Genoeg van alledaags gekeuvel over hondjes en art? Zin in een beetje olie op het vuur? Terwijl de economie aan de beademing ligt en de spaarcentjes als sneeuw voor de zon verwijnen vieren wij gewoon Halloween en gaat het leven van alledag gewoon door. En dat moet natuurlijk ook. Het heeft geen zin te gaan zitten kniezen en wachten tot het overgaat, maar soms. Soms kom ik thuis, soms lees ik de krant, soms kijk ik naar Larry King en dan denk ik aan Glenn Beck uit een van de eerste mailtjes, de independant voter die zijn talkshow afsloot met " may the force be with you".
Dan denk ik aan Wouter Bos, die onze spaarcentjes probeert te beschermen, dan denk ik aan al die sociale woningbouw, OK saai misschien, maar wel bedoeld om al die mensen die niet die dure huizen kunnen kopen een leuk en waterdicht dak boven hun hoofd te geven. Dan denk ik aan mijn lieve vader en moeder die gelukkig ook nog mooie nieuwe tanden kunnen krijgen.
Dan kijk ik om me heen en zie uit het raamtje van de Caltrain golfkartonnen huisjes staan en denk aan de American Dream. Je eigen huis, gratis en voor niks langs de rails van de trein. Is het toeval, zo dicht langs de rails?
Dan kijk ik om heen en zie de illegale immigranten wachten op de hoek van Third en Delaware, wachten op iemand die ze oppikt voor een baantje vandaag. En morgen?
Dan kijk ik om heen en zie de oorlogsveteraan die iedere dag voor de Walgreens zit en op mijn fiets past als ik 5 dollar in zijn doosje gooi. Was hij niet ooit een held? In welke oorlog was het ook al weer?
Dan lees ik in de krant dat in Texas de enige sexeducatie bestaat uit het advies geheelonthouding en lees ik in de krant dat Nevada een "safe heaven" is, waar kinderen bij klinieken kunnen worden achtergelaten die niet gewenst zijn. En dan lees ik verder en zie dat er ook kinderen van 15 en 17 worden achtergelaten, omdat de leeftijd van "kinderen" niet als zodanig is omschreven.
Dan lees ik in de krant dat kerken hun parochianen chanteren en hun naam publiceren als zij niet doneren aan de prop 8 advertentie, (zie blog over same sex huwelijk).
Dan lees ik in de krant dat het best nog eens zou kunnen dat al die mensen die zeggen dat ze op Obama stemmen uiteindelijk in het stemhokje nog van mening kunnen veranderen om het simpele feit dat hij zwart is.
Dan hoor ik hoe andere moeders zich zorgen maken over dat meisje op de middle school dat kanker heeft en niet verzekerd is. Zou ze wel naar het ziekenhuis kunnen.
Dan hoor ik dat het geld dat het schooldistrict niet had en daarom al die extra mensen moest ontslaan, is kwijtgeraakt omdat het was geinvesteerd in Lehmans Brothers en waar nu een paar oude mannetjes de bloemetjes mee buiten zetten.
Dan ontwijk ik weer dat gat in de oprit naar de snelweg dat maar niet gerepareerd wordt, omdat onze gemeente zo arm is, omdat de ouderen hun dure huizen aanhouden en zelf ergens anders gaan wonen, en het verhuren aan mensen zoals wij, zodat zij slechts het belastingtarief hoeven te betalen van toen ze het huis voor het eerst kochten.
Dan denk ik aan die juf, die Wouter Bos niet helpen kan, omdat ze in Amerika woont en haar spaarcentjes op de verkeerde bank heeft gezet en nu niet meer met pensioen kan. Tot hoelang gaat ze nog werken?
Wie het ook gaat worden straks, ik zou niet graag in zijn schoenen staan. Ik hoop dat de mensen in de hokjes volgende week niet denken aan hoe duur de kleren van Palin waren, of welke kleur de huid van Obama heeft, of waar zijn naam vandaan komt, of hoeveel geld Joe de Plumber heeft en of hij echt plumber is. Ik hoop dat ze denken aan hoe al die kinderen die niet naar de tandarts kunnen straks toch weer kunnen lachen, hoe die juf uiteindelijk ook eens los kan komen van die lieve teenagers, hoe we straks al die veteranen uit Irak en Afghanistan opvangen als ze levend thuiskomen, en hoe we al die mensen een echt dak boven hun hoofd kunnen geven, zodat ze niet meer zo dicht bij de treinrails hoeven leven.
