Naast het