vrijdag 30 januari 2009

vakantieplanning mmmmm



Wat is het heerlijk om ook al heb je nog geen vakantie toch alvast te genieten van het idee. En ik weet zeker dat niemand het zal geloven, maar ik vind het idee om straks een weekje in een huisje met een valkje aan de Fluessen in Friesland te bivakkeren net zo leuk als het vooruitzicht op de verleidingen van Kauai Eiland in Hawaii. Ja, ik weet het en ik durf er bijna niet over te schrijven, maar he, als je zo dicht bij bent dan moet het er een keer van komen. En die keer wordt in onze voorjaarsvakantie in april.

Hieronder alvast een paar foto's omdat ik het niet kan laten. Hopelijk worden de onze net zo mooi.











En dan Friesland! Onze plannen liggen al een beetje vast in de zomervakantie. Na een weekje uitrusten gaan de kinderen en ik eerst op pad, zodat we in ieder geval de Voorwegmusical niet missen. We zullen waarschijnlijk aankomen rond 20-21 juni. Van de 3e tot de 10e juli hebben we geboekt bij de Pharshoeke, vlakbij Heeg in Friesland, huisje voor 4 met valk en roeiboot. Nu nog mooi weer, want ik kan me nog onze laatste valkvakantie herinneren met veel warme chocolade melk gevolgd door een week zuid-zuid Frankrijk om weer op temperatuur te komen.

Zoals de plannen nu zijn gaan we dan de 11e weer naar huis en gaan we pas de 13e augustus nog een weekje op pad. Intussen is de logeerkamer beschikbaar en daar geldt, wie het eerst komt......

woensdag 28 januari 2009

What's new!


Met mijn gloednieuwe, felgroene laptop voor me en mijn tall regular naast me zit ik anoniem tussen de andere professionals in de Starbucks op de hoek van El Camino en de Highway 92. Het succes van deze Starbucks lijkt de perfecte lokatie voor een zakenmeeting. Ik voel me helemaal op mijn plek want vandaag is de eerste dag van weer een nieuwe periode in mijn leven. Klaar met koffies thuis, strijken in de ochtend, sporten tussen de middag en werken als vrije tijdsbesteding. Gisteren had ik mijn eerste interview op de Highland elementary en gezamenlijk werd besloten dat ik als gediplomeerde juf best een paar kleutertjes in de gaten kan houden, ook als ze niet zo aardig doen tegen de anderen. Zojuist kom ik van het schooldistrict voor nog meer copieen en handtekeningen en een afspraak voor de verplichte vingerafdrukken en TB test. Wanneer ik ga beginnen weet ik nog niet, maar ik voel me al een echte professional tussen de andere laptoppende profs in de starbucks.

Maar toch. Het zal wel koedwatervrees zijn, want hoe blij ik ook ben met mijn nieuwe job, ik zal mijn tutor kinderen missen. Ik heb het gevoel dat ik ze in de steek laat, want natuurlijk krijgen ze het nooit meer zo gezellig. Eigendunk zou Ruben gelijk roepen. En gelijk heeft hij, maar ik weet nog hoe ik tegen die grote middelbare school kinderen opkeek. Nu heb ik geleerd dat ik deze Borel kinderen erg leuk vind en dat ik steeds langzaam meegroei met de kinderen. Ook moet ik mijn jumprope moeder teleurstellen,.Hopelijk kunnen we na schooltijd nog eens een echte workshop organiseren. Maar zover is het nog niet. Tijd om mijn groene partner in te klappen en op weg te gaan naar Borel voor een van de laatste lunchbreak jumprope lessen.

En het goede nieuws is dat onder aan de heuvel waarop mijn nieuwe school gebouwd is ook een starbucks is en ik weet dat ze daar hele lekkere banken hebben. Wie weet hoeveel uurtjes ik daar nog ga doorbrengen met mijn nieuwe groene laptop voordat ik de kids van school ga halen of gewoon voor een bakkie met Jacoline, die op de preschool aan de andere kant van die heuvel werkt en dezelfde werkuren heeft. Toeval bestaat niet, dus dat gaat goedkomen!

Oakland

Het is nieuwsjaarsdag en het is onrustig op de BART stations. Er zijn relletjes in Oakland en de politie grijpt in. Een aantal jonge mannen liggen op hun buik op de grond. De mensen in de trein kijken toe. Dan loopt een agent op de mannen af, trekt zijn pistool en schiet een van hen in de rug.

