Wat kan je dag dan goed beginnen!anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-37645313442958967452011-11-17T03:15:00.000-08:002011-11-17T03:57:25.000-08:00De dunne lijn tussen macht en emotieIk heb lang getwijfeld ik het zou doen, een stukje schrijven over de leerkracht die vorige week in de cel is gegooid. Hij zou een van zijn leerlingen mishandeld hebben. De kinderen hadden gevochten in de klas en toen het niet lukte om ze te laten stoppen heeft hij er een bij de kladden gepakt en op de gang gesmeten. De krassen waren voor ons allemaal te bewonderen op het TV scherm. Iedereen denkt er het zijne van en dat zal altijd anders zijn dan wanneer het je eigen kind is die op de gang gesmeten wordt. Iedere leerkracht weet het, regel nummer 1 is geen kinderen aanraken! En ieder kind weet het ook. Bij de minste of geringste aanleiding zullen ze je dat onder de aandacht brengen met een "raak me niet aan", ook al betreft het een zacht duwtje in de rug om ze de juiste richting op te sturen. Ik weet bijna zeker dat geen enkele leerkracht met voorbedachte rade geweld zal gebruiken om de orde te herstellen. En toch heb ik mezelf dingen horen zeggen die ik nooit gedacht had tegen een kind te zeggen. Ook ik heb ten einde raad een kind bij de arm gepakt om hem de klas uit te krijgen, teneinde de les te kunnen voortzetten. En de leerling zal nooit schromen dit aan zijn ouders te vertellen. Misschien is er zelf een rode plek op de arm zichtbaar. Ouders blijven in de eerste plaats ouders en kiezen dan voor hun kind.<br /><br />De vraag is niet of een leerkracht geweld mag gebruiken want het antwoord daarop weten we allemaal. De vraag is hoe dik zijn huid is en waar de grens ligt tussen normaal aanraken en geweld. Iedereen heeft zijn emoties en kinderen weten als geen ander daar op in te spelen. Ik vond mezelf altijd best vriendelijk en vredelievend, maar als je lang genoeg duwt kun je bij iedereen wel een plek raken die hij zelf liever ook niet kent. Als je daarvoor in de cel gegooid kan worden ben ik blij dat ik die dans ontsprongen ben. Ik hoop dat ik mijn grenzen weer netjes dicht kan bouwen, zodat ze weer bestand zijn tegen een stootje en dat mijn emoties weer veilig opgeborgen worden op een plek waar ze horen en dat is niet in het klaslokaal.<br /><br />Ik hoop dat ouders ook bij zichzelf te rade gaan als ze het verhaal van hun kind aanhoren en eerlijk durven zeggen wanneer hun grenzen overschreden zijn door hun eigen kind. Ik wens de ouders daarbij veel sterkte en succes en ik wens ook alle leerkrachten veel sterkte, geduld en een hele dikke huid toe, alsook verstandige ouders en betrokken collega's. <br /><br />Zo, nu heb ik mijn stukje toch geschreven, hoofdstuk afgesloten.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-66941622617251933082011-11-11T04:52:00.000-08:002011-11-11T04:53:16.068-08:00MinzaamAl een paar dagen spookt er een woord door mijn hoofd. Ik heb het zelfs opgezocht in het woordenboek om te kijken of ik wel het goede woord in mijn hoofd heb. Minzaam is het woord, enigszins neerbuigend vriendelijk legt het woordenboek uit. Dat was precies hoe ik mij laatst behandeld voelde. In de rij bij het Kruitvat notabene. In de rij bij het Kruitvat is niet de plek waar je verwacht enigszins neerbuigend vriendelijk behandeld te worden, maar toch was het zo. Vandaar misschien dat het maar door mijn hoofd blijft spoken.<br /><br />Heemstede is een apart dorp. Een mengelmoes van oud chique, jong rijk en hip, en een kleine groep doe maar gewoon etc. Over het algemeen een net dorp, waar nog schande wordt gesproken van een ingeslagen bushokje en met een hoog gehalte aan hippe bakfietsen. Maar iedereen koopt bij het Kruitvat en de Aldi en daar gebeurde het dus, de ontmoeting tussen het oud geld en de doe maar gewoon etc. <br /><br />Ik stond netjes in de rij, blij met mijn, voor een koopje gescoorde, geliefde extra dikke uitgave van de Jonge Jaren van Wallander toen ze binnenkwam. Een keurige mevrouw met een mooie witte wollen jas aan. Ze lachte gelijk al minzaam, voorbereid op haar actie om het gewone volk te slim af te zijn. Ik was bijna aan de beurt bij een van de beide kassa’s. Achter mij stond nog een andere mevrouw op haar beurt te wachten. De keurige mevrouw liep doelbewust naar de voorkant van de rij en kwam naast me staan en keek me minzaam glimlachend aan. Ze moest een beetje omhoog kijken, maar dat maakte haar niet uit, want ik voelde me vanzelf een klein beetje krimpen door haar minzame lachje. Ik voelde het borrelen diep van binnen en wisselde een blik van verstandhouding met de mevrouw die achter mij stond. Wenkbrauwen kunnen net zoveel zeggen als minzaam omhoog gekrulde mondhoeken.<br /><br />Het moment brak aan, het was mijn beurt en de mevrouw in de witte wollen jas gaf me een bemoedigend duwtje tegen mijn arm en zegt: “U, was geloof ik aan de beurt, niet”, alsof ze mij in een vlaag van goedertierendheid voor liet gaan.<br />“Jazeker, en na mij is deze mevrouw die achter mij staat”, weet ik nog inwendig borrelend uit te brengen. Het ging natuurlijk nergens om Ik had geen haast en was in mijn nopjes met mijn nieuwe boek. Het was dat minzame lachje dat het hem deed.<br /><br />Boodschappen doen op de Binnenweg in Heemstede is voor mij altijd een inwendige strijd, omdat ik me niet druk wil maken over klagende en voordringende mensen, terwijl ik mij nauwelijks kan inhouden door mijn onbedwingbare irritatie over al die mensen die na minder dan een minuut wachten niet kunnen nalaten de meest neerbuigende opmerkingen te maken over het winkelpersoneel. Dus oefen ik me nu in het minzaam glimlachend spreken en geef mijn irritatie alle ruimte in mijn ironische: “Geeft niet hoor, gaat u gerust voor mij staan”. Ik weet het, ik zou beter moeten weten, maar het voelt wel lekkeranjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-74623490411700953022011-11-07T04:08:00.000-08:002011-11-07T05:02:30.327-08:00Retro ten voeten uitHet boekje ligt al een tijdje op de tafel. Lekker fleurig, oranje met roze trekt het de aandacht. En dat is dan ook de belangrijkste reden waarom het nog niet bij het oud papier terecht is gekomen. Vandaag ruim ik de tafel op en onderwerp ik het boekje aan een nader onderzoek. Het is eigenlijk meer een gidsje en het heet Flavourites. Eerst dacht is Flavurites, maar het roze snoepje bleek een "o" te zijn. "Het magazine" staat er ook nog bij. Verder vertelt de voorkant nog dat ik het vooral niet moet missen van 18 t/m 20 november.<br /><br />Ik weet nog steeds niet wat het is, maar de voorkant doet zijn werk en ik blader er maar eens doorheen. Het gidsje staat vol met leuke hebbedingetjes, zoals je die wel ziet in van die winkelrubriek in damestijdschriften, alleen staat hier boven ieder stukje een website vermeld. Dan lees ik aan de binnenkant van de omslag de editorial. Er staat een fototootje bij van twee blonde dames. Elitair woord hoor "editorial" denk ik, maar het staat er echt. De editorial valt daarna direct van zijn voetstuk want het spreekt mij in popie jopie stijl aan met Hi!<br /><br />Dan komt eindelijk de aap uit de mouw. De beide dames hadden een droom en die droom was een virtuele shopwereld waar je eindeloos kunt struinen naar de leukste musthaves. Ik denk dat een musthave in dit geval iets is waarvan je in eerste instantie nog niet wist dat je het wilde hebben of dat het uberhaupt bestond, maar toen je het zag wist je het zeker, je kunt niet meer zonder. Online spullen kopen die je niet nodig hebt, zonder maar een voet buiten de deur te zetten, wie wil dat nou niet.<br /><br />En toen gebeurde het, de droom kwam uit. De virtuele webwinkel was geboren, met uiteraard een eigen online shopping magazine. Eindelijk hoeven we niet meer de deur uit voor ons wekelijks shopping uitje op zoek naar musthaves. We kunnen nu lekker met een kopje thee in ons jogging pak shoppen op de bank. Altijd al van gedroomd toch? Of toch niet? <br /><br />Misschien niet, want toen de viruele website eenmaal een feit was kon de volgende stap niet uitblijven. Ze wilden de virtuele wereld van Flavourites echt tot leven brengen en ook dat is gelukt. Het online magazine werd op papier gedrukt, zodat je er lekker in kunt bladeren en wat dacht je wat, alle spulletjes zijn nu live te bezichtigen. Je kunt de kleding gewoon bewonderen, voelen <em>e</em><em>n</em> passen. Dat alles in Amsterdam Noord in een hal die "De Overkant" heet. De entree is maar tien euro!<br /><br />Natuurlijk kun je er ook heerlijk eten en workshops volgen. Echt een leuk uitje voor mij en mijn vriendinnen, zo kom ik ook eens van die luie bank en kan ik al mijn nieuwe musthaves showen aan al die andere dames, die nu ook eens ervaren hoe leuk echt shoppen ook alweer was. Of, ik kan ook gewoon naar Haarlem gaan en daar lekker shoppen of dat tientje besteden aan een treinkaartje en dan lekker in Amsterdam op zoek gaan naar leuke musthaves in al die leuke kleine winkeltjes waar ik zomaar gratis naar binnen mag, ook voor en na 18 t/m 20 november. Maar als ik daar nou geen zin in heb, dan kan ik natuurlijk altijd nog in mijn jogging pak op de bank onder het genot van een kopje thee op de bank langs al die virtuele webwinkels surfen. Ja, dat kan.