the story of stuff en de verleiding .....

Een stukje misbruikt van mijn eigen blog, hier mijn twee favoriete youtubes.

Voor diegenen die het gemist hebben in de blog hiervoor:

* The sunscreen song van Baz Luhrmann .. en

* The story of stuff.

(eerst kijken!)

En ja, vandaag probeerde inderdaad iemand mij een nieuwe mobiel (mij!) te verkopen bij de Target, want mijn oude dinosaur is al twee jaar en dat is precies het moment om te vervangen want nog even en dan heb ik geen ontvangst meer. Dat is de reden waarom het zoeken naar de server iedere maand een minuut langer duurt. Help!

Ook al verlekkerd om de nieuwe I-pad gewandeld in de Apple store? Denk aan de story of stuff! Archhh, de verleiding.

Het laatste nieuws, whether you like it or not!

Eigenlijk is het laatste nieuws al een tijdje duidelijk, alleen niet uitgesproken. Het is een van die momenten in het leven waarop niemand echt het juiste antwoord weet en we gewoon in de stroomversnelling springen en kijken wat er gebeurt, wetende dat we aan het einde van de stroomversnelling allemaal weer in dat brede diepe stuk van de rivier terecht komen waar we op elkaar wachten en rustig aan verder peddelen. Ook wetende dat aan de kant altijd een paar mensen staan om je aan te moedigen, je uit het water te vissen als het nodig is... ;-), of het beter weten.

Hoe, waar of wanneer weten we nog niet precies, maar Suzanne en ik komen dit jaar naar huis. Het lijkt voor Suus nu het beste moment om de overstap naar het Nederlandse onderwijs systeem te maken. We wachten op reactie van het Coorhert in de hoop dat Suzanne daar geplaatst kan worden. Ze is supergemotiveerd Frans aan het leren en is klaar voor de volgende uitdaging. Als ik terug denk aan hoe ze het hier heeft klaargespeeld heb ik er alle vertrouwen in dat ze ook deze stap aan kan.

Ik heb intussen een sollicitatie gestuurd aan de Stopoz, het overkoepelend orgaan voor openbare scholen in Heemstede e.o. in de hoop op een leuke baan als juf, waar ik reuze zin in heb, omdat ik al die nieuwe ervaringen heb opgedaan hier, omdat ik anders de rest van de familie te veel ga missen als ik te weinig omhanden heb en omdat ik niet voor niks drie jaar in de avonduren naar school ben geweest en het straks te laat is om daar nog iets mee te doen. Zegt het voort!

Wiegert wil uiteindelijk wel terug naar Nederland maar voorlopig gaan zijn zaken bij Tridion te voorspoedig om te laten lopen. Hij is bovendien met allerlei zijpaden bezig, waar hij zijn ziel en zaligheid in legt en zolang er geen heel bijzondere optie in Nederland voorbijkomt, op korte termijn, is het voor hem geen optie om terug te komen.

Ruben is onze rockster in spee. Met rocksterren weet je het nooit, maar voorlopig staan de sterren voor hem hier beter dan in het bewolkte Europa. We gunnen hem de kansen die hij moet pakken, wat het ook moge brengen.

En zie hier het dillema. Ja, het weer zal reuze tegenvallen. Ja, we gaan elkaar reuze missen. Ja, het wordt een hoop heen en weer gereis. Nee, het is niet optimaal. Nee, we weten nog niet hoe het het jaar daarna gaat lopen, en nee, we gaan absoluut niet uit elkaar, in tegendeel!

We zien nog wel hoe het gaat met onze spullen en het huis. Suus en ik huren wel iets in de buurt als het nodig is, we redden ons wel voorlopig. En daarmee is eigenlijk alles gezegd wat ik erover weet op dit moment. We zien jullie wel aan de kant staan! Lachen en zwaaien zouden de puinguins zeggen. (Madagascar).

Liefs van Anja en de rest.

