the story of stuff en de verleiding .....

Een stukje misbruikt van mijn eigen blog, hier mijn twee favoriete youtubes.

Voor diegenen die het gemist hebben in de blog hiervoor:

* The sunscreen song van Baz Luhrmann .. en

* The story of stuff.

(eerst kijken!)

En ja, vandaag probeerde inderdaad iemand mij een nieuwe mobiel (mij!) te verkopen bij de Target, want mijn oude dinosaur is al twee jaar en dat is precies het moment om te vervangen want nog even en dan heb ik geen ontvangst meer. Dat is de reden waarom het zoeken naar de server iedere maand een minuut langer duurt. Help!

Ook al verlekkerd om de nieuwe I-pad gewandeld in de Apple store? Denk aan de story of stuff! Archhh, de verleiding.

Het laatste nieuws, whether you like it or not!

Eigenlijk is het laatste nieuws al een tijdje duidelijk, alleen niet uitgesproken. Het is een van die momenten in het leven waarop niemand echt het juiste antwoord weet en we gewoon in de stroomversnelling springen en kijken wat er gebeurt, wetende dat we aan het einde van de stroomversnelling allemaal weer in dat brede diepe stuk van de rivier terecht komen waar we op elkaar wachten en rustig aan verder peddelen. Ook wetende dat aan de kant altijd een paar mensen staan om je aan te moedigen, je uit het water te vissen als het nodig is... ;-), of het beter weten.

Hoe, waar of wanneer weten we nog niet precies, maar Suzanne en ik komen dit jaar naar huis. Het lijkt voor Suus nu het beste moment om de overstap naar het Nederlandse onderwijs systeem te maken. We wachten op reactie van het Coorhert in de hoop dat Suzanne daar geplaatst kan worden. Ze is supergemotiveerd Frans aan het leren en is klaar voor de volgende uitdaging. Als ik terug denk aan hoe ze het hier heeft klaargespeeld heb ik er alle vertrouwen in dat ze ook deze stap aan kan.

Ik heb intussen een sollicitatie gestuurd aan de Stopoz, het overkoepelend orgaan voor openbare scholen in Heemstede e.o. in de hoop op een leuke baan als juf, waar ik reuze zin in heb, omdat ik al die nieuwe ervaringen heb opgedaan hier, omdat ik anders de rest van de familie te veel ga missen als ik te weinig omhanden heb en omdat ik niet voor niks drie jaar in de avonduren naar school ben geweest en het straks te laat is om daar nog iets mee te doen. Zegt het voort!

Wiegert wil uiteindelijk wel terug naar Nederland maar voorlopig gaan zijn zaken bij Tridion te voorspoedig om te laten lopen. Hij is bovendien met allerlei zijpaden bezig, waar hij zijn ziel en zaligheid in legt en zolang er geen heel bijzondere optie in Nederland voorbijkomt, op korte termijn, is het voor hem geen optie om terug te komen.

Ruben is onze rockster in spee. Met rocksterren weet je het nooit, maar voorlopig staan de sterren voor hem hier beter dan in het bewolkte Europa. We gunnen hem de kansen die hij moet pakken, wat het ook moge brengen.

En zie hier het dillema. Ja, het weer zal reuze tegenvallen. Ja, we gaan elkaar reuze missen. Ja, het wordt een hoop heen en weer gereis. Nee, het is niet optimaal. Nee, we weten nog niet hoe het het jaar daarna gaat lopen, en nee, we gaan absoluut niet uit elkaar, in tegendeel!

We zien nog wel hoe het gaat met onze spullen en het huis. Suus en ik huren wel iets in de buurt als het nodig is, we redden ons wel voorlopig. En daarmee is eigenlijk alles gezegd wat ik erover weet op dit moment. We zien jullie wel aan de kant staan! Lachen en zwaaien zouden de puinguins zeggen. (Madagascar).

Liefs van Anja en de rest.

Tandarts, flossen en de sunscreen song

Met veel genoegen heb ik Sylvia Witteman's "Ik verzin dit niet" gelezen, een kadootje van een lieve vriendin. Als je geen zin heb in deze blog en je wilt toch op een vermakelijke manier te weten komen hoe het leven hier is, dan kan ik je dit boek warm aanbevelen. Haar verhalen gaan een op een op voor de rest van Amerika, Oost of West. En echt, ze verzint het niet!! Geloof me. En als je ons niet gelooft kan ik je Bill Bryson aanraden: "I'm a stranger hier myself", notes on returning to America after twenty years away. Ik kwam het boek tegen toen ik op zoek was naar zijn boek "A walk in the woods" ook een aanrader trouwens. Het zijn korte verhalen, lekker voor in het vliegtuig of in de wacht kamer van de tandarts om je zenuwen een beetje tot bedaren te brengen als dat nodig is, zoals bij mij, want waar je ook woont, eindelijk moet je toch naar de tandarts, net als Sylvia.