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-31767062679557765642011-11-07T03:34:00.000-08:002011-11-07T04:08:39.507-08:00Mijn bosIk zie het Groenendaalse bos een beetje als mijn bos. Die andere mensen die daar lopen weten dat niet natuurlijk, dat ze in mijn bos lopen. Ik ben ook niet echt bezitterig. Het bos weet meer van mij dan de meeste mensen. Als iets me teveel wordt vertrouw ik het toe aan het bos, niet met woorden natuurlijk. Ik sta heus niet tegen bomen te praten, zo erg is het niet met me, maar de meeste tranen heeft het bos wel gezien. Als ik even tot mezelf moet komen ga ik naar het bos. Ik ontloop de andere mensen en dat is best makkelijk voor een bos zo midden tussen de huizen. In mijn stuk komen weinig andere mensen omdat er geen honden mogen komen.<br /><br />Ik ren er dus ook altijd mijn rondjes, ik druk me op tegen de bankjes en doe mijn stretchoefeningen op de uitkijkheuvel. Ik ren de trapjes op en neer en als het droog is doe ik zelfs buikspieroefeningen. Ik loop nooit met muziek in mijn oren. Ik luister naar het ristelen in de bladeren onder mijn voeten. Of naar een specht die gaatje zit te boren in een boomstam. Ik ben echt niet verzot op rondjes rennen, maar in mijn bos verveelt het nooit. <br /><br />Want hoewel ik maar weinig mensen tegenkom deel ik het bos wel met een hele hoop dieren. De schots hooglanders bijvoorbeeld met hun enorme geweien. Ze staren me altijd stilletjes aan vanuit hun schuilplaats tussen het struikgewas. Ze maken nauwelijks geluid, zelfs niet als ze lopen. Volgens mij kennen ze me nu wel. Soms hoor en zie ik ineens een konijntje wegspringen, vast losgelaten door iemand die hem niet meer hebben wilde. Vandaag werd ik verrast door een bewoner die ik niet vaak tegenkom. Ik liep net rustig terug te staren naar de trotse hooglanders toen hij laag over het pad langs kwam scheren. Het is een roofvogel, vraag me niet wat voor een. In het bos doet het er niet zoveel toe hoe wij de dieren genoemd hebben. Ik zie hem maar heel weinig en altijd is het een verrassing. Hij komt dan opeens vanuit de bomen laag overgevlogen en verwijnt heel sierlijk weer tussen de bomen aan de andere kant van het pad. Ik voel me ook altijd trots als ik hem weer tegen ben gekomen.<br /><br />Vorige week vond ik een stukje van een bruin grijze vacht. Het zag eruit als een pluimpje, misschien van een eekhoontje. Het zit nu in mijn fotohouder boven mijn bed. En vandaag zag ik een rood met witte paddestoel. Op de kleuterschool deden ze je altijd doen geloven dat de bossen bezaaid waren met rood met witte paddestoelen. Niets is natuurlijk minder waar. Ik was al tegen de veertig toen ik in Belgie voor het eerst een rood met witte paddestoel zag. Gelukkig had ik toen intussen ook geleerd dat ze giftig waren. Ik heb er een minuutje naar gekeken terwijl in in skihouding tegen een van mijn bomen zat.<br /><br />Bij sommige ontmoetingen maak ik maar liever rechtsomkeer. Zoals vandaag. Op een van mijn plekjes waar ik mijn oefeningen doe stonden ineens twee fietsen. Dat was raar, want niemand neemt zijn fiets mee het bos in. Het heet niet voor niet Wandelbos Groenendaal. Ik keek snel even rond, van wie zouden die fietsen zijn? Het duurde even voordat ik de eigenaren ontdekte tussen het struikgewas. Dat kwam doordat ze plat op de grond lagen. Verdere details wilde ik ook mezelf besparen en zo kwam ik op een paadje dat ik normaal genomen nooit neem, ook weer mooi meegenomen. Ik hoop trouwens niet dat ze er een gewoonte van gaan maken.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-3489733281759288142011-11-07T03:30:00.000-08:002011-11-07T03:34:07.723-08:00De nulmetingDe nulmeting<br /><br />Dit is de eerste week van weer een nieuwe periode. Geen groep acht meer om naar uit te kijken, maar een zalig niets doen in het verschiet. Om te beginnen ben ik maandag bij de huisarts geweest. Ik maak deel uit van een groep vrouwen die worden gecontroleerd op risico’s op hart- en vaatziekten. Aangezien ik al jaren last heb van hoge bloeddruk ben ik een van de uitverkorenen voor de doelgroep tussen de 50 en 60 jaar. Normaal gesproken zou ik voor de eer bedanken en mijn kop in het zand houden maar dit keer dacht aan mijn vriendin Annie en nam haar advies ter harte; Ik ga nu eens voor mezelf zorgen. Het oordeel was uiteraard bij mij uiteraard al bekend, maar staat nu in cijfers op papier. Natuurlijk is dat confronterend, maar ook uitdagend. Ik zie het als een uitgangspunt. Al mijn bewijsdrang zal ik nu gaan richten op mezelf. Ik wil namelijk nog jaren mee!<br /><br />Een van Wiegerts goeroe roept altijd. Het geeft niet als je stopt, als je maar telkens weer de energie vindt om opnieuw te beginnen en dat heb ik gedaan. Velen zullen jaloers op mij zijn. Mijn dag begon vandaag met heerlijk uitslapen, dat wil zeggen dat ik opstond voor Suus en vervolgens weer terug ging om te slapen. Toen ik wakker werd hees ik me in mijn hardloopsetje en ging het bos in voor een halfuurtje rennen. Zo heb ik mezelf beloofd om iedere dag iets sportiefs te doen. Zwemmen met Martine, fietsen met Yvon, Skigym me Catelijne of lekker in het bos rennen met mezelf. Ik weet nu al dat ik dat niet eeuwig ga volhouden, maar het is een goede start, vooral als dat gepaard gaat met veel groenten en weinig extra’s eten. <br /><br />De eerste week zonder werk. Het voelt heerlijk en tegelijkertijd een beetje leeg. Achter in mijn hersenpan knaagt het gevoel dat ik op zoek moet naar iets anders. Vooral als ik een telefoontje krijg van de tuinman dat hij voor een leuk bedrag best de deur in mijn hek wil schroeven, en dat wil ik ook graag en zo zijn er nog wel een aantal dingen die een aanslag op mijn portmonee gaan doen binnenkort. Dat werk zoeken hoeft niet erg ingewikkeld te zijn. In ons dorp Heemstede kom ik voortdurend mensen tegen die er wel oren naar hebben om mij weer in te zetten. Zwemjuf of invaljuf op de Voorweg, bijles. Makkelijk en vertrouwd. Maar toch kan ik het gevoel niet opzij zetten dat dit misschien wel het moment is dat ik eens iets anders moet gaan doen. Blijft natuurlijk de grote vraag: Wat? Wie weet horen jullie daar binnenkort wel meer over, of niet? We zullen zien.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-71991779824341463402011-10-21T10:36:00.000-07:002011-10-21T10:58:19.392-07:00Wie dit leest"Now, at 40, I write again because I have a story to tell. I write because I cannot not write. I write because I deeply believe that we must invest in our own talents and ourselves in order to create better chapters in our own lives and in the lives of others. I write because even if I stunk, even if nobody listened, even if there were silence when that tree fell in the forest all alone, I could not stop writing." Why I Write? Sharing One's Saga is Important<br />BY HEATHER WOLPERT-GAWRON<br /><br />Soms denk ik wel eens, waarom schrijf ik dit? Is er iemand die dit leest? Blijkbaar, want heel soms krijg ik een reactie en dat is leuk. Ik schrijf vooral omdat ik het wil. Het komt op in mijn hoofd als ik op de fiets zit bijvoorbeeld. Dan komen de woorden boven borrelen en als ik thuis kom ga ik zitten en schrijf ik ze op. Zo simpel is het eigenlijk. Ik ga nooit zitten en denken, wat zal ik eens schrijven. Soms is het makkelijker om mijn woorden op papier te zetten dan ze uit te spreken. Als ik schrijf orden ik mijn gedachten. Verschillende gedachten worden opgeborgen in verschillende laatjes, alsof ik mijn kamer aan het opruimen ben. Dat lucht op en geeft ruimte voor nieuwe gedachten en nieuwe ideeen. <br /><br />Misschien komt het wel doordat er niemand terugpraat, er blijven geen woorden hangen die iemand anders aan mijn gedachten heeft toegevoegd. Het lijkt alsof er een lijntje loopt van mijn hoofd naar mijn handen en terug. Als ik het heb opgeschreven is het klaar. Ik lees bijna nooit iets terug. Dat deed ik vroeger ook nooit met mijn aantekeningen op school. Als ik leerde maakte ik aantekeningen. Dat schrijven hielp me de stof te onthouden. Daarna gebeurde er niets meer mee. Daarom hoefde ik ook niet netjes te schrijven, dat scheelde, want netjes schrijven is niet mijn sterkste kant. <br /><br />Dus, als je dit leest, weet dan dat je mij een groot plezier hebt gedaan door te fungeren als luisterend oor. Ik heb je niet de kans gegeven iets terug te zeggen. Het mag wel, maar dan lees of hoor ik het later wel als alles weer lekker opgeruimd is.