Tandarts, flossen en de sunscreen song

Met veel genoegen heb ik Sylvia Witteman's "Ik verzin dit niet" gelezen, een kadootje van een lieve vriendin. Als je geen zin heb in deze blog en je wilt toch op een vermakelijke manier te weten komen hoe het leven hier is, dan kan ik je dit boek warm aanbevelen. Haar verhalen gaan een op een op voor de rest van Amerika, Oost of West. En echt, ze verzint het niet!! Geloof me. En als je ons niet gelooft kan ik je Bill Bryson aanraden: "I'm a stranger hier myself", notes on returning to America after twenty years away. Ik kwam het boek tegen toen ik op zoek was naar zijn boek "A walk in the woods" ook een aanrader trouwens. Het zijn korte verhalen, lekker voor in het vliegtuig of in de wacht kamer van de tandarts om je zenuwen een beetje tot bedaren te brengen als dat nodig is, zoals bij mij, want waar je ook woont, eindelijk moet je toch naar de tandarts, net als Sylvia.

De tandarts:
OK, nog een paar slechte kiezen die we moeten aanpakken, maar niet nu en niet in de zomer. In het najaar gaan we ze plannen. Dat was vorig voorjaar. En het najaar werd winter. Suzanne's orthodontist vroeg wanneer ze weer eens voor controle naar de tandarts moest. Ik liet het maken van een familie afspraak aan manlief over, want er moest onderhandeld worden over de prijs. November werd december en 2009 werd 2010, en hoewel het schuldgevoel over de tere kindergebitjes knaagde keek ik wel uit om het onderwerp tandarts aan de orde te brengen. Als een berg zag ik op tegen die nieuwe kronen. Prikken, boren, happen, bijten, slijpen en urenlang met je mond open. Totdat een vriendin tijdens een avondje uit zei dat ze graag naar de tandarts ging. Eerst dacht ik dat er iets mis was met haar, want ik ken niemand die graag naar de tandarts gaat. "It means that I take care of myself" verklaarde ze toen. Het duurde een paar dagen, voor ik de diepere mening van deze opmerking tot me liet doordringen. Eigenlijk tot het moment kwam dat rechtsboven ernstige signalen begon door te geven dat het einde nabij was, vooral tijdens het drinken van hete of koele dranken. Alleen met de linker kant kauwen gaat nog best, maar alleen over links drinken wordt lastig en al gauw is de lol van het eten helemaal verdwenen. Het moment van de waarheid was twee weken geleden.

Eerst de kinderen. Het schuldgevoel stak zijn lelijke hoofd om de hoek. Wat als ze in dat extra half jaar ernstige gaten hebben gecreerd met kleffe warheads en toffies, rootbeer en sleepovers zonder tandenpoetsen. Gelukkig hebben ze ofwel sterkere gebitten dan ik dacht, ofwel hebben al die extra fluorbehandelingen toch hun vruchten afgeworpen. De verlossende woorden brachten enige rust in mijn hoofd: "geen gaatjes". Nu ik nog. Eerst een rondje foto's om te kijken hoe ernstig de schade was, maar gelukkig bleek het slechts een krakkemikkige vulling die er toch uitging. Natuurlijk viel het allemaal reuze mee tone het eindelijk zover was, want deze tandarts is de geduldigste man van het halfrond en is kwistig met verdovingen. Drie uur later was ik het vermaak van de familie toen ik probeerde soep te eten met een nog steeds verdoofde bovenlip. Ja, ja heel grappig allemaal. Zorgen jullie er maar voor dat het nooit zo ver komt met jullie kiezen. Nu nog een weekje rondlopen met die rare stroeve kiezen in mijn mond en dan komen eindelijk die mooie nieuwe nepkiezen erin.


Het uitzoeken van de nepkiezen bracht nog een heel nieuw probleem aan de orde. Was ik nog volkomen gefocust op het redden wat er te redden viel, nu moest ik ineens een hele andere beslissing overwegen. Welke kleur. Wat gaan we met de rest van het gebit aanvangen. Pardon? Nou ja, ik kan die gele tanden natuurlijk bleken en dan worden ze al een stuk beter aan te zien, maar dat moet wel steeds opnieuw gebeuren. Ik kan natuurlijk ook paatjes op mijn tanden laten zetten volgens het Hollywood model en dan heb ik er geen omkijken meer naar. Dan kunnen we de kiezen gewoon aanpassen aan mijn nieuwe frontjes. Wow, daar was ik even niet op voorbereid. Natuurlijk weet ik wel dat het allemaal wel mooier kan, maar ik heb er nu al die jaren tegen aan gekeken en beerik langzamerhand wel een beetje aan gewend. Ik wil gewoon dat het hele zaakje netjes en heel blijft. Maar OK, het zal wel zoiets zijn als een mobieltje en de magnetron, op een gegeven moment moet je er gewoon aan. Niet aan de frontjes trouwens, maar ik heb nu wel zo'n setje liggen met van dat tanden bleekspul. Nee, nog niet geprobeerd, het ligt naast de haarverf. Ook nog geen zin in gehad. Maar de nieuwe kronen zijn wel een tintje lichter en als ik de rest niet doe, is dat natuurlijk geen gezicht, dat begrijp je wel, zoiets als uitgroei, dat valt ook meteen op. Vanavond dan maar. En nu maar hopen dat jullie straks allemaal het verschil zien, of dat je als eerste de uitgroei opvalt.