Het is 7 januari, de economische recessie en de gebeurtenissen tijdens de week ervoor eisen zijn tol. Oakland is burning. Winkeletalages worden ingegooid en er worden brandjes gesticht. Een bewoner van Oakland zegt in de krant dat mensen hem medelijdend aankijken als hij vertelt dat hij in Oakland woont.

Oakland. Mijn eerste kennismaking met Oakland waren de oranje letters op het blauwe jackje van Ruben. "Oakland, Californian SURF. Official Longboard Division". Het viel me pas op wat de er stond toen we onze spullen lieten inschepen op de boot naar Oakland. Later, toen we in Californie woonden realiseerde ik me dat Oakland niet eens echt aan de oceaan ligt maar aan de baai. Wat een surf club in Oakland doet is me nog steeds een raadsel en waarom iemand dat op een Nederlands jasje van V&D moet zetten is me een nog groter raadsel.

Oakland. Als je de Bay Bidge oversteekt van San Francisco naar de Eastbay zie eerst je de kranen van de overslaghaven met daarachter de kantoorgebouwen van het zakenleven. Vanuit het bruisende stadsleven van an Francisco is de overgang groot naar de stad die de vijfde plaats inneemt in het rijtje van meest criminele steden in de US en waar justitie een groeiende werkgever is. Maar in een stad waar meer dan 150 talen gesproken worden is de kwantiteit van de agenten blijkbaar geen reddende factor als de spanning zo hoog is opgelopen dat bovenstaand tafereel daarvan het gevolg is.


Oakland is ook thuis voor al die mensen met al die verschillende achtergronden en dat is te merken tijdens de vele jaarlijkse culturele feesten. Oakland heeft ook een prachtige meer in het centrum, het lake Merritt, een museum en een dierentuin. Het heeft volop mogelijkheden met zijn ligging aan de baai, met de grootste haven aan de westkust en plannen voor nieuwe transportmiddelen over water naar andere plekken langs de Baai. Ik wens het alle mensen die in Oakland wonen toe dat het tij zal keren zodat ze trots kunnen zijn om in Oakland te wonen en dat Si, se puede ook in Oakland voet aan de groot krijgt.

Dus, als je toch in San Francisco bent, neem eens de trein (bij daglicht) en bezoek een van de attracties van Oakland of als de timing goed is:


Oakland Greek Festival (mid-May)
Temescal Street Fair (June)
Chinatown Streetfest (late August)
Art & Soul Festival (Labor Day weekend)
Montclair Jazz & Wine Festival (mid-September)
Black Cowboy Parade (early October)
Oakland International Film Festival (September or October)
Fruitvale Dia de los Muertos Festival (Sunday before November 1)
Oakland Holiday Parade (early December)



Veel plezier.

zondag 25 januari 2009

seizoenensoep





Vorige week genoten we van een week-end met z'n tweetjes. Het was 25 graden en we lagen op het strand bij San Francisco, genoten van een kopje koffie op een terrasje en ontdekten het 18e eeuwse mission kerkje Dolores, met ernaast de mooie basiliek. De zon scheen de door prachtige met Mexicaanse kleuren gebrandschilderde ramen. Ook bezochten we het cable car museum boven op Nob Hill . De wandeling naar het museum, dat eigenlijk geen museum is maar het station waar de kabels in werking worden gezet was pittig en warm. Zelfs 's avonds was het nog zwoel. We slenterden tot laat langs de winkels en dronken een mojito naast de ijsbaan op Union Square in plaats van warme chocolade melk.

Is het global warming of hoort het zo hier in Californie? Volgens de dakbedekker van Jocalien die hier al zijn hele leven woont is het wel vaker jaren droog geweest, maar toen woonden er nog niet zoveel mensen die allemaal hun eeuwige groene gazonnetjes besproeiden, hun zwembaden vulden en hun auto's moeten poetsten. Hoe dan ook, wij genoten ervan, want menig bezoeker kan zich nog de koude wind herinneren in San Francisco deze zomer, zoals wij ons nog de gure -10 graden Fahrenheit kunnen herinneren in Tahoe kort geleden.

Het is seizoenensoep, maar nu is gelukkig toch nog ineens de herfst ingetreden. Het regent en het waait en de jassen komen uit de kast. Ondanks de warmte de afgelopen weken dwarrelen al maanden de blaadjes van de bomen en de tuinmannen vullen hiemee al maanden dagelijks de groenbakken, maar nog steeds sieren rode en gele blaadjes de bomen voor ons huis.