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-28589172783035331022011-10-17T10:10:00.000-07:002011-10-17T13:16:51.910-07:002 onwaarheden over NederlandAls je even weg bent uit de US vergeet je zomaar dat oktober de maand van de pompoenen is. Ik zag ze bij een van de trendy nieuwe huizen aan de Meerweg, maar verder dan dat ging het niet in Nederland. Daardoor kwam het dat ik vergeten was dat half oktober heel Half Moon Bay op z'n kop staat als gevolg van de oogst van de pompoenen. Niet dat we daar van genoten hebben. Als je ooit in Half Moon Bay naar het pompoenen festival wilt zorg dan dat je er om 8 uur 's morgens bent. Ga je rond het middaguur nog op pad bereid je dan voor aan te sluiten in een file die in San Mateo begint en eindigt op het festival, waar je uiteraard nergens nog je auto kwijt kunt. We lieten Half Moon Bay links liggen en besloten weer eens richting Pacifica te rijden, een populaire bestemming sinds Ruben en Clare verkering hebben. We gingen voor een relaxed dagje aan het strand en werden op onze wenken bediend. We genoten van het uitzicht op de surfers en lekkere hapjes en drankjes in de eettentjes rond het strand. <br /><p><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbb45Q-UTR53IDLnCCVSepfV9rRsLQSu4BJck7K3gWFoo_O-zgfx4nGyoCGpu9W-ShCfwxWqiAUyecLUJn5DpyabOTP8Lr70fx4FRotG_ycoZ4Uup6moEFGpXlTrNbvSkI2NY2wVca-rQ/s1600/IMG_1030.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 239px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbb45Q-UTR53IDLnCCVSepfV9rRsLQSu4BJck7K3gWFoo_O-zgfx4nGyoCGpu9W-ShCfwxWqiAUyecLUJn5DpyabOTP8Lr70fx4FRotG_ycoZ4Uup6moEFGpXlTrNbvSkI2NY2wVca-rQ/s320/IMG_1030.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5664526071349946386" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwDVtDU4j8DhXn6vQe7JQUYpg2J9QIBCGXQjYFTF1qnFXOt90wTc9QA3TkkIIDKK4mNxihKQyNB2mbDIYfQoifDymSmKVaJAUU9U_AwImJTTIzcbqwMEghhaiY2kQqkl1W0grm3AuFzrs/s1600/IMG_1028.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 239px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwDVtDU4j8DhXn6vQe7JQUYpg2J9QIBCGXQjYFTF1qnFXOt90wTc9QA3TkkIIDKK4mNxihKQyNB2mbDIYfQoifDymSmKVaJAUU9U_AwImJTTIzcbqwMEghhaiY2kQqkl1W0grm3AuFzrs/s320/IMG_1028.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5664526066513594594" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8MCqOVMWbhN7g_-MTAMK-FV8iakwih0hcvNIX17Lrk_gAUKNsR6ab7Po5K15uIAmY2f5WZntSmzPCxo-EJLLibWaigRMvahfk7fDpzCm6thGDXtg_K7xu-ISgNh9a5TpY8a0vRWVEiR8/s1600/IMG_1011.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 239px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8MCqOVMWbhN7g_-MTAMK-FV8iakwih0hcvNIX17Lrk_gAUKNsR6ab7Po5K15uIAmY2f5WZntSmzPCxo-EJLLibWaigRMvahfk7fDpzCm6thGDXtg_K7xu-ISgNh9a5TpY8a0vRWVEiR8/s320/IMG_1011.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5664525813132163730" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeMD8ukQasV0Q7XpD1YZOyFc1-ajbfOdoktGj_LMd1mzTE9N2JtXBKrtTsTfJdP_pfDi2ysQg3T6FBUqCOXQT7HQlROBA6AoqFXvN3FrLyKNqDxsZO9TFH1vQUXOToQdrlLV-qPd84OyI/s1600/IMG_1020.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 239px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeMD8ukQasV0Q7XpD1YZOyFc1-ajbfOdoktGj_LMd1mzTE9N2JtXBKrtTsTfJdP_pfDi2ysQg3T6FBUqCOXQT7HQlROBA6AoqFXvN3FrLyKNqDxsZO9TFH1vQUXOToQdrlLV-qPd84OyI/s320/IMG_1020.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5664525807904359922" /></a></p><br /><br /><br /><p>Ruben was met Clare en Drew opnamen aan het maken van een van hun zelfgeschreven nummers. De opnames worden gemaakt met huis , tuin en keuken apparatuur in het kamertje van Clare dat hooguit 9 m2 meet. Als alles lukt sturen ze de opname naar een bevriende relatie die in het bezit is van een professionele opnamestudio. De eerste stap naar eeuwige roem. Aangezien wij de rocksterren in spee, Ruben en Drew, weer mee terug zouden nemen naar San Mateo besloten we in de plaatselijke supermarkt nog een paar boodschapjes te doen. En daar stuitten we op een merkwaardige ontdekking op marketing gebied, een ons onbekend Nederlands biermerk Dutch Republic 1581, met erg op het Heineken etiket lijkend logo. Nu ben ik geen bierkenner, maar ook Wiegert had hier nog nooit van gehoord. Bovendien weten wij als rechtgeaarde Nederlanders dat Nederland een koninkrijk is en geen republiek, al zouden vele landgenoten dat wel anders zien. Vandaar even een kort onderzoek naar deze opmerkelijke ontdekking.</p><br /><br />Google leerde ons het volgende. Het bier wordt sinds een jaar of zo gemaakt in Maarssen door een eco vriendelijke brouwerij. In Californie wordt het alleen verkocht bij de supermarkt Fresh & Easy, die ik ook nog nooit eerder ergens anders heb gezien. Volgens de non snob beer review website is het de helft goedkoper dan Heineken en smaakt het zeker zo lekker, alhoewel dat lekker blijkbaar ook overgewaardeerd blijkt te zijn. Afijn lees het zelf maar na op de site:<br /><a href="http://www.nonsnobbeer.com/2011/03/dutch-republic-lager.html">http://www.nonsnobbeer.com/2011/03/dutch-republic-lager.html</a><br />Dat republiek stamt dus uit 1581 en was leuk voor de naam. Ergens vond ik nog dat het bier eigenlijk van Bavaria is en alleen voor de export wordt gemaakt, toch leuk die flesjes in het schap in Pacifica.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmuSl-wHGxvtyda9wOcQm_ofQq7rW9oHusDdAzD1PPmk9WAcyISxVMx2WGf4eNrK__DXEzCFLdmmZrBEFnqEHzvs8xxxwFvF6ABhrJ9v2sU2d2-aJM-3pqOG3hfwCgpXx_4aE2h3K5Tt8/s1600/IMG_1027.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 239px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmuSl-wHGxvtyda9wOcQm_ofQq7rW9oHusDdAzD1PPmk9WAcyISxVMx2WGf4eNrK__DXEzCFLdmmZrBEFnqEHzvs8xxxwFvF6ABhrJ9v2sU2d2-aJM-3pqOG3hfwCgpXx_4aE2h3K5Tt8/s320/IMG_1027.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5664525803889551362" /></a><br /><br />Onderweg naar huis kreeg de Nederlandse geschiedenis nog een ander leuk tintje tijdens het gesprek met Drew die 3 maanden in Nederland heeft gewoond en les heeft gehad van een Nederlandse gitaarleraar. Deze gitaar leraar vertelde hem dat de naam Holland eigenlijk komt van het Duitse Holz en dus eigenlijk hout betekent. Nooit geweten, ook niet van al bomen in Nederland. Na nader onderzoek blijkt dat ook niet waar te zijn en schijnt de naam hol te verwijzen naar het vele water en de beekjes die onze delta rijk is. Zoveel geschiedenis op een dag, wie had dat gedacht. van een relaxed dagje aan het strand in Pacifica.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-63002316885999498522011-10-16T05:48:00.001-07:002011-10-16T06:25:58.164-07:00JetlagHet is aarde donker. Ik kan niet zien hoe laat het is want het display van de wekker staat uit. Het is stil. Zachtjes ga ik naar het toilet om daar op mijn horloge te kijken. Het is half vijf. Tegen beter weten in ga ik het toch nog even proberen. Ik draai en gooi het deken van me af om het vervolgens weer terug te pakken omdat ik het koud krijg. Allerlei gedachten malen door mijn hoofd. Ah, jetlag. Ik besluit dat vijf uur laat genoeg is om op te staan. Geen slechter moment om in je bed te liggen dan 's morgens vroeg tijdens een jetlag als alle andere huisgenoten lekker liggen te snurken en de gedachten door je hoofd gaan malen. Tijd voor een kopje thee!<br /><br />Als alle deuren dicht zijn en de thee klaar is zet ik de skype aan om even het andere thuisfront te checken. Alles gaat natuurlijk uitstekend. Opa en oma zijn lekker in het bos geweest en Suus heeft haar eerste 5 km gelopen. Gelukkig vond ze het leuk want ze wil op atletiek en dat is natuurlijk meer dan hoog en ver springen. Daar gaan we eerst maar werk van maken als ik terug kom. Kijk hier begint de jetlag zich eindelijk van zijn betere kant te laten zien. Het malen maakt plaats voor plannen. Om deze positieve ontwikkeling kracht bij te zetten stop ik de oortjes van de I-pod in mijn oren. Ah, the universe is calling again: You can't always get what you want, but if you try some time, you just might find, that you get what you need. Zo is het het maar net! De volgende nummers van mijn vrienden The Stones en de thee doen de rest. <br /><br />Maar plannen voor volgende maand hoeven niet vandaag af, dus eerst het plan voor vandaag. Vandaag ga ik samen met Wiegert eerst lekker genieten van San Mateo en omgeving. Even terug naar de heuvels en de oceaan, genieten van de zon en de wind en een kopje koffie op het terras in Main street in Half Moon Bay en ik ga naar Ruben en zijn kornuiten luisteren in de garage van Drew. Morgen is vroeg genoeg voor de rest. <br /><br />En terwijl Santana intussen net doet of het laat in de avond is, is het hier toch alweer bijna half zeven geworden. Tijd voor nog een kopje thee.