Wat blijft is de rekening. Gelukkig ben ik goed verzekerd, want tandartsen zijn hier niet goedkoop. Dat onderhandelen van Wiegert kwam niet uit de lucht vallen. Ik verdien niet veel, maar tweeeneenhalvemaand werken voor 3 van die nepkiesjes is toch niet mis. Dus denk aan mij and always floss. (and don't forget to were sunscreen.) (see youtube, the sunscreen song by Baz Luhrmann).

Springbreak

Eindelijk, springbreak! Tijd voor een pauze. We gaan even nergens heen, gewoon thuis. OPRUIMEN en dan schoonmaken. Dat is, naast uitslapen natuurlijk, prioriteit nummer 1. De Amerikaanse schoolkalender is behoorlijk uitputtend. Als je dan de week-enden en avonden volpropt met een skien. een jaren 60 feestje, bandvoorstellingen, culturele feestavonden (zeg maar eetavonden) etc, etc, dan komt de springbreak als een noodzaak. De laatste tijd werden er vooral veel spullen uit de kast getrokken, maar kwam er slechts sporadisch iets schoon terug en werd er regelmatig iets dat nog enigszins toonbaar was uit de berg getrokken. Voor Ruben zit er waarschijnlijk niet veel rust in, want die gaat zondag op maandag nacht met de bus naar San Diego, om daar op de boot naar Mexico te stappen. Na een paar maanden 's morgens om 7 uur te hebben gerepeteerd gaat de schoolband spelen op het schip. Lichtpuntje is dat vanmorgen voor het laatst om 's morgens 7 uur gerepeteerd is. Minpuntje was dat op 14 maart onze visa zijn verlopen en wij nu met een tijdelijke aproval rondlopen waarmee we in Nederland een nieuw visum kunnen halen. Zonder visum komen we waarschijnlijk het land niet meer in. Afijn na veel gebel etc. lijkt het allemaal wel snor te zitten met Ruben in Mexico, maar ergens in mijn achterhoofd blijft er toch een stemmetje protesteren en ben ik bang dat we straks een reisje Mexico - Nederland -VS moeten inlassen om Ruben er weer in te laten. Gelukkig zit het allemaal wel snor daar bij de douane tussen de VS en Mexico.

Suzanne is net terug uit Annaheim, eveneens een muziektripje van school. Eerst een dag in het concertgebouw en daarna naar Disneyland met de hele club. Onder de bezielende leiding van een bipolaire moeder, die het nodig vond om tussen 1 uur en 3 uur 's nachts een flinke ruzie te zoeken en weer te oplossen met gezellig groephugs. Zo kwam het arme schaap behoorlijk moe terug. Die gaat straks lekker heel veel TV kijken en vooral heel weinig huiswerk maken.

Bij Wiegert is er weinig veranderd. Die heeft het nog steeds erg naar de zin in het bebloemde bovenkamertje en heeft uiteindelijk toch nog die grote deal gesloten met Walmart. We hebben het erg gezellig met de andere Nederlanders van Tridion en ondernemen geregeld gezellige tripjes met elkaar zoals de monstertruck race. Van die toch al niet kleine pick-up trucks met drie keer te grote wielen eronder met namen als: Grave Digger en Maximum Destruction. Vooral de laatste ronde is leuk want dan lijkt het de bedoeling dat er zo weinig mogelijk hoort over te blijven van de truck. En dit alles onder het genot van een hamburger of hotdog en veel lawaai.