Komende dinsdag val ik in op de Nederlandse school. Het thema is winter. We gaan woorden maken met sneeuw en ijs. We slaan de mooie schaatsplaatjes op de website van de Voorwegschool er wel op na om woorden als ijspret te laten zien aan de Californische Hollandse kinderen op de Nederlandse school.
Seizoenensoep of niet, net als in Nederland nemen we het weer zoals het komt en voor mooi weer hoef je niet speciaal in de zomer te komen. De nieuwe gasten staan al ingepend in de agenda en we kijken naar ze uit. We hopen voor ze dat de herfst dan weer is overgegaan in een mooie lente. En voor iedereen die nog van plan is (weer) eens een bezoek te brengen aan mooi San Francisco, denk eens aan mission Dolores of het cablecar museum!

vrijdag 23 januari 2009

Celebrity day

















"Maak van iedere dag een feestje en als er niets te vieren valt dan zorgen we daar wel voor", lijken ze te denken op school. En geef ze eens ongelijk. En daarom was het vandaag Celebrity Day. De grote verkleedpartij is op zich al lol genoeg maar natuurlijk is er ook een winnaar en die mag een dag principal spelen. Of de principal dan voor een dag student wordt weet ik niet

Natuurlijk moet je daar niet te vroeg mee beginnen want last minut stress levert altijd de beste inspiratie op. Daarom renden we gisteren om 15.45 uur door Marshalls, de equivalent van de Zeeman op zoek naar kledingstukken die samen de outfit moesten vormen voor 2 Superwomen in constraterende kleuren. En geloof het of niet, in Californie kun je in januari gewoon een kobaltblauwe short kopen in de uitverkoop voor 7 dollar. Een beetje fantasie gecombineerd met de blauwe short, een roze rode panty, een paar T-shirts, een jongssportbroekje en een te kleine pyjamabroek leverde bovenstaande plaatjes op. (beetje vaag door de snel bewegende supervrouwen en de kwaliteit van de mobiele telefooncamera). Succes verzekerd, vooral toen bleek dat ook de principal Mr. Cosmos verkleed was als superman onder zijn dagelijks pak.

Jammer genoeg hebben de dames niet gewonnen, maar Ilana mag als troostprijs de wekelijkse aankonding doen maandag. en wie weet levert het een plaatsje in het jaarboek op. Wij kijken uit naar de volgende feestdag. Dus op naar Valentijnsdag (aan welke leerkracht de eer om de cupidovleugels te dragen dit jaar?), Grazy hair day, pi-day en St. Patricksday.

donderdag 22 januari 2009

Jump rope



Knikkeren, tikkertje, elastieken en touwtjespringen. Wie weet het nog, hoe we vroeger in een lange rij voor het springtouw op ons beurt wachtten. Op het schoolplein of op de stoep voor je huis. We zongen er speciale springliedjes bij. Later deden we ook 2 touwen en allerlei trucjes. Draaien was het minst leuk en als je maar met z'n tweeen was bond je een eind van het touw aan een lantaarnpaal of een boom, net zoals we een eind van het elastiek om een vuilnisbak deden. Hoe we aan de liedjes en de trucjes kwamen weet ik niet, je kende ze gewoon, net als de andere kinderen.

Al jaren heb ik niemand meer op straat zien touwtjespringen. Waar zijn de liedjes en de trucjes gebleven? Tijd om er weer eens naar op te zoek gaan, want hier is het touwtjespringen weer even helemaal hot. Een enthousiaste moeder op Borel Middle school vond dat de kinderen maar weer eens in beweging moesten komen in de pauze en organiseerde een jumrope workshop dinsdags tussen de middag. Als even enthousiaste vrijwilliger wilde ik wel komen helpen. Natuurlijk wilde ik ook even proberen of ik het nog kon, met 2 touwen. En ja hoor, net als fietsen, als je het eenmaal kunt verleer je het niet meer.