De tandarts:
OK, nog een paar slechte kiezen die we moeten aanpakken, maar niet nu en niet in de zomer. In het najaar gaan we ze plannen. Dat was vorig voorjaar. En het najaar werd winter. Suzanne's orthodontist vroeg wanneer ze weer eens voor controle naar de tandarts moest. Ik liet het maken van een familie afspraak aan manlief over, want er moest onderhandeld worden over de prijs. November werd december en 2009 werd 2010, en hoewel het schuldgevoel over de tere kindergebitjes knaagde keek ik wel uit om het onderwerp tandarts aan de orde te brengen. Als een berg zag ik op tegen die nieuwe kronen. Prikken, boren, happen, bijten, slijpen en urenlang met je mond open. Totdat een vriendin tijdens een avondje uit zei dat ze graag naar de tandarts ging. Eerst dacht ik dat er iets mis was met haar, want ik ken niemand die graag naar de tandarts gaat. "It means that I take care of myself" verklaarde ze toen. Het duurde een paar dagen, voor ik de diepere mening van deze opmerking tot me liet doordringen. Eigenlijk tot het moment kwam dat rechtsboven ernstige signalen begon door te geven dat het einde nabij was, vooral tijdens het drinken van hete of koele dranken. Alleen met de linker kant kauwen gaat nog best, maar alleen over links drinken wordt lastig en al gauw is de lol van het eten helemaal verdwenen. Het moment van de waarheid was twee weken geleden.

Eerst de kinderen. Het schuldgevoel stak zijn lelijke hoofd om de hoek. Wat als ze in dat extra half jaar ernstige gaten hebben gecreerd met kleffe warheads en toffies, rootbeer en sleepovers zonder tandenpoetsen. Gelukkig hebben ze ofwel sterkere gebitten dan ik dacht, ofwel hebben al die extra fluorbehandelingen toch hun vruchten afgeworpen. De verlossende woorden brachten enige rust in mijn hoofd: "geen gaatjes". Nu ik nog. Eerst een rondje foto's om te kijken hoe ernstig de schade was, maar gelukkig bleek het slechts een krakkemikkige vulling die er toch uitging. Natuurlijk viel het allemaal reuze mee tone het eindelijk zover was, want deze tandarts is de geduldigste man van het halfrond en is kwistig met verdovingen. Drie uur later was ik het vermaak van de familie toen ik probeerde soep te eten met een nog steeds verdoofde bovenlip. Ja, ja heel grappig allemaal. Zorgen jullie er maar voor dat het nooit zo ver komt met jullie kiezen. Nu nog een weekje rondlopen met die rare stroeve kiezen in mijn mond en dan komen eindelijk die mooie nieuwe nepkiezen erin.


Het uitzoeken van de nepkiezen bracht nog een heel nieuw probleem aan de orde. Was ik nog volkomen gefocust op het redden wat er te redden viel, nu moest ik ineens een hele andere beslissing overwegen. Welke kleur. Wat gaan we met de rest van het gebit aanvangen. Pardon? Nou ja, ik kan die gele tanden natuurlijk bleken en dan worden ze al een stuk beter aan te zien, maar dat moet wel steeds opnieuw gebeuren. Ik kan natuurlijk ook paatjes op mijn tanden laten zetten volgens het Hollywood model en dan heb ik er geen omkijken meer naar. Dan kunnen we de kiezen gewoon aanpassen aan mijn nieuwe frontjes. Wow, daar was ik even niet op voorbereid. Natuurlijk weet ik wel dat het allemaal wel mooier kan, maar ik heb er nu al die jaren tegen aan gekeken en beerik langzamerhand wel een beetje aan gewend. Ik wil gewoon dat het hele zaakje netjes en heel blijft. Maar OK, het zal wel zoiets zijn als een mobieltje en de magnetron, op een gegeven moment moet je er gewoon aan. Niet aan de frontjes trouwens, maar ik heb nu wel zo'n setje liggen met van dat tanden bleekspul. Nee, nog niet geprobeerd, het ligt naast de haarverf. Ook nog geen zin in gehad. Maar de nieuwe kronen zijn wel een tintje lichter en als ik de rest niet doe, is dat natuurlijk geen gezicht, dat begrijp je wel, zoiets als uitgroei, dat valt ook meteen op. Vanavond dan maar. En nu maar hopen dat jullie straks allemaal het verschil zien, of dat je als eerste de uitgroei opvalt.

Wat blijft is de rekening. Gelukkig ben ik goed verzekerd, want tandartsen zijn hier niet goedkoop. Dat onderhandelen van Wiegert kwam niet uit de lucht vallen. Ik verdien niet veel, maar tweeeneenhalvemaand werken voor 3 van die nepkiesjes is toch niet mis. Dus denk aan mij and always floss. (and don't forget to were sunscreen.) (see youtube, the sunscreen song by Baz Luhrmann).