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-50605583197855058522011-10-10T15:18:00.000-07:002011-10-10T15:19:35.754-07:00De volgende stapHet is letterlijk 2 minuten voor twaalf als ik dit verhaal schrijf, in de avond wel te verstaan. Het voelt alsof morgen mijn nieuwe leven begint. Ik heb een stap gezet, eindelijk. Een stap die ik al heel lang gelden had moeten zetten. Waarom ik dat dan niet heb gedaan? Ik weet het niet zeker. Ik zou kunnen zeggen dat ik niet wilde opgeven, mezelf wilde bewzijzen. Dat zou mooi geweest zijn. Ik denk eigenlijk dat het meer uit lafheid was, dat ik geen nee durfde te zeggen. Of misschien was ik bang mijn zekerheid op te geven. Terwijl de enige zekerheid die ik had was dat ik zo langzaam steeds verder afdreef van wie ik eigenlijk was. Dat was het, ik was mezelf niet meer. Dat kwam duidelijk aan het licht vanavond. Het kwam aan als een mokerslag. Dit kan niet waar zijn, dacht ik, maar het is wel waar. Je wilt door de grond zakken, een excuus verzinnen. Maar ik wist, ze hadden gelijk. De ouders die klaagden in het bijzijn van de andere docent, de IB-er, de directrice en alle andere ouders over mijn gedrag voor de klas. En daar sta je dan. Toen wist ik het zeker. Als ik blijf doe ik niemand een plezier, de kinderen niet, maar bovenal mezelf niet. Was ik die persoon geworden? Ja, waarschijnlijk wel. Wat een bitterheid. Het universum heeft gesproken. Het is genoeg geweest.<br /><br />Ze weten het nog niet, maar ik mijn hoofd is de dag gekomen. Ik ga op zoek naar een nieuwe baan en vanaf november zal ik het moeten rooien met wat ik heb en wat er in het verschiet ligt. Het is in mijn leven nog nooit gebeurd dat er niets in het verschiet lag, als je je ogen maar wilt openen voor de mogelijkheden. Mijn hoofd moet eerst leeg, voordat het zich weer kan vullen met nieuwe ideeën. Ik weet dat ze zullen komen, want telkens als ik ergens anders ben, of even los van alles, dan komen ze wel, om even snel weer te verdwijnen als ik weer terug ben in mijn oude patroon. Maar nu niet meer. Open your brain, zou Mr. Silver zeggen. En dat ga ik doen. Het gaat een spannende tijd worden, maar hopelijk ook een uitdagende en leuke tijd. Maar eerst nog even de dagen tellen tot het november is, met tussendoor een heerlijke week met de mannen in de US. En nu nog slapen. Dat moeten mooie dromen worden. Welterusten. (00,17 uur in de eerste dag van mijn nieuwe leven, 11 oktober 2011)anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-27749388248315944502011-10-04T13:08:00.001-07:002011-10-04T13:09:09.177-07:00Handdoek in de ring en de leuke dingen van het leven.Soms is alles je wel eens te veel. Dan lijkt het alsof je de grip kwijt bent op alles wat je doet, wie je bent, wat je weet of dacht te weten. Wat doe je als je het liefst onder een steen zou willen kruipen en de boel te boel laten? Huilen, heel hard huilen en dan doorgaan met ademhalen. Want je lief die heel ver weg is kan je niet echt helpen. Natuurlijk kan hij luisteren en natuurlijk helpt dat wel. Maar als hij de telefoon neerlegt ben ik weer alleen.<br /><br />Ik neem ontslag en zeg dat ik het niet meer kan en vooral, niet meer wil. Want als ik zeg dat ik het niet meer kan, zeggen ze dat dat niet waar is. Misschien hebben ze wel gelijk, maar zo voelt het niet. Pas na een paar dagen komt het vermogen tot rationeel denken weer terug en pas veel later het gevoel dat bij al mijn rationele overpeinzingen hoort. Waarom is het leven zo complex? Het stomste is dat ik me steeds bedenk dat ik dit allemaal over mezelf heb afgeroepen. Tegelijkertijd is dat mijn redding, want het weerhoudt me om in de slachtoffer rol te kruipen. Het schuldgevoel dat deze realisatie bij me oproept daarentegen is levens groot. Er is maar een ding dat ik kan doen en dat is praten. En mijn eigen advies voor ogen houden. Neem van de dingen die de mensen tegen je zeggen alleen dat met je mee dat je daadwerkelijk helpt en laat de dingen die je verder in de put helpen langs je heengaan. Kijk dat advies van mezelf, daar heb ik wat aan.<br /><br />Een van de adviezen waar iedereen wat aan heeft en waar ik me aan optrek is dat dit dus het leven is, niks meer en niks minder. Doe het er maar mee. Juist, acceptatie. Ik kan me nog herinneren dat dat me door de diepste baby fase heeft gesleept, na nachten zonder slaap. Accepteer je situatie en vindt een manier om ermee om te gaan. Makkelijk gezegd natuurlijk, en toch helpt het wel.<br /><br />Iets anders dat ik me bedenk in moeilijke tijden is dat ieder stuk van je leven een fase is en er bestaan geen tussenfases. Er zijn alleen makkelijk en moeilijke fases. Geniet van de eerste en sterk je voor de laatste en weet dat het voorbij gaat. Soms lijkt een fase lang te duren, maar als je vertrouwen hebt in wat daarna komt, gaat het zeker lukken.<br /><br />En om eraan te denken dat iedere dag weer de moeite waard is ga ik iedere iets schrijven dat positief en de moeite waard is, want er is iedere dag wel iets om te lachen. Dus schrijf ik vandaag over de kinderen van het Coornhert die van hun sportdag genoten verkleed als bijen en smurfen en over mijn lieve buurman Jos, van wie ik druiven uit eigen tuin kreeg, mmmm heerlijk.<br /><br />Het laatste advies is het leukst, dat maakt dat ik er weer zin in krijg, in het leven, want ik kijk uit naar die leuke dingen die gaan gebeuren. Dus, leven, hier ben ik weer!anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-52723327280122414932011-10-04T12:17:00.000-07:002011-10-04T12:20:33.586-07:00SjansGisteren had ik sjans, of een soort van sjans. Als je eenenvijftig bent heb je niet meer zo vaak sjans als je zou willen. Misschien was het wel niet echt sjans, maar het voelde wel zo en dat is belangrijk. Het gevoel dat je nog meetelt.<br /><br />Het was heerlijk weer, lekker zonnetje en een beetje wind, net genoeg om je haar en je rok een beetje te laten waaien. Wiegert had de auto mee en kwam niet thuis voor het eten, evenmin als Ruben die bij een vriend zou blijven eten. Dus ik besloot om te gaan lopen naar down town en lekkere hapjes te gaan halen bij de super luxe en dure supermarkt <em>Draegers</em>. Ik had er zin in, dus ik bereidde me goed voor. Zonnebril, zonneklep en, iets dat ik nooit doe, oortjes in. Ik heb echt nooit oortjes in. Oortjes is iets voor jongeren. Ik zeg “is” want het zijn natuurlijk niet echt oren, maar een setje van die kleine oordopjes die aan de i-pod vastzitten. Ik heb net voor het eerst sinds jaren mijn favoriete muziek op mijn I-pod gezet, geselecteerd uit de inmense hoeveelheid muziek die intense op de computer in San Mateo staat.<br /><br />Het moet het totaal plaatje geweest zijn. Ik had plezier in mijn dag. Even alle zorgen opzij en genieten van het moment, de zon, de muziek en het uitzicht op het uitgebreide hapjes buffet. Het voelde alsof ik in een commercial liep en er ieder moment een aftiteling zou verschijnen van het merk maandverband, waarmee je je zelf op de zware dagen zorgeloos door het leven kunt bewegen, zonder dat iemand iets aan je kan merken, sterker nog, zonder dat je het zelf in de gaten hebt dat je eigenlijk chagerijnig bent.<br /><br /> En zo had ik dus sjans. Ik werd bekeken door de mannen in de straat, ze lachten naar me, van donkere mexicanen in hun pick-up truck, tot nette mannen in hun VW stationwagen. Op 3rd street kom je het allemaal tegen. En ik lachte vriedenlijk terug en genoot. Weg spataderen, weg grijze haren, weg rimpeltje en vetrolletjes. Who cares, het gaat om wat je uitstraalt, en gisteren was dat simpel, puur geluk, het genot van het moment. Een moment om te koesteren.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-59881430192856849162011-10-04T12:09:00.002-07:002011-10-04T12:17:11.849-07:00halletjesHalletjes<br /><br />Ik zit net rustig op mijn laptop te werken als achter me de deur opvliegt. Mijn hart slaat drie slagen over om die drie vervolgens in een enorme slag weer in te halen. Ruben komt binnen. Dit is niet de eerste keer dat ik van mijn stoel rol van schrik als er iemand binnen komt. Waarom hebben Amerikaanse huizen eigenlijk geen halletje?<br /><br />In gedachte ga ik de huizen af van mijn vrienden. Nee, geen halletjes. Meestal stap je zo de kamer binnen, of de keuken. Bij Japanse vrienden liggen de schoenen op een hoopje bij de deur. Japanners, die de gewoonte hebben hun schoenen thuis uit trekken, net als wij vroeger thuis, hebben vast halletjes in Japan. Gisteren waren we op bezoek bij de ouders van een vriend van Ruben. Terwijl wij net de muziekkeuze van onze tieners bespraken rende de jonste zoon met een ris vriendjes door de openstaande voordeur naar binnen, achter de bank langs en via de keuken weer naar buiten. Deze route staat daar bekend als de snelweg. Misschien komt het gewoon doordat het hier meestal mooi weer is. Alhoewel ik op TV, mijn dagelijks naslagwerk en referentiekader voor de rest van dit land, zie dat waar ook in de US, halletjes 'not done' lijken te zijn.