En met moi gaat het ook prima. Een poosje was ik bang dat ik mijn baan kwijt zou raken, doordat Tridion ruim te laat was begonnen met de procedure om de visa te verlengen. Alles hangt hier aan het zijden draadje van de visa, zoals mijn werkvergunning en de rijbewijzen. Een instituut als een schooldistrict waar je vingerafdrukken worden afgenomen voordat je mag werken, laat je vast niet werken zonder werkvergunning. Nadat mijn humeur via Wiegert, ook Tridion begon te vervelen werd er toch nog op tijd drastisch actie genomen en kwam het allemaal toch nog goed. Gelukkig maar, want ik het er naar mijn zin en ik zou mijn collega's erg missen, vooral mijn maatje Jenna. We opereren samen door de hele school, naast de drie kinderen waar we eigenlijk voor zijn aangenomen en dat maakt het werk alleen maar beter. Laatst hebben we samen zelfs de vioollessen overgenomen omdat de leerkracht niet kwam opdagen, Ach ja, een beetje opletten als Suzanne speelt kan nog heel wat opleveren. Op sommige momenten begint het steeds meer te lijken op een sociale werkplaats. Zoveel kinderen die buiten het systeem vallen en niet de ondersteuning krijgen die er voor anderen wel is. Voor mij blijft het onderduidelijk waarom de een wel en de ander niet. Een tragisch dieptepunt bracht me onlangs op de begrafenis van het tweejarige nichtje van een jongen uit een van mijn klassen. Als ondersteuning voor hem, aangezien haar dood het gevolg was van een familiedrama dat zich daar al enige tijd afspeelde. De begrafenisdienst werd gehouden in een overwegend zwarte baptist church, met veel inmening van het publiek. Voor mij een dusdanige vreemde gewaarwording dat ik geheel in beslag genomen werd door wat er om me heen gebeurde. Een dienst die de hele reden van de bijeenkomst overschaduwde en naar mijn gevoel niet op een prettige manier. Ik voelde spijt voor het arme kind dat daar eenzaam in haar kistje lag, maar kon me door het hele spektakel niet meer verdrietig voelen. Arme Mark. Gelukkig is hij af en toe weer op school en lacht en speelt basketbal en kan weer gewoon kind zijn, met de andere kinderen.

Al met al een drukke tijd, met op de achtergrond de druk van wat komen gaat, waarover later meer. Tot dan! Maar eerst de spingbreak yeah!