Alhoewel het springen met 2 touwen hier "Dubble Dutch" heet gaat ook het touwtje springen hier natuurlijk op z'n Amerikaans en vandaag kwam er een highschoolstudente van het plaatselijke jumprope team een paar trucjes laten zien. Vanzelfsprekend is er ook een jumprope competitie en een jumprope film. De liedjes komen nu uit de DVD speler en de trucjes zijn geavanceerder, maar zo te zien hebben de kinderen nog steeds even veel plezier. Waarschijnlijk zit er een jumprope workshop voor trainers aan te komen en het zou zomaar kunnen dat Borel Middle school binnenkort een eigen jumprope team heeft, compleet met jumprope outfits en mascotte. Voorlopig oefenen wij weer op straat met onze eigen vers aangeschafte ropes. En he, wie nog een leuk ouderwets springliedje kent, laat maar horen. Misschien gaan we straks ook weer elastieken, maar voor knikkeren zijn ze vast te groot intussen.

woensdag 21 januari 2009

Obama


Soms denk ik dat ik me meer Amerikaan voel dan de mensen om mij heen. Of misschien komt het dat ik meer tijd heb dan anderen? Uren heb ik doorgebracht achter het TV scherm tijdens de verkiezingen en gisteren stonden ook na de verhaspelde inzegening van Obama beide schermen de hele dag op de achtergrond te draaien om maar niets te missen. De wandeling door Pennsylvania Avenue, de draaiende handgebaartjes van Obama als groet naar zijn Staatsgenoten uit Hawaii, die grijns, de meisjes in hun mooie gekleurde jasjes en natuurlijk Michelle in haar gouden jurk die me een beetje aan ons Koninklijk huis deed denken. Het liefst had ik zelf tussen al die mensen de kou staan trotseren en het echt meegemaakt.

Zo niet George van de overkant. George heeft een keer bij ons gegeten. We vonden het sneu voor hem dat zijn vrouw is opgenomen in een verzorgingstehuis. Wiegert stelde nog voor om hem iedere maandag te vragen, maar George strapte me op mijn juffenhart door alle hardwerkende en onderbetaalde leerkrachten te schofferen en nu zeg ik hem netjes goedendag als ik hem tegenkom. Toen ik vastgeplakt achter het scherm naar Aretha Franklin keek ging George de krant halen. Maar helaas voor George, Obama zal ook de president zijn voor diegenen die niet voor hem hebben gekozen.

Maar nu, de schouders er onder, zodat de Verenigde Staten weer met recht een leidende natie kunnen worden. Obama is gisterenavond al begonnen en heeft de prosecuties in Guantanamo Bay stopgezet met uitzicht op een eerlijk proces en heeft de salarissen van het White House personeel bevroren. Ik heb vanochtend mijn sollicitatiebrief op de bus gedaan als para educator op een van de scholen bij ons in de buurt en ga invallen op de Nederlandse school.

Wat het gaat worden? De tijd zal het leren. Hopelijk snel goed nieuws uit het hol van de leeuw.

donderdag 8 januari 2009

Snowboarden of skien?!

Sommigen zullen nu denken dat ik defintief in de midlife crisis ben aanbeland maar ik denk dat je nooit te oud bent om te leren en heb het anderen ook zien doen, dus waarom niet. Suzanne kan het al en Wiegert en Ruben gingen het ook leren. Weer eens wat anders in de sneeuw. We gingen snowboarden dit jaar.

Ik had volop getraind, hard gelopen, geroeid op de concept en zelfs gezwommen, zodat ook de armspieren up to speed waren. Dat varkentje gingen we wel even wassen. De schoenen beloofden veel goeds. Vorig jaar waren door te kleine schoenen, waarschijnlijk toch iets mis in de techniek en daarmee net iets te hard geskied, de teennagels aan diggelen. Dit jaar ging me dat niet meer gebeuren met deze toffeltjes.

We logeerden in South Lake Tahoe, maar gingen naar Homewood aan de oostkant van het Lake, want kleiner en goedkoper. En daarmee ook een stuk chaotischer. Het duurde even voordat we allemaal ingeschreven waren voor de les en iedereen voorzien was van materiaal. Daardoor misten we het begin van de les en mochten we direct via het magic carpet naar de bovenkant van het beginnersheuveltje. Snel een van de schoenen vastzetten op de snowboard en hup naar beneden glijden, beetje met je gewicht spelen, tenen omhoog, tenen naar beneden. En NIET achterover hangen, want dan val je! AU! Toch blijkbaar wat relevante informatie gemist aan het begin van de les, want we hadden het nog niet helemaal onder de knie aan het einde van de les, maar niet getreurd want de middagles was geen vervolg op de ochtendles, dus we begonnen gewoon met een nieuwe leraar van voor af aan. Deze les bestond eruit dat je het gewoon maar moest proberen. Hij deed steeds een nieuw trucje voor en hup, wij. Dat deden we en de eerste blauwe plekken dienden zich aa Al met al toch best een leuke dag.