<br /><br />Thuis in Nederland ben ik reuze blij met mijn halletje. Alle huizen hebben er een, al zijn ze nog zo klein. Voor sommige mensen fungeren halletjes als een visitekaartje voor de rest van het huis. Het zet de sfeer als het ware, zodat je al een beetje ziet met wat voor soort mensen je te maken hebt. Sportieve mensen, als de hal bezaaid ligt met sportschoenen en hockey sticks, nette mensen als er een net opgeruimd kastje staat met een bloemetje en een fotolijstje van de familie of luie mensen, als de fietsen er staan, terwijl je achterom een schuurtje hebt. Voor ieder wat wils. Bovendien is er meestal een spiegel, zodat je even je haar goed kunt doen. En je kunt er ook even diep ademhalen als je erg opziet tegen de ontmoeting die gaat plaatsvinden als je de huiskamer binnengaat. Ook handig voor wilde honden, die kun je dan nog snel even in de keuken opsluiten als dat nodig is. Afijn, ik kan wel duizend redenen bedenken voor een halletje.<br /><br />Dus, waarom hebben Amerikanen geen halletje. Misschien is het wel gastvrijer, net zoiets als binnenkomen door de achterdeur. Of misschien heeft het wel iets te maken met het gezegde “ met de deur in huis vallen” en ligt het aan onze calvinistische aard. Je kunt even de kat uit de boom kijken in het halletje. Ik ga het toch eens rondvragen.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-4115583923154403462011-10-04T12:09:00.001-07:002011-10-04T12:09:51.902-07:00Een onverwacht bezoekOnverwacht bezoek<br /><br />Geen gezin loopt altijd op rolletjes, maar als het onze van de rails loopt levert dat direct een practisch probleem op. Ik verbijt mijn frustratie en tranen totdat mijn vriendin mij gebiedt de telefoon te pakken en een ticket te boeken, hoewel ik pas net 10 dagen terug ben en in de startblokken sta om aan een nieuw schooljaar te beginnen. Het lucht op. Ook Wiegert ziet er opgelucht en blij uit als hij hoort dat ik kom. Mijn lieve collega’s zijn begrijpend en vangen de boel voor mij op. Dochterlief gaat naar haar vriendin en ik pak mijn koffer met de helft van de spullen die ik er net uit heb gehaald.<br /><br />Het wordt een stille reis. Geen Suus om lol mee te maken, om mij bij te sturen bij ongewenst gedrag. Hoe vaak hoor ik haar niet zeggen: “mam houdt je in!” of “dat ga je niet echt zeggen, toch?” Ik houd me in, helemaal uit mezelf. Ik let zelf op waar ik heen moet en maak een kruiswoord puzzel omdat ik me niet kan concentreren op mijn boek. Dit keer zijn er geen Hollandse gezinnen met blonde kinderen in Hollandse kleding op weg naar Fisherman’s Warf, Disneyland LA en Abercrombie en Fitch. Toch is het toestel vol. Aangezien thuis inchecken, voor mensen met een visum zoals ik onmogelijk is geworden sinds de invoering van het ESTA-nummer kan ik kiezen uit de drie resterende stoelen. Wat je maar kiezen noemt. Het deert me niet. Ik ga zitten en houd mijn mond. Gelukkig denken mijn medereizigers er net zo over.<br /><br />Twee films en twee maaltijden later maken we de laatste scherpe bocht boven San Francisco. De baai ziet er uit als een dal gevuld met sneeuw. Hagel witte wolken zijn gevangen tussen de omringende heuvels. Vandaag is niet te zien hoe het toestel vlak over het water zijn laatste meters naar de landingsbaan vliegt. We zitten gevangen in de dichte mist. Dan, ineens, doemt het water op en drie seconden later raken de wielen het asfalt. Het schijnt dat het ooit een keer is misgegaan. Ik blijf het een mooi gezicht vinden, iedere keer. Net als naar Nederland gaan en de polders zien, de A4 en de Mooie Nel. Het is thuiskomen.<br /><br />Wiegert en Ruben zijn laat, of eerlijk gezegd, ik ben vroeg. Ik vind het niet erg. Het breekt de spanning van het weerzien. Ik loop ze tegemoet naar de parkeerplaats. Wiegert pakt mijn koffer en samen lopen we terug naar de auto. Als ik Ruben in mijn armen sluit stromen de tranen over mijn gezicht. Ik ben er weer en alles komt wel weer goed.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-69729618835765482252011-10-04T12:02:00.000-07:002011-10-04T12:03:23.668-07:00Twee wereldenIk leef dus in twee werelden, met daartussen een zee, een oceaan, twee bergen-ketens, the great plains en negen uur tijdverschil. Een kind hier en een kind daar. Mijn man en maatje is daar, mijn leven is meestal hier. Nu even niet. Nu is mijn leven nog even in between. Net of een stukje van mijzelf er iets langer over doet om de oversteek te maken, als een slowmotion, of een bewogen foto. Het zichtbare deel is er al, maar er loopt een vage waas achter mij aan dat nog moet landen. Morgen is dat er ook. Ik weet nu dat mijn leven hier is, want als ik daar ben is het anders dan eerst, toen mijn leven nog daar was. Dan zit ik op de bleachers en kijk naar de studenten van de middle school, maar mijn kind zit er niet meer tussen. Ik praat met de ouders, maar we zijn niet meer dezelfde ouders. Ik juich voor de school, maar het is niet meer mijn school. En dat voelt anders en het steekt een beetje. Ik weet dan dat ik er eigenlijk niet meer bijhoor, net als wanneer je kinderen naar de middelbare gaan en je loopt nog op het schoolplein van de basisschool. Je hoort er niet meer bij.<br />Gisteren kwamen we terug van een weekje San Mateo in Californie. De koffers waren achtergebleven in Houston, maar ik mis ze nog niet. Straks komt iemand ze brengen en dan pak ik de bekers uit die ik in San Francisco heb gekocht, echte toeristen bekers, maar ik ben er blij mee. Ik schaam me niet om toerist te zijn, want stiekum denk ik dan dat ik er eigenlijk geen ben. San Francisco is ook een beetje van mij en daarom drink ik uit die beker straks, en dan denk ik aan de pier en aan de heuvels op de achtergrond en aan de oceaan met zijn wilde golven waar alleen echte surfers zich wagen als het hard waait.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-62700555008791952092011-10-04T12:01:00.001-07:002011-10-04T12:02:07.710-07:00Hoe het verder gingHet is ongeveer een jaar geleden dat mijn laatste berichtje verscheen. We hebben een besluit genomen. A gezegd en B gezegd. Daarna werd het leven een rollercoaster van emoties, in ieder geval voor mij. Terwijl de andere familieleden doorgingen met hun leven had ik het gevoel mijn iedere stap te moeten verantwoorden. Heb ik de juiste beslissing genomen? Gaat het goed met mijn kinderen, de een die moet wennen en de andere die ik niet meer dagelijks onder mijn hoede heb. Is mijn relatie bestand tegen deze enorme afstand. Want, hoewel ik hardop zeg dat het mij niets doet wat anderen ervan denken en dat het onze beslissing is, lees ik in iedere blik een oordeel. Iedere stilte is beladen met een mening en soms is het gewoon eenvoudig, dan komt de vraag of het oordeel rechtstreeks. Zijn we bezig met een proefscheiding? Ai, die kwam hard aan. Nee, toch? Was het een goed idee om de mening van de kinderen zo zwaar mee te laten wegen? Hadden we niet beter gewoon in de US kunnen blijven of waarom zoekt Wiegert niet gewoon een baan in Nederland? Het had allemaal gekund. Ja. En toch zijn wij hier en zij daar.<br /><br />Na bijna een jaar van herintegreren in onze Nederlandse mentaliteit, wennen aan een nieuwe baan in het onderwijs, zoeken naar evenwicht tussen tijd voor mezelf, werken en tijd voor anderen begint er langzaam weer een soort rust neer te dalen in mijn hoofd. Ik heb getwijfeld aan mijn moederschap, ben ik wel een goede moeder als ik een kind kan achterlaten, zo ver weg. Me niet realiserende dat dat voor Wiegert hetzelfde moet voelen, een kind te laten gaan. Toch heb ik het idee dat het mij zwaarder viel dan de andere leden van het gezin. Zij lijken zich eenvoudig neer te leggen bij het besluit waar we allemaal achterstonden en dat voor iedereen het beste leek op dat moment. De kinderen ontplooien zich ieder op hun eigen manier die het beste bij ze past. Suzanne op haar eigen ambitieuze manier op de middelbare, werken voor een plekje op het VWO, zichzelf en het Amerikaanse onderwijs systeem bewijzend. Nee heus, we zijn niet hopeloos achtergebleven in de rimboe van Californie. Een Ruben profiterend van de mogelijkheden van de Amerikaanse Highschool om op je eigen niveau te werken en geen stempel opgedrukt te krijgen van schooltype of dyslecticus. Profiterend van de mogelijkheden die zijn omgeving biedt om zijn musicaliteit en eigenheid vorm te geven en te worden wie hij wil zijn.<br /><br />Twee werelden die naast elkaar bestaan en elkaar raken. De een niet beter dan de ander, maar wel anders genoeg om niet te laten gaan. Er zijn maar weinig mensen die echt weten wat het betekent en waarom het is zoals het is. Zij begrijpen en de anderen moeten maar accepteren zoals het is. Het mooie is dat mijn ogen geopend zijn voor een wereld van nieuwe mogelijkheden. In mijn vijftigste levensjaar ben ik nog steeds op zoek naar een andere invulling van mijn leven. Een manier van leven die mij de ruimte laat om te zijn waar ik wil en te doen wat ik wil. Waarin mijn kinderen hun weg zoeken, die niet de mijne hoeft te zijn. Ze hoeven daarvoor niet te wachten tot ze 18 zijn. Ik zal altijd hun moeder blijven, het maakt niet uit waar ze zijn. Ik zeg niet dat dat eenvoudig is, de kunst is om altijd trouw te blijven aan jezelf, naar anderen te luisteren en eruit te halen wat je nodig hebt en te bedenken dat iedereen naar de wereld kijkt vanuit zijn eigen perspectief. Van daaruit ga ik verder, waar naartoe? Wie zal het zeggen, ik weet het zelf nog niet, maar tot nu toe is het leven altijd een verrassing gebleken, soms een mooiere dan anders, maar het is altijd aan mij om de kiezen bij iedere kans die zich voordoet. We zullen zien.