POWER OUTAGE

Als er iets is dat de Californians uit hun ritme brengt is het wel regen en wind. Wordt het water in Nederland eerlijk verdeeld over het hele land omdat het overal helemaal plat is, hier gutst het water van de heuvels naar het laagste deel. Soms is dat de straat. In mijn geval Chrystal Springs. Van toevoeging Ave of street ben ik even niet helemaal zeker want die wordt nooit door iemand gebruikt. De gemeente zet braaf hekjes midden op de weg op plaatsen waar het water door de putten naar boven komt en over de weg gutst. Gelukkig is het hier nooit zo extreem als zuidelijker in de buurt van LA waar op de plaatsen waar kort geleden nog bosbranden woedden nu de overblijfselen daarvan samen met de aarde over de weg naar beneden zakken.
Gelukkig hebben ze bij mij op school na jaren pappen en droogmaken vlak voor het regenseizoen een belangrijke lekkage echt gerepareerd, zodat de reuzefohn eindelijk uit het lokaal kan worden gehaald en de lucht van natte kaplaarzen een beetje kan wegtrekken. Het probleem van “wat doen we met de kinderen als het regent” is alleen nog niet opgelost en dient zich ieder jaar weer opnieuw aan bij de eerste tekenen van neerslag. Het lijkt waarachtig wel een beetje op de NS en bladeren of sneeuw. Na drie dagen de pauzes met de kids in de klas te hebben doorgebracht zijn de leerkrachten het goed zat en worden de schapen de LGI (Large Group Instruction ben ik onlangs achtergekomen) ingeloodst waar ze onder de bezielende blik van gymcommandant mrs. Moore naar Mary Poppins mogen kijken, want uitermate appropriate. Uiteraard mag er niet worden gesproken tijdens de film, want anders kunnen de andere 399 kinderen de film niet verstaan. Het systeem van vrije keuzes en het is toch lunchpauze laten we voor het gemak even varen. De straffe hand wordt gehanteerd door middel van een fluitje en door mrs. Moore aan een stuk geschreeuwde orders. Moch iemand al geinteresseerd zijn in Mary Poppins, dan is het volgen van de film hierbij definitief onmogelijk gemaakt. Als lunch hulp voel ik het als mijn taak om de kinderen enigszins tegen het toezicht geweld te beschermen en plaats mezelf breeduit voor een groepje 5th graders die een spelletje spelen met gedempte stem.
Echt spannend wordt het als op een ochtend blijkt dat de stroom is uitgevallen. Niet alleen is het nog aardedonker ‘s morgens om 7.45 als de eerste kinderen arriveren, maar ook de verwarming werkt natuurlijk niet. De verwarring is groot. Er gaan geruchten dat de school voor de dag zal worden gesloten, maar helaas zijn de buskinderen al gearriveerd en die kun je zomaar niet terug het dal in stauren. De klokken wijzen aan dat de stroomstoring al in de heel vroege ochtenduren is begonnen. Zoals iedere beslissing valt deze vanzelf naar mate je er te lang mee wacht, en zo ook hier. De meeste ouders zijn intussen vertrokken en de leerkrachten trekken zich terug in de donkere lokalen en laten de kinderen in het donker hun rekenboeken ontcijferen. Sommige kinderen denken bezorgd aan hun warme lunch. De helft van de kinderen nuttigt namelijk iedere dag een warme vette hap bestaande uit een lap opgewarmde pizza of kipnuggets met slappe frieten en die zijn niet zo smakelijk koud.uit de vriezer, alhoewel die misschien ook wel ontdooid zal zijn tegen die tijd. Ik denk verheugd aan mijn frisse boterham met kaas en sla. Omdat van sluiten intussen geen sprake meer is en van de directie al de hele ochtend niets meer is vernomen slaakt iedereen dan ook een zucht van verlichting als rond elf uur de lichten weer aanspringen. De moderne technologie is weer gered. Voor nu.

Herrie in de garage.

Je stuurt je kind naar highschool en binnen de kortste keren herken je hem niet meer terug. Nieuw kapsel, vrienden die je niet kent, of vriendinnen, die je alleen op afstand mag waarnemen, of achter in de auto en dan alleen als het niet anders kan. Je rol als ouder bestaat vooral uit het bijhouden van de huiswerkopdachten en zorgen dat er voldoende te snaaien is in huis (en dan vooral hot cheetos en rootbeer, een soort cola vermengd met dropwater. Maar gelukkig komt het dan toch ineens weer goed want dan staan, op een goede vrijdag middag, die vrienden ineens allemaal op de stoep. Liefst natuurlijk om 5 uur, zodat ik als een speer naar de Safeway fiets voor extra pizza’s en nog meer rootbeer. Natuurlijk komen ze niet alleen voor de gezelligheid, maar omdat het drumstel in onze garage staat. De jongens vormen namelijk samen een band. Eerst repeteerden ze bij Matt boven de (vrijstaande) garage, maar het drumstel daar voldoet niet, vandaar. En wat zeg je dan?
T…. (voor de Hagenaars duidelijk, voor alle andere not appropriate), wat een herrie. Ouders, weet waar je aan begint als je kind drummer wilt worden. Als je denkt dat je er bent met het doorstaan van het uurtje oefenen in de week, dan heb je het goed mis. Net als een piano laat een drumstel zich niet makkelijk verslepen en dus ben je de pinuut als ze in de leeftijd van de punkbandjes raken. Dan toch maar liever die piano, want die zijn wat ruimer bezaaid en klinken ook goed met viool en dwarsfluit, terwijl de drum zich wat gezellig laat combineren met electrische gitaar, diet flink versterkt dient te worden.
Eerlijk is eerlijk. Ze maken zelf liedjes en na een tijdje begint het zelfs ergens op te lijken. Wiegert’s opname apparatuur wordt geleend en enthousiast maken ze echte opnames. De bevestiging van mijn waardering moet, ik beken het eerlijk, van heel ver komen. Vrijdag rond half vier gaat bij mij namelijk het week-end in. Verstand gaat op nul en laat de witte wijn en Gilmore girls maar komen. Geen haar op mijn hoofd die drie meisjes heeft geanticipeerd die om 5 uur willen eten omdat om 6 uur de basketball begint en al helemaal geen 4 rockers die en passant ook mee-eten, want we gaan even een paar nummertjes opnemen in de garage. Lachen en zwaaien zou Wiegert zeggen, die nog heerlijk een paar uurtjes relaxed in het vliegtuig uit Boston zit. Hij weet zelf nog niet hoe relaxed dat is trouwens. Ik zal wel zorgen dat hij morgen aan de beurt komt als we Suzanne’s partijtje met de Amerikaanse vriendinnen houden. Ha!
Zoals ik zei, eerlijk is eerlijk. Ik ben best trots op ze. Natuurlijk zijn ze nog maar een beginnend garagebandje, maar toevallig wel mijn garage. Zo dat weten julie dan maar alvast voor als ze later beroemd worden en jullie aan mij vragen om kaartjes te regelen voor de uitverkochte zalen. Vooralsnog vindt de eerste gig (ja zo heet dat, als je ergens een optreden hebt geregeld) plaats bij het hardrockcafe op pier 39 in San Francisco. Als je toch ergens moet beginnen, dan maar gelijk goed, toch!
Beginnende web site van Dead Serious op www.deadserious.ning.com. Opname met de computer microfoon van Wiegert in de garage. Binnenkort is daar natuurlijk een opname te beluisteren van de gig, dat wordt natuurlijk een toppertje. Het optreden vindt plaats op de 24e januari a.s.