Dat hoop ik. En gelukkig weet ik dat die mensen er ook zijn. Ik ken ze en ik reken op ze!
God bless America en de rest van de wereld en may the force be with us all.
Dan denk ik aan Wouter Bos, die onze spaarcentjes probeert te beschermen, dan denk ik aan al die sociale woningbouw, OK saai misschien, maar wel bedoeld om al die mensen die niet die dure huizen kunnen kopen een leuk en waterdicht dak boven hun hoofd te geven. Dan denk ik aan mijn lieve vader en moeder die gelukkig ook nog mooie nieuwe tanden kunnen krijgen.
Dan kijk ik om me heen en zie uit het raamtje van de Caltrain golfkartonnen huisjes staan en denk aan de American Dream. Je eigen huis, gratis en voor niks langs de rails van de trein. Is het toeval, zo dicht langs de rails?
Dan kijk ik om heen en zie de illegale immigranten wachten op de hoek van Third en Delaware, wachten op iemand die ze oppikt voor een baantje vandaag. En morgen?
Dan kijk ik om heen en zie de oorlogsveteraan die iedere dag voor de Walgreens zit en op mijn fiets past als ik 5 dollar in zijn doosje gooi. Was hij niet ooit een held? In welke oorlog was het ook al weer?
Dan lees ik in de krant dat in Texas de enige sexeducatie bestaat uit het advies geheelonthouding en lees ik in de krant dat Nevada een "safe heaven" is, waar kinderen bij klinieken kunnen worden achtergelaten die niet gewenst zijn. En dan lees ik verder en zie dat er ook kinderen van 15 en 17 worden achtergelaten, omdat de leeftijd van "kinderen" niet als zodanig is omschreven.
Dan lees ik in de krant dat kerken hun parochianen chanteren en hun naam publiceren als zij niet doneren aan de prop 8 advertentie, (zie blog over same sex huwelijk).
Dan lees ik in de krant dat het best nog eens zou kunnen dat al die mensen die zeggen dat ze op Obama stemmen uiteindelijk in het stemhokje nog van mening kunnen veranderen om het simpele feit dat hij zwart is.
Dan hoor ik hoe andere moeders zich zorgen maken over dat meisje op de middle school dat kanker heeft en niet verzekerd is. Zou ze wel naar het ziekenhuis kunnen.
Dan hoor ik dat het geld dat het schooldistrict niet had en daarom al die extra mensen moest ontslaan, is kwijtgeraakt omdat het was geinvesteerd in Lehmans Brothers en waar nu een paar oude mannetjes de bloemetjes mee buiten zetten.
Dan ontwijk ik weer dat gat in de oprit naar de snelweg dat maar niet gerepareerd wordt, omdat onze gemeente zo arm is, omdat de ouderen hun dure huizen aanhouden en zelf ergens anders gaan wonen, en het verhuren aan mensen zoals wij, zodat zij slechts het belastingtarief hoeven te betalen van toen ze het huis voor het eerst kochten.
Dan denk ik aan die juf, die Wouter Bos niet helpen kan, omdat ze in Amerika woont en haar spaarcentjes op de verkeerde bank heeft gezet en nu niet meer met pensioen kan. Tot hoelang gaat ze nog werken?
Wie het ook gaat worden straks, ik zou niet graag in zijn schoenen staan. Ik hoop dat de mensen in de hokjes volgende week niet denken aan hoe duur de kleren van Palin waren, of welke kleur de huid van Obama heeft, of waar zijn naam vandaan komt, of hoeveel geld Joe de Plumber heeft en of hij echt plumber is. Ik hoop dat ze denken aan hoe al die kinderen die niet naar de tandarts kunnen straks toch weer kunnen lachen, hoe die juf uiteindelijk ook eens los kan komen van die lieve teenagers, hoe we straks al die veteranen uit Irak en Afghanistan opvangen als ze levend thuiskomen, en hoe we al die mensen een echt dak boven hun hoofd kunnen geven, zodat ze niet meer zo dicht bij de treinrails hoeven leven.
Dat hoop ik. En gelukkig weet ik dat die mensen er ook zijn. Ik ken ze en ik reken op ze!
God bless America en de rest van de wereld en may the force be with us all.