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-10235027923093690712010-04-05T17:57:00.000-07:002010-04-05T18:25:48.544-07:00the story of stuff en de verleiding .....<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKkpb-TsbRfA43A7o3qDkCUch7qqlz7BFOzUNy6LktzO2YXYWEeN_cn9zO-KcYpAgZUgSxweXRToxzvXFyxBzrzlPeI5ZeAdtmBNNk9PQfiVtz2iwySFV4wGS5yO0rKZlrxo121GT8UhM/s1600/ipad.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 244px; FLOAT: left; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5456829185459210386" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKkpb-TsbRfA43A7o3qDkCUch7qqlz7BFOzUNy6LktzO2YXYWEeN_cn9zO-KcYpAgZUgSxweXRToxzvXFyxBzrzlPeI5ZeAdtmBNNk9PQfiVtz2iwySFV4wGS5yO0rKZlrxo121GT8UhM/s320/ipad.jpg" /></a><br /><div>Een stukje misbruikt van mijn eigen blog, hier mijn twee favoriete youtubes. </div><br /><div></div><br /><div>Voor diegenen die het gemist hebben in de blog hiervoor: </div><div> * The sunscreen song van Baz Luhrmann .. en</div><br /><div></div><br /><div>* The story of stuff. </div><br /><div></div><br /><div>(eerst kijken!)</div><br /><div>En ja, vandaag probeerde inderdaad iemand mij een nieuwe mobiel (mij!) te verkopen bij de Target, want mijn oude dinosaur is al twee jaar en dat is precies het moment om te vervangen want nog even en dan heb ik geen ontvangst meer. Dat is de reden waarom het zoeken naar de server iedere maand een minuut langer duurt. Help! </div><br /><div></div><br /><div>Ook al verlekkerd om de nieuwe I-pad gewandeld in de Apple store? Denk aan de story of stuff! Archhh, de verleiding.</div><br /><div></div><br /><div></div>anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-68937100948291282562010-04-05T10:05:00.000-07:002010-04-05T17:33:31.112-07:00Het laatste nieuws, whether you like it or not!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4xC7CWUV6tHwxtKl0VQr6CjP_e-0PVApnADhyphenhyphenfXcAG7zEYF_a5ETXkLX8SzXY8FMyf_RTJWu-kDnk_2cu2EYsZK1T3WNMGbLHvhKHKiXpTyCsyj1kflJYFzFuVzT2dcCbgPMQolsw-tM/s1600/stroomversnelling.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 339px; FLOAT: left; HEIGHT: 223px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5456710313057855826" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4xC7CWUV6tHwxtKl0VQr6CjP_e-0PVApnADhyphenhyphenfXcAG7zEYF_a5ETXkLX8SzXY8FMyf_RTJWu-kDnk_2cu2EYsZK1T3WNMGbLHvhKHKiXpTyCsyj1kflJYFzFuVzT2dcCbgPMQolsw-tM/s320/stroomversnelling.jpg" /></a><br /><div><div>Eigenlijk is het laatste nieuws al een tijdje duidelijk, alleen niet uitgesproken. Het is een van die momenten in het leven waarop niemand echt het juiste antwoord weet en we gewoon in de stroomversnelling springen en kijken wat er gebeurt, wetende dat we aan het einde van de stroomversnelling allemaal weer in dat brede diepe stuk van de rivier terecht komen waar we op elkaar wachten en rustig aan verder peddelen. Ook wetende dat aan de kant altijd een paar mensen staan om je aan te moedigen, je uit het water te vissen als het nodig is... ;-), of het beter weten. </div></div><div></div><div><div>Hoe, waar of wanneer weten we nog niet precies, maar Suzanne en ik komen dit jaar naar huis. Het lijkt voor Suus nu het beste moment om de overstap naar het Nederlandse onderwijs systeem te maken. We wachten op reactie van het Coorhert in de hoop dat Suzanne daar geplaatst kan worden. Ze is supergemotiveerd Frans aan het leren en is klaar voor de volgende uitdaging. Als ik terug denk aan hoe ze het hier heeft klaargespeeld heb ik er alle vertrouwen in dat ze ook deze stap aan kan.</div><div><br /></div><div>Ik heb intussen een sollicitatie gestuurd aan de Stopoz, het overkoepelend orgaan voor openbare scholen in Heemstede e.o. in de hoop op een leuke baan als juf, waar ik reuze zin in heb, omdat ik al die nieuwe ervaringen heb opgedaan hier, omdat ik anders de rest van de familie te veel ga missen als ik te weinig omhanden heb en omdat ik niet voor niks drie jaar in de avonduren naar school ben geweest en het straks te laat is om daar nog iets mee te doen. Zegt het voort!</div><div><br /></div><div>Wiegert wil uiteindelijk wel terug naar Nederland maar voorlopig gaan zijn zaken bij Tridion te voorspoedig om te laten lopen. Hij is bovendien met allerlei zijpaden bezig, waar hij zijn ziel en zaligheid in legt en zolang er geen heel bijzondere optie in Nederland voorbijkomt, op korte termijn, is het voor hem geen optie om terug te komen.</div><div><br /></div><div>Ruben is onze rockster in spee. Met rocksterren weet je het nooit, maar voorlopig staan de sterren voor hem hier beter dan in het bewolkte Europa. We gunnen hem de kansen die hij moet pakken, wat het ook moge brengen.</div><div><br /></div><div>En zie hier het dillema. Ja, het weer zal reuze tegenvallen. Ja, we gaan elkaar reuze missen. Ja, het wordt een hoop heen en weer gereis. Nee, het is niet optimaal. Nee, we weten nog niet hoe het het jaar daarna gaat lopen, en nee, we gaan absoluut niet uit elkaar, in tegendeel!</div><div><br /></div><div>We zien nog wel hoe het gaat met onze spullen en het huis. Suus en ik huren wel iets in de buurt als het nodig is, we redden ons wel voorlopig. En daarmee is eigenlijk alles gezegd wat ik erover weet op dit moment. We zien jullie wel aan de kant staan! Lachen en zwaaien zouden de puinguins zeggen. (Madagascar).<br /></div><div>Liefs van Anja en de rest.</div></div>anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-29995943160330905152010-04-04T12:48:00.000-07:002010-04-05T17:56:54.462-07:00Tandarts, flossen en de sunscreen song<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil53GoPW0VQk-GyClMVHVsCV70C1HQwBGVWfXAOy7y_DmJvK4NhKaxUUYoDnN1_5QU7ZTZzUBXR98h4PMXMETo-mslhEi3OEzaFz8S8tvbXKyPfqVQcZFIH4W-UHra33iU-Y72ljNUR3Y/s1600/floss.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 179px; FLOAT: left; HEIGHT: 170px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5456819532841867186" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil53GoPW0VQk-GyClMVHVsCV70C1HQwBGVWfXAOy7y_DmJvK4NhKaxUUYoDnN1_5QU7ZTZzUBXR98h4PMXMETo-mslhEi3OEzaFz8S8tvbXKyPfqVQcZFIH4W-UHra33iU-Y72ljNUR3Y/s320/floss.jpg" /></a><br /><div><br /><div><div>Met veel genoegen heb ik Sylvia Witteman's "Ik verzin dit niet" gelezen, een kadootje van een lieve vriendin. Als je geen zin heb in deze blog en je wilt toch op een vermakelijke manier te weten komen hoe het leven hier is, dan kan ik je dit boek warm aanbevelen. Haar verhalen gaan een op een op voor de rest van Amerika, Oost of West. En echt, ze verzint het niet!! Geloof me. En als je ons niet gelooft kan ik je Bill Bryson aanraden: "I'm a stranger hier myself", notes on returning to America after twenty years away. Ik kwam het boek tegen toen ik op zoek was naar zijn boek "A walk in the woods" ook een aanrader trouwens. Het zijn korte verhalen, lekker voor in het vliegtuig of in de wacht kamer van de tandarts om je zenuwen een beetje tot bedaren te brengen als dat nodig is, zoals bij mij, want waar je ook woont, eindelijk moet je toch naar de tandarts, net als Sylvia.<br /><br />De tandarts:<br />OK, nog een paar slechte kiezen die we moeten aanpakken, maar niet nu en niet in de zomer. In het najaar gaan we ze plannen. Dat was vorig voorjaar. En het najaar werd winter. Suzanne's orthodontist vroeg wanneer ze weer eens voor controle naar de tandarts moest. Ik liet het maken van een familie afspraak aan manlief over, want er moest onderhandeld worden over de prijs. November werd december en 2009 werd 2010, en hoewel het schuldgevoel over de tere kindergebitjes knaagde keek ik wel uit om het onderwerp tandarts aan de orde te brengen. Als een berg zag ik op tegen die nieuwe kronen. Prikken, boren, happen, bijten, slijpen en urenlang met je mond open. Totdat een vriendin tijdens een avondje uit zei dat ze graag naar de tandarts ging. Eerst dacht ik dat er iets mis was met haar, want ik ken niemand die graag naar de tandarts gaat. "It means that I take care of myself" verklaarde ze toen. Het duurde een paar dagen, voor ik de diepere mening van deze opmerking tot me liet doordringen. Eigenlijk tot het moment kwam dat rechtsboven ernstige signalen begon door te geven dat het einde nabij was, vooral tijdens het drinken van hete of koele dranken. Alleen met de linker kant kauwen gaat nog best, maar alleen over links drinken wordt lastig en al gauw is de lol van het eten helemaal verdwenen. Het moment van de waarheid was twee weken geleden.