101 Chihuahua's and counting

Regelmatig hoorden jullie over nieuws uit de natuur. Zoals de herten, die zo nu en dan vlak voor mijn auto de weg overspringen. Nu ik regelmatig over Chrystal Springs rijd om naar mijn werk te gaan kijk ik toch wel wat beter uit. Ik moet er niet aan denken dat ik er een aanrijd. Verder waren er natuurlijk de zeehonden, de turkey vultures, de eekhoorntjes (sorry, daarvan is er wel een door mijn schuld overleden) en de racoons, die iedere woensdagavond braaf voor de veranda zitten te wachten op de vuilnisbak. Verder speelden de blinden geleide honden nog een gastrol. (is het trouwens blinde of blinden geleide hond?).

Het laatste komt ook vanuit de hondenhoek. Alhoewel die discussie hier nog niet is gesloten. Persoonlijk vind ik het meer op dikke ratten lijken, maar daarin sta ik geloof ik alleen, want ze zijn hier enorm populair. Ik heb het natuurlijk over de chihuahua. Of het door de film komt of gewoon omdat ze zo klein zijn, daar ben ik nog niet uit. Voor mij is dit soort klein niet hetzelfde als schattig trouwens. En bovendien zijn ze niet allemaal even klein, want die van Suzanne’s vriendin Vivian lijkt meer op een net iets teveel opgestopt knuffelbeest, waarvan de vulling niet in de pootjes kon komen. Waarschijnlijk heeft zijn populariteit hem aan voldoende extra snacks geholpen. Ze komen natuurlijk niet toe aan voldoende beweging, want chihuahua’s kunnen klaarblijkelijk niet zo goed lopen. Ze worden namelijk allemaal gedragen, al dan niet leuk uitgedost als prinses of basketball speler.
Meestal maak ik me niet zo druk over die beestjes, zolang ik me nog niet heb laten overhalen om er zelf een aan te schaffen en dat zal heel binnenkort ook niet gebeuren. Doe mij maar een echte hond, die zelf loopt. Ik ben er nog niet uit of het laatste nieuws over de beestjes nou grappig is of juist zeilig. Er schijnen nu zoveel chihuahua’s te zijn in California dat de asiels overbelast zijn. Ik denk dat veel mensen er na een tijdje zelf ook achterkomen dat die schattigheid erg tegen valt in de praktijk, vooral als ze eenmaal toch 17 pond zijn geworden terwijl de media toch blijft volhouden dat ze beslist niet zwaarder worden dan 10 pond. Dan is dat toch flink sjouwen met zo’n beestje. Anyway, om het overschot tegen te gaan worden de schatjes nu op grote schaal verscheept naar andere staten en blijkbaar vooral naar New York. Daar woont natuurlijk iedereen in een appartement en zo’n trendy hazewindhond is op de lange duur vrij onpractisch, alhoewel wel heel modisch in het Central Parc met een gebreide trui aan.
Nu ik eraan denk worden ze waarschijnlijk niet verscheept, want dat zou maar lastig zijn, helemaal door dat Panamakanaal. Zouden ze met de trein gaan in een speciale goederen wagon met miniatuur kooitjes of gewoon in een grote aanhanger met speciaal voor Chihuahua uitgeruste hondenmandjes. Ik denk dat we binnekort wel een nieuwe film tegemoet kunnen zien van 101 Chihuahua’s die ontsnappen en in de Rockies een nieuw bestaan opbouwen. Let op mijn woorden.