Springbreak

Eindelijk, springbreak! Tijd voor een pauze. We gaan even nergens heen, gewoon thuis. OPRUIMEN en dan schoonmaken. Dat is, naast uitslapen natuurlijk, prioriteit nummer 1. De Amerikaanse schoolkalender is behoorlijk uitputtend. Als je dan de week-enden en avonden volpropt met een skien. een jaren 60 feestje, bandvoorstellingen, culturele feestavonden (zeg maar eetavonden) etc, etc, dan komt de springbreak als een noodzaak. De laatste tijd werden er vooral veel spullen uit de kast getrokken, maar kwam er slechts sporadisch iets schoon terug en werd er regelmatig iets dat nog enigszins toonbaar was uit de berg getrokken. Voor Ruben zit er waarschijnlijk niet veel rust in, want die gaat zondag op maandag nacht met de bus naar San Diego, om daar op de boot naar Mexico te stappen. Na een paar maanden 's morgens om 7 uur te hebben gerepeteerd gaat de schoolband spelen op het schip. Lichtpuntje is dat vanmorgen voor het laatst om 's morgens 7 uur gerepeteerd is. Minpuntje was dat op 14 maart onze visa zijn verlopen en wij nu met een tijdelijke aproval rondlopen waarmee we in Nederland een nieuw visum kunnen halen. Zonder visum komen we waarschijnlijk het land niet meer in. Afijn na veel gebel etc. lijkt het allemaal wel snor te zitten met Ruben in Mexico, maar ergens in mijn achterhoofd blijft er toch een stemmetje protesteren en ben ik bang dat we straks een reisje Mexico - Nederland -VS moeten inlassen om Ruben er weer in te laten. Gelukkig zit het allemaal wel snor daar bij de douane tussen de VS en Mexico.

Suzanne is net terug uit Annaheim, eveneens een muziektripje van school. Eerst een dag in het concertgebouw en daarna naar Disneyland met de hele club. Onder de bezielende leiding van een bipolaire moeder, die het nodig vond om tussen 1 uur en 3 uur 's nachts een flinke ruzie te zoeken en weer te oplossen met gezellig groephugs. Zo kwam het arme schaap behoorlijk moe terug. Die gaat straks lekker heel veel TV kijken en vooral heel weinig huiswerk maken.

Bij Wiegert is er weinig veranderd. Die heeft het nog steeds erg naar de zin in het bebloemde bovenkamertje en heeft uiteindelijk toch nog die grote deal gesloten met Walmart. We hebben het erg gezellig met de andere Nederlanders van Tridion en ondernemen geregeld gezellige tripjes met elkaar zoals de monstertruck race. Van die toch al niet kleine pick-up trucks met drie keer te grote wielen eronder met namen als: Grave Digger en Maximum Destruction. Vooral de laatste ronde is leuk want dan lijkt het de bedoeling dat er zo weinig mogelijk hoort over te blijven van de truck. En dit alles onder het genot van een hamburger of hotdog en veel lawaai.

En met moi gaat het ook prima. Een poosje was ik bang dat ik mijn baan kwijt zou raken, doordat Tridion ruim te laat was begonnen met de procedure om de visa te verlengen. Alles hangt hier aan het zijden draadje van de visa, zoals mijn werkvergunning en de rijbewijzen. Een instituut als een schooldistrict waar je vingerafdrukken worden afgenomen voordat je mag werken, laat je vast niet werken zonder werkvergunning. Nadat mijn humeur via Wiegert, ook Tridion begon te vervelen werd er toch nog op tijd drastisch actie genomen en kwam het allemaal toch nog goed. Gelukkig maar, want ik het er naar mijn zin en ik zou mijn collega's erg missen, vooral mijn maatje Jenna. We opereren samen door de hele school, naast de drie kinderen waar we eigenlijk voor zijn aangenomen en dat maakt het werk alleen maar beter. Laatst hebben we samen zelfs de vioollessen overgenomen omdat de leerkracht niet kwam opdagen, Ach ja, een beetje opletten als Suzanne speelt kan nog heel wat opleveren. Op sommige momenten begint het steeds meer te lijken op een sociale werkplaats. Zoveel kinderen die buiten het systeem vallen en niet de ondersteuning krijgen die er voor anderen wel is. Voor mij blijft het onderduidelijk waarom de een wel en de ander niet. Een tragisch dieptepunt bracht me onlangs op de begrafenis van het tweejarige nichtje van een jongen uit een van mijn klassen. Als ondersteuning voor hem, aangezien haar dood het gevolg was van een familiedrama dat zich daar al enige tijd afspeelde. De begrafenisdienst werd gehouden in een overwegend zwarte baptist church, met veel inmening van het publiek. Voor mij een dusdanige vreemde gewaarwording dat ik geheel in beslag genomen werd door wat er om me heen gebeurde. Een dienst die de hele reden van de bijeenkomst overschaduwde en naar mijn gevoel niet op een prettige manier. Ik voelde spijt voor het arme kind dat daar eenzaam in haar kistje lag, maar kon me door het hele spektakel niet meer verdrietig voelen. Arme Mark. Gelukkig is hij af en toe weer op school en lacht en speelt basketbal en kan weer gewoon kind zijn, met de andere kinderen.

Al met al een drukke tijd, met op de achtergrond de druk van wat komen gaat, waarover later meer. Tot dan! Maar eerst de spingbreak yeah!