<br /><br />Eerst de kinderen. Het schuldgevoel stak zijn lelijke hoofd om de hoek. Wat als ze in dat extra half jaar ernstige gaten hebben gecreerd met kleffe warheads en toffies, rootbeer en sleepovers zonder tandenpoetsen. Gelukkig hebben ze ofwel sterkere gebitten dan ik dacht, ofwel hebben al die extra fluorbehandelingen toch hun vruchten afgeworpen. De verlossende woor<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglhm0io3SBx1SQln74e12BoAEB_Ayh9sfjIdFRWgzvVEVkZ48RzPh5xsyNjKy3DwMoCUQdH9tQrAmx3AwsLOKyzsPWHdfDSH9tjgbhgx3fA5zsVRIIwIBzctji4JwUHlOtXmZLvouXApA/s1600/candy.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 232px; FLOAT: left; HEIGHT: 205px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5456819531512485282" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglhm0io3SBx1SQln74e12BoAEB_Ayh9sfjIdFRWgzvVEVkZ48RzPh5xsyNjKy3DwMoCUQdH9tQrAmx3AwsLOKyzsPWHdfDSH9tjgbhgx3fA5zsVRIIwIBzctji4JwUHlOtXmZLvouXApA/s320/candy.jpg" /></a>den brachten enige rust in mijn hoofd: "geen gaatjes". Nu ik nog. Eerst een rondje foto's om te kijken hoe ernstig de schade was, maar gelukkig bleek het slechts een krakkemikkige vulling die er toch uitging. Natuurlijk viel het allemaal reuze mee tone het eindelijk zover was, want deze tandarts is de geduldigste man van het halfrond en is kwistig met verdovingen. Drie uur later was ik het vermaak van de familie toen ik probeerde soep te eten met een nog steeds verdoofde bovenlip. Ja, ja heel grappig allemaal. Zorgen jullie er maar voor dat het nooit zo ver komt met jullie kiezen. Nu nog een weekje rondlopen met die rare stroeve kiezen in mijn mond en dan komen eindelijk die mooie nieuwe nepkiezen erin.<br /><br /><br />Het uitzoeken van de nepkiezen bracht nog een heel nieuw probleem aan de orde. Was ik nog volkomen gefocust op het redden wat er te redden viel, nu moest ik ineens een hele andere beslissing overwegen. Welke kleur. Wat gaan we met de rest van het gebit aanvangen. Pardon? Nou ja, ik kan die gele tanden natuurlijk bleken en dan worden ze al een stuk beter aan te zien, maar dat moet wel steeds opnieuw gebeuren. Ik kan natuurlijk ook paatjes op mijn tanden laten zetten volgens het Hollywood model en dan heb ik er geen omkijken meer naar. Dan kunnen we de kiezen gewoon aanpassen aan mijn nieuwe frontjes. Wow, daar was ik even niet op voorbereid. Natuurlijk weet ik wel dat het allemaal wel mooier kan, maar ik heb er nu al die jaren tegen aan gekeken en beerik langzamerhand wel een beetje aan gewend. Ik wil gewoon dat het hele zaakje netjes en heel blijft. Maar OK, het zal wel zoiets zijn als een mobieltje en de magnetron, op een gegeven moment moet je er gewoon aan. Niet aan de frontjes trouwens, maar ik heb nu wel zo'n setje liggen met van dat tanden bleekspul. Nee, nog niet geprobeerd, het ligt naast de haarverf. Ook nog geen zin in gehad. Maar de nieuwe kronen zijn wel een tintje lichter en als ik de rest niet doe, is dat natuurlijk geen gezicht, dat begrijp je wel, zoiets als uitgroei, dat valt ook meteen op. Vanavond dan maar. En nu maar hopen dat jullie straks allemaal het verschil zien, of dat je als eerste de uitgroei opvalt.<br /><br />Wat blijft is de rekening. Gelukkig ben ik goed verzekerd, want tandartsen zijn hier niet goedkoop. Dat onderhandelen van Wiegert kwam niet uit de lucht vallen. Ik verdien niet veel, maar tweeeneenhalvemaand werken voor 3 van die nepkiesjes is toch niet mis. Dus denk aan mij and always floss. (and don't forget to were sunscreen.) (see youtube, the sunscreen song by Baz Luhrmann).</div></div></div>anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-57503465087813454132010-04-02T19:32:00.000-07:002010-04-02T20:45:57.705-07:00Springbreak<div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXXEfeF0NzEXetctCywG4OwUxpGVZAl26op1adpZMvoD3WH0drfPG7Y2MEA1PwST42unspE-g2FjC3RPPeBKmhfnPKPdr5sOj7ZSddQyhNSmrtcbMfJBcUTUaXdzqI42_9nk_6E-bWcaI/s1600/image_medium.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 213px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5455751427634706546" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXXEfeF0NzEXetctCywG4OwUxpGVZAl26op1adpZMvoD3WH0drfPG7Y2MEA1PwST42unspE-g2FjC3RPPeBKmhfnPKPdr5sOj7ZSddQyhNSmrtcbMfJBcUTUaXdzqI42_9nk_6E-bWcaI/s320/image_medium.jpg" /></a><br /><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div>Eindelijk, springbreak! Tijd voor een pauze. We gaan even nergens heen, gewoon thuis. OPRUIMEN en dan schoonmaken. Dat is, naast uitslapen natuurlijk, prioriteit nummer 1. De Amerikaanse schoolkalender is behoorlijk uitputtend. Als je dan de week-enden en avonden volpropt met een skien. een jaren 60 feestje, bandvoorstellingen, culturele feestavonden (zeg maar eetavonden) etc, etc, dan komt de springbreak als een noodzaak. De laatste tijd werden er vooral veel spullen uit de kast getrokken, maar kwam er slechts sporadisch iets schoon terug en werd er regelmatig iets dat nog enigszins toonbaar was uit de berg getrokken. Voor Ruben zit er waarschijnlijk niet veel rust in, want die gaat zondag op maandag nacht met de bus naar San Diego, om daar op de boot naar Mexico te stappen. Na een paar maanden 's morgens om 7 uur te hebben gerepeteerd gaat de schoolband spelen op het schip. Lichtpuntje is dat vanmorgen voor het laatst om 's morgens 7 uur gerepeteerd is. Minpuntje was dat op 14 maart onze visa zijn verlopen en wij nu met een tijdelijke aproval rondlopen waarmee we in Nederland een nieuw visum kunnen halen. Zonder visum komen we waarschijnlijk het land niet meer in. Afijn na veel gebel etc. lijkt het allemaal wel snor te zitten met Ruben in Mexico, maar ergens in mijn achterhoofd blijft er toch een stemmetje protesteren en ben ik bang dat we straks een reisje Mexico - Nederland -VS moeten inlassen om Ruben er weer in te laten. Gelukkig zit het allemaal wel snor daar bij de douane tussen de VS en Mexico.</div><br /><div></div><div>Suzanne is net terug uit Annaheim, eveneens een muziektripje van school. Eerst een dag in het concertgebouw en daarna naar Disneyland met de hele club. Onder de bezielende leiding van een bipolaire moeder, die het nodig vond om tussen 1 uur en 3 uur 's nachts een flinke ruzie te zoeken en weer te oplossen met gezellig groephugs. Zo kwam het arme schaap behoorlijk moe terug. Die gaat straks lekker heel veel TV kijken en vooral heel weinig huiswerk maken.</div><div></div><div> </div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh695hpfHmQG-yFbS2YxZZGMr46J0FzNbpg8zQ3ND5D-iE1wnwekrlqbb2hzdSv5DjyvJKFfaX01yARNe9bUyFSSNsyrNKmUBu_kjj1rjjrIU2aF9_QOdDUxjmyVq1JrOrnfs-z2SJdtqg/s1600/gravedigger.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 256px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5455751421790035650" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh695hpfHmQG-yFbS2YxZZGMr46J0FzNbpg8zQ3ND5D-iE1wnwekrlqbb2hzdSv5DjyvJKFfaX01yARNe9bUyFSSNsyrNKmUBu_kjj1rjjrIU2aF9_QOdDUxjmyVq1JrOrnfs-z2SJdtqg/s320/gravedigger.jpg" /></a>Bij Wiegert is er weinig veranderd. Die heeft het nog steeds erg naar de zin in het bebloemde bovenkamertje en heeft uiteindelijk toch nog die grote deal gesloten met Walmart. We hebben het erg gezellig met de andere Nederlanders van Tridion en ondernemen geregeld gezellige tripjes met elkaar zoals de monstertruck race. Van die toch al niet kleine pick-up trucks met drie keer te grote wielen eronder met namen als: Grave Digger en Maximum Destruction. Vooral de laatste ronde is leuk want dan lijkt het de bedoeling dat er zo weinig mogelijk hoort over te blijven van de truck. En dit alles onder het genot van een hamburger of hotdog en veel lawaai. </div><br /><div></div><div>En met moi gaat het ook prima. Een poosje was ik bang dat ik mijn baan kwijt zou raken, doordat Tridion ruim te laat was begonnen met de procedure om de visa te verlengen. Alles hangt hier aan het zijden draadje van de visa, zoals mijn werkvergunning en de rijbewijzen. Een instituut als een schooldistrict waar je vingerafdrukken worden afgenomen voordat je mag werken, laat je vast niet werken zonder werkvergunning. Nadat mijn humeur via Wiegert, ook Tridion begon te vervelen werd er toch nog op tijd drastisch actie genomen en kwam het allemaal toch nog goed. Gelukkig maar, want ik het er naar mijn zin en ik zou mijn collega's erg missen, vooral mijn maatje Jenna. We opereren samen door de hele school, naast de drie kinderen waar we eigenlijk voor zijn aangenomen en dat maakt het werk alleen maar beter. Laatst hebben we samen zelfs de vioollessen overgenomen omdat de leerkracht niet kwam opdagen, Ach ja, een beetje opletten als Suzanne speelt kan nog heel wat opleveren. Op sommige momenten begint het steeds meer te lijken op een sociale werkplaats. Zoveel kinderen die buiten het systeem vallen en niet de ondersteuning krijgen die er voor anderen wel is. Voor mij blijft het onderduidelijk waarom de een wel en de ander niet. Een tragisch dieptepunt bracht me onlangs op de begrafenis van het tweejarige nichtje van een jongen uit een van mijn klassen. Als ondersteuning voor hem, aangezien haar dood het gevolg was van een familiedrama dat zich daar al enige tijd afspeelde. De begrafenisdienst werd gehouden in een overwegend zwarte baptist church, met veel inmening van het publiek. Voor mij een dusdanige vreemde gewaarwording dat ik geheel in beslag genomen werd door wat er om me heen gebeurde. Een dienst die de hele reden van de bijeenkomst overschaduwde en naar mijn gevoel niet op een prettige manier. Ik voelde spijt voor het arme kind dat daar eenzaam in haar kistje lag, maar kon me door het hele spektakel niet meer verdrietig voelen. Arme Mark. Gelukkig is hij af en toe weer op school en lacht en speelt basketbal en kan weer gewoon kind zijn, met de andere kinderen.