De tweede dag begonnen we weer van voor af aan. Tijdens deze ochtend bleek dat twee belangrijke onderdelen van het snowboarden, namelijk het opstaan met je gezicht naar het dal en het keren naar die positie vanuit een positie met je gezicht naar de berg voor mij twee onmogelijke bewegingen bleken, hetgeen meer blauwe plekken en een gevoel van diepe frustratie opleverde. Vooral toen ik zag dat Wiegert en Ruben langzaam maar zeker vorderingen begonnen te maken. Ik zou niet die suffe moeder zijn die achter bleef!

De derde dag gingen Ruben en Wiegert zelf aan de slag en al snel maakten ze weliswaar grote maar toch mooie bochten. Ik bleef het natuurlijk ook proberen en, hoewel iedereen beweerde dat het er best goed uitzag met mijn gezicht naar de berg, waren mijn beide knieen uiteindelijk zo blauw dat ik de handdoek in de ring gooide. Klaar met snowboarden! Als ik zo doorging kon ik ook het skien op mijn buik schrijven.

Ik heb drie dagen in heerlijk comfortabele schoenen rondgelopen en van de zon genoten, ik heb enorm respect gekregen voor snowboarders, die ik eerst wel eens verfoeide en ik heb nog steeds een zere kont en blauwe knien. Ga ik het volgend jaar weer proberen? Een jaar duurt lang, en ik zeg nooit, nooit. En als ik zie dat de anderen het wel kunnen knaagt de frustratie. Ik denk er nog even over na, goed?

Op weg

Noem het karma , een groene uitstraling, of misschien is het wel ons doel in het leven, maar volgens mijn nichtje Annika lijkt het alsof sommige mensen een sticker op hun voorhoofd hebben: "praat tegen mij" In de bus, de trein, op het vliegveld en ja in het vliegtuig. Op de heenweg naar Nederland heeft een Nederlandse meneer op de rij voor mij aan de andere kant van het gangpad mij proberen te overtuigen dat het eten in de US nog steeds niet naar wens was. Mijn pogingen om hem ervan te overtuigen dat het echt wel mee viel en dat buiten de directe omgeving van Fishermen's Warf toch heus deugdelijk eten te vinden was ten spijt. Misschien was dat het wel, mijn al te serieuze pogingen om beleefd het gesprek gaande te houden.

Gelukkig voor mij was het feit dat hij een rij naar voren zat toch een te groot opstakel om het gesprek al te lang gaande te houden en werden we gered door zijn nekspieren en de stewardessen die met hun karretje het eten kwamen brengen. Dit geluk was niet met mij toen ik me, op de terugweg naar San Francisco, uitermate in mijn nopjes zetelde in mijn superstoel met beenruimte op rij 9 met naast mij een nog lege stoel. De stoel werd al snel gevuld door een vriendelijke meneer met oosters uiterlijk. Ik herkende hem van het inchecken bij het boarden. Net als wij had hij problemen met het clearen?! Hij zag er toen net zo min verontrust uit als wij, overtuigd dat de computer moeite had met ons en wij niet met de computer. Een geuniformde man van de luchthaven dacht daar anders over. Het hele gedoe leverde 20 minuten vertraging op, maar wij zaten veilig en wel in het toestel. Hij was zeker 30 cm korter dan ik dus hielp ik hem met zijn zware rugzak en vaag groen plastic tasje waar, aan het rammelende geluid te horen, pannetjes in zaten. Hoewel je nu haast zou denken dat deze meneer een backpacker was heb je het mis. Het was een keurige meneer in pak met pas nieuwe schoenen aangeschaft in Ankara leerde ik later. Keurige nette glanzende nieuwe schoenen.