Setters en volgers

En ik settel voor volger!
Ik zal nooit gewend raken aan mensen die in de winkel of op straat tegen zichzelf lopen te praten of mobieltjes die te pas en te onpas liggen te zoemen ergens. Gisteren las ik op een formulier op school bij het onderdeel mobiele telefoon “no tengo” oftewel, die heb ik niet. Ah, ik ben niet alleen! Ik heb er wel een, maar mijn nummer laat ik gewoon leeg op dergelijke formulieren want de kans dat je me ook daadwerkelijk kunt bereiken is uiterst klein. Mijn telefoon ligt, of wel leeg in mijn tas, of hangt dagen vergeten aan een stopcontact. Alleen in gevallen waarin ik zeker weet dat ik hem nodig ga hebben vind je hem opgeladen in mijn tas. En dan nog is het maar de vraag of ik hem hoor. Tot grote ergenis van sommigen, maar mijn directe familie is er wel aan gewend. Voor mij geen Senseo of anderszijds modern koffiegevaarte, maar gewoon de klasssieke Braun en ik erger me suf aan al de nieuwe word snufjes die Bill ieder jaar weer bedenkt, die mijn leven eenvoudiger zouden moeten maken.

Een volger dus. Ergens achter aan de rij. Uiteindelijk is er dan toch die magnetron gekomen, waarvan menigeen zich afvroeg hoe ik overleefde zonder. Ik deel een I-pod met Suzanne, en dat alleen om de kosten met haar te delen, denk ik, want ik kan me niet herinneren hem ooit daadwerkelijk zelf te hebben gebruikt. Inderdaad. Ik geef het toe! Sommige van die nuttigheden kunnen erg handig zijn. Zo zal ik dus nooit meer ruzie maken met Truus in de auto, want ze heeft me toch herhaaldelijk gered uit benarde dwaaltochten in SF, alhoewel ik ieder moment een verontwaardigde reactie van haar verwacht als ik toch mijn eigen gang ga. Zelf op modegebied beticht Wiegert mij soms nog van 70-er jaren voorkeur. Maar ook daar is enige vooruitgang te bespeuren gezien mijn laatste overwinning op trendgebied, namelijk de Ugg.

Ik kan me nog goed herinneren toen ik ze voor het eerste zag aan de voeten van rondborstige Pamela. Onder het welbekende rode badpak prijkten een paar flinke suede/bont laarsen en binnen de korste keren zag je ze ook in ons staatbeeld verschijnen. Leuk voor schoolkinderen of Pamela, maar mij niet gezien met die klompvoetjes, dacht ik. Het heeft een jaar of vijf geduurd maar ik ben om. Ik bezit nu ook een paar van die heerlijk zachte berenpoten waar je gewoon met je blote voeten in kunt duiken. Het voordeel is dat het hier in Amerika niet uitmaakt hoe je erbij loopt. Ofwel je bent helemaal opgetut, ofwel je ziet eruit alsof je net uit bed komt, inclusief pyjamabroek. Ze kunnen overal onder, ook onder je korte broek. Alles kan hier namelijk onder je korte broek, zelfs schaatsen. Straks gaan we lekker een week-end naar de sneeuw en dan ga ik de hele dag met de warme zachte berenpoten lopen, met mijn blote voeten. Echt, als je nog niet om bent is dit je kans, er zijn er weinig die nog achter mij lopen.