</div><div></div><br /><div>Al met al een drukke tijd, met op de achtergrond de druk van wat komen gaat, waarover later meer. Tot dan! Maar eerst de spingbreak yeah!</div></div>anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-71626751139421402422010-01-27T17:50:00.000-08:002010-01-27T18:22:31.475-08:00POWER OUTAGE<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJoPwYGbKfUDnqJIa48mBMfoVM6bn5NTyQ_rPclSqKjAb4boOE921HnE2DPeD_sW_Lq0rX45ppShTbi5LZBW-mrPnqTE1waFb5GBtBDHuZfaNcSBFTUXbhEv8HeJggIiJnPQ2HYL3tUBE/s1600-h/blog+poweroutage.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 213px; FLOAT: left; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5431602704770197778" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJoPwYGbKfUDnqJIa48mBMfoVM6bn5NTyQ_rPclSqKjAb4boOE921HnE2DPeD_sW_Lq0rX45ppShTbi5LZBW-mrPnqTE1waFb5GBtBDHuZfaNcSBFTUXbhEv8HeJggIiJnPQ2HYL3tUBE/s320/blog+poweroutage.jpg" /></a> Als er iets is dat de Californians uit hun ritme brengt is het wel regen en wind. Wordt het water in Nederland eerlijk verdeeld over het hele land omdat het overal helemaal plat is, hier gutst het water van de heuvels naar het laagste deel. Soms is dat de straat. In mijn geval Chrystal Springs. Van toevoeging Ave of street ben ik even niet helemaal zeker want die wordt nooit door iemand gebruikt. De gemeente zet braaf hekjes midden op de weg op plaatsen waar het water door de putten naar boven komt en over de weg gutst. Gelukkig is het hier nooit zo extreem als zuidelijker in de buurt van LA waar op de plaatsen waar kort geleden nog bosbranden woedden nu de overblijfselen daarvan samen met de aarde over de weg naar beneden zakken.<br />Gelukkig hebben ze bij mij op school na jaren pappen en droogmaken vlak voor het regenseizoen een belangrijke lekkage echt gerepareerd, zodat de reuzefohn eindelijk uit het lokaal kan worden gehaald en de lucht van natte kaplaarzen een beetje kan wegtrekken. Het probleem van “wat doen we met de kinderen als het regent” is alleen nog niet opgelost en dient zich ieder jaar weer opnieuw aan bij de eerste tekenen van neerslag. Het lijkt waarachtig wel een beetje op de NS en bladeren of sneeuw. Na drie dagen de pauzes met de kids in de klas te hebben doorgebracht zijn de leerkrachten het goed zat en worden de schapen de LGI (Large Group Instruction ben ik onlangs achtergekomen) ingeloodst waar ze onder de bezielende blik van gymcommandant mrs. Moore naar Mary Poppins mogen kijken, want uitermate appropriate. Uiteraard mag er niet worden gesproken tijdens de film, want anders kunnen de andere 399 kinderen de film niet verstaan. Het systeem van vrije keuzes en het is toch lunchpauze laten we voor het gemak even varen. De straffe hand wordt gehanteerd door middel van een fluitje en door mrs. Moore aan een stuk geschreeuwde orders. Moch iemand al geinteresseerd zijn in Mary Poppins, dan is het volgen van de film hierbij definitief onmogelijk gemaakt. Als lunch hulp voel ik het als mijn taak om de kinderen enigszins tegen het toezicht geweld te beschermen en plaats mezelf breeduit voor een groepje 5th graders die een spelletje spelen met gedempte stem.<br />Echt spannend wordt het als op een ochtend blijkt dat de stroom is uitgevallen. Niet alleen is het nog aardedonker ‘s morgens om 7.45 als de eerste kinderen arriveren, maar ook de verwarming werkt natuurlijk niet. De verwarring is groot. Er gaan geruchten dat de school voor de dag zal worden gesloten, maar helaas zijn de buskinderen al gearriveerd en die kun je zomaar niet terug het dal in stauren. De klokken wijzen aan dat de stroomstoring al in de heel vroege ochtenduren is begonnen. Zoals iedere beslissing valt deze vanzelf naar mate je er te lang mee wacht, en zo ook hier. De meeste ouders zijn intussen vertrokken en de leerkrachten trekken zich terug in de donkere lokalen en laten de kinderen in het donker hun rekenboeken ontcijferen. Sommige kinderen denken bezorgd aan hun warme lunch. De helft van de kinderen nuttigt namelijk iedere dag een warme vette hap bestaande uit een lap opgewarmde pizza of kipnuggets met slappe frieten en die zijn niet zo smakelijk koud.uit de vriezer, alhoewel die misschien ook wel ontdooid zal zijn tegen die tijd. Ik denk verheugd aan mijn frisse boterham met kaas en sla. Omdat van sluiten intussen geen sprake meer is en van de directie al de hele ochtend niets meer is vernomen slaakt iedereen dan ook een zucht van verlichting als rond elf uur de lichten weer aanspringen. De moderne technologie is weer gered. Voor nu.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7484303765206022882.post-72953311961609904102010-01-27T17:37:00.000-08:002010-01-27T17:45:36.294-08:00Herrie in de garage.Je stuurt je kind naar highschool en binnen de kortste keren herken je hem niet meer terug. Nieuw kapsel, vrienden die je niet kent, of vriendinnen, die je alleen op afstand mag waarnemen, of achter in de auto en dan alleen als het niet anders kan. Je rol als ouder bestaat vooral uit het bijhouden van de huiswerkopdachten en zorgen dat er voldoende te snaaien is in huis (en dan vooral hot cheetos en rootbeer, een soort cola vermengd met dropwater. Maar gelukkig komt het dan toch ineens weer goed want dan staan, op een goede vrijdag middag, die vrienden ineens allemaal op de stoep. Liefst natuurlijk om 5 uur, zodat ik als een speer naar de Safeway fiets voor extra pizza’s en nog meer rootbeer. Natuurlijk komen ze niet alleen voor de gezelligheid, maar omdat het drumstel in onze garage staat. De jongens vormen namelijk samen een band. Eerst repeteerden ze bij Matt boven de (vrijstaande) garage, maar het drumstel daar voldoet niet, vandaar. En wat zeg je dan? <br />T…. (voor de Hagenaars duidelijk, voor alle andere not appropriate), wat een herrie. Ouders, weet waar je aan begint als je kind drummer wilt worden. Als je denkt dat je er bent met het doorstaan van het uurtje oefenen in de week, dan heb je het goed mis. Net als een piano laat een drumstel zich niet makkelijk verslepen en dus ben je de pinuut als ze in de leeftijd van de punkbandjes raken. Dan toch maar liever die piano, want die zijn wat ruimer bezaaid en klinken ook goed met viool en dwarsfluit, terwijl de drum zich wat gezellig laat combineren met electrische gitaar, diet flink versterkt dient te worden.<br />Eerlijk is eerlijk. Ze maken zelf liedjes en na een tijdje begint het zelfs ergens op te lijken. Wiegert’s opname apparatuur wordt geleend en enthousiast maken ze echte opnames. De bevestiging van mijn waardering moet, ik beken het eerlijk, van heel ver komen. Vrijdag rond half vier gaat bij mij namelijk het week-end in. Verstand gaat op nul en laat de witte wijn en Gilmore girls maar komen. Geen haar op mijn hoofd die drie meisjes heeft geanticipeerd die om 5 uur willen eten omdat om 6 uur de basketball begint en al helemaal geen 4 rockers die en passant ook mee-eten, want we gaan even een paar nummertjes opnemen in de garage. Lachen en zwaaien zou Wiegert zeggen, die nog heerlijk een paar uurtjes relaxed in het vliegtuig uit Boston zit. Hij weet zelf nog niet hoe relaxed dat is trouwens. Ik zal wel zorgen dat hij morgen aan de beurt komt als we Suzanne’s partijtje met de Amerikaanse vriendinnen houden. Ha!<br />Zoals ik zei, eerlijk is eerlijk. Ik ben best trots op ze. Natuurlijk zijn ze nog maar een beginnend garagebandje, maar toevallig wel mijn garage. Zo dat weten julie dan maar alvast voor als ze later beroemd worden en jullie aan mij vragen om kaartjes te regelen voor de uitverkochte zalen. Vooralsnog vindt de eerste gig (ja zo heet dat, als je ergens een optreden hebt geregeld) plaats bij het hardrockcafe op pier 39 in San Francisco. Als je toch ergens moet beginnen, dan maar gelijk goed, toch!<br />Beginnende web site van Dead Serious op www.deadserious.ning.com. Opname met de computer microfoon van Wiegert in de garage. Binnenkort is daar natuurlijk een opname te beluisteren van de gig, dat wordt natuurlijk een toppertje. Het optreden vindt plaats op de 24e januari a.s.anjahttp://www.blogger.com/profile/12116149301342733525noreply@blogger.com0