De meneer was een beetje nerveus, niet gewend om lange reizen te maken. Natuurlijk snap ik dat, ik was nooit nerveus, zolang ik maar achter iemand anders aan kon sjokken en niet hoefde na te denken naar welk loket of gate ik moest. Leuk vliegen! Totdat ik eens alleen moest vliegen en prompt het vliegtuig miste. En deze meneer had blijkbaar al een lange vlucht achter de rug, met zijn rammelende groene plastic tasje en zware rugzak. "Ja, U zit heus in het juiste vliegtuig. Kijk maar, zelfs het stoelnummer staat op uw instapbewijs." "Ja, al deze mensen gaan naar San Francisco. Aan een stuk door ja, Ongeveer 10 en een half uur."" Ja, lang he!"

Voor ons was een televisieschermpje ingebouwd in de muur. Al snel na het opstijgen liet het schermpje precies zien waar we waren, hoe hoog en hoe koud het daar was. Op zich interessante informatie voor iemand die van cijfers houdt, maar voor iemand die zich op die hoogte niet helemaal thuis voelt kun je gerust zeggen dat je ook teveel informatie kunt geven. De meneer naast mij was vooral verontrust over de hoeveelheid water die zich tussen de Verenigde Staten en Nederland bevond. Hij probeerde zichzelf nog gerust te stellen dat het wolkendek onder ons een soort landschap was, of wellicht dat zich daaronder land bevond, maar deze geruststellende gedachte werd door mij harteloos de grond ingeboord toen ik hem, zonder na te denken over de gevolgen, wees op het schermpje en dat het blauw "water" betekende.

Door mijn hulpvaardigheid herkende de man ik mij het luisterend oor en hij vertelde over zijn madam, die in de US woont. Hij was onderweg naar haar, vanuit Iran. Waarschijnlijk via Ankara, waar hij zijn visum en schoenen had geregeld. Zij zoon was nog in Iran en zijn dochter in de US. Ik prees mij gelukkig met het feit dat mijn eigen kinderen veilig achter mij zaten, naast hun vader en dat wij samen naar ons andere huis gingen, waar het net zo veilig is, gewoon omdat het een spannend avontuur is. De sticker op je voorhoofd leert je ook een hoop. Over anderen en over jezelf.

Het schermpje ging uit en dat had mijn redding kunnen zijn, maar nee, ik vond het nodig om in mijn onnadenkende hulpvaardigheid de meneer erop te wijzen dat we zelf een schermpje in de stoelleuning hadden. Nu had ik nog de kans om de informatie over de vluchtinformatie te verzwijgen, maar nee, naast mijn uitleg over de films en muziek, die hij misprijzend van de hand wees, als zijnde te aardse genoegens want zeker weten vol onzedelijke "adult" beelden, dacht ik hem een plezier te doen door uit te leggen hoe hij te vluchtgegevens ook op zijn eigen schermpje kon volgen.

De meneer maakte slechts ten dele gebruik van mijn hulpvaardigheid. Nee hoor helemaal niet nodig om zijn schermpje ook uit te klappen. Hij kon het heel goed zien op het mijne!
"Hoe lang nog boven water?" "30 minuten, en dan een stukje land en dan 3 of 4 uur en dan weer een stukje land en zo door" "Hoe lang nog boven water? "Ja, nog een heel stuk" En zo door, nog maar 7 uur vliegen, Help! Gebruikmakend van een kort moment van onoplettendheid zette ik snel een film op. "Mama Mia, here I go again"

Toen hij mij vervolgens verzocht mijn schermpje terug te zetten naar de vluchtgegevens, klapte ik snel zonder te vragen zijn eigen schermpje uit en programmeerde zijn lievelingsprogramma. Helaas is de ruimte in het vliegtuig zo klein dat het onvermijdelijk is om elkaar en ook de knopjes van de bediening van het schermpje onbedoeld aan te raken, zodat voortdurend contact tussen ons om het programma terug te zetten onvermijdelijk bleef.

Ik heb de meneer nog geprobeerd te helpen om zijn douanedocumenten in te vullen, maar na twee keer overschrijven was het nog steeds niet helemaal foutloos. Ik durfde bij het doorlopen van de douaneformaliteiten niet meer naar hem uit te kijken, bang om te worden meegezogen in een onvermijdelijk ingewikkelde procedure om hem zonder kleerscheuren langs de strengkijkende mannen te loodsen. Ik hoop dat het allemaal goed gekomen is met hem en dat hij gelukkig is met zijn madam in dit voor hem vreemde, nieuwe land, maar de volgende keer neem ik een grote koptelefoon en een heel dik boek mee.

Annika, goede reis!

woensdag 7 januari 2009

afstand

Lieve allemaal,


We bloggen en we mailen, we bellen en sturen elkaar pakketjes en kerstkaarten. We denken aan elkaar en bekijken de foto's. De waan van de dag zorgt ervoor dat het leven voorbijraast zonder dat we al te veel stil staan over het hoe en waarom. De wereld is zo klein geworden, denken we.


Maar soms zijn er dagen die even stilstaan. Dan gebeuren er dingen waar we geen grip op hebben. Voor ons hier in het verre Amerika zijn dat soms dingen die thuis, thuis in Nederland, gebeuren, waardoor de afstand zo groot lijkt. Te groot soms. Dan zijn mailtjes, kaartjes, en telefoontjes niet genoeg. Dan blijft het gemis van die arm, die kus, die blik.

Dan staan we even stil en doen niks. Dan wachten we totdat alle verwarrende gedachten weer zijn terug gedwarreld op hun plek waar ze horen en misschien wordt er dan een van die voornemens duidelijk om als de rust is weergekeerd iets te doen dat zin geeft, aan mezelf, aan een ander. Het dwarrelt nog een beetje, maar dat geeft niet want ik weet dat als het tijd is, dat het op zijn plaats valt.

dinsdag 6 januari 2009

Weer thuis

We zijn weer thuis. De kinderen zijn weer naar school. Ms. Spaulding klaagde dat ze nog nooit zo'n klas met slaperige kinderen had meegemaakt. Over een paar dagen zal iedereeen wel weer gewend zijn. Gelukkig kreeg ik mijn leesgroepje tijdens mij tutoruur mandag ochtend toch nog enthousiast voor het verhaal en ontstond er nog een interessante discussie over het feit of je een nerd bent als je goed kan pianospelen, maar tegelijkertijd ook goed bent in sport. (nee dus. SPORT is de reddende factor voor degene die zich daar zorgen over maakt.) Wij zijn maandag eerst nog maar eens lekker spontaan "uit eten" geweest, bij Fresh Choice (de gezonde fastfood) en hebben David en Denise en hun dochter Emmaline aangestoken met onze Hollandse spontane actie, hun nieuwe voornemen voor dit jaar. Misschien zien we ze nog eens voor een onverwacht kopje koffie.

Mijn goede voornemens laten zich niet sturen door vooropgestelde data, maar laten zich meer leiden door gebeurtenissen en sudderen eerst een poosje voordat duidelijk wordt wat ze eigenlijk zijn. Ik maak me eerst nog even druk met het opbergen van de kerstversiering, dat gezien de Amerikaanse hoeveelheid, aanvoelt als het opruimen van de kerstversiering op de Voorwegschool. Daarnaast liggen er natuurlijk nog de restanten van een week Nederland en een week Skivakantie. Op de voetbal tafel ligt nog een enkele skisok, want ook skisokken ontkomen niet aan het lot van het sokkenmonster. Mijn portemonnee zit nog vol euro's, maar de drop en de stroopwafels zijn wel al op.


Wiegerts kwartaal komt nog maar langzaam op gang, dus gelukkig is er tussendoor wel even tijd voor een kopje koffie.


Het weekje Nederland was al vanouds leuk en hectisch ondanks het feit dat we weinig gepland hadden. Het leukste zijn de spontane acties en ontmoetingen, zoals de straatborrel, de ontmoetingen op de Binnenweg en tijdens het hardlopen in het bos met onze trouwe hardoopmaatjes, eten met vrienden en familie en natuurlijk de logeerpartijtjes. Als ik deze rij van de leukste dingen zie, weet ik niet meer wat nu eigenlijk echt het leukste was. En dan is het altijd weer jammer dat we geen tijd hadden om al die andere lieve vrienden te zien die we ook missen. Misschien in de zomer. We gaan ons best doen. Intussen proberen we nog steeds zoveel mogelijk te genieten van al het moois in onze omgeving hier in de US, zoals het prachtige Lake Tahoe. Ook Hawai staat nog op het lijstje, want dichterbij dan we er nu bij zijn gaat nooit meer gebeuren en welicht zit er nog een reisje naar Mexico in tijdens de zomervakantie want genieten moet je doen zolang het kan.


Over onze avonturen in Tahoe zal ik een aparte blog schrijven en speciaal voor Annika die binnekort zelf op reis gaat een verslag van de vliegreis.


Liefs van ons allemaal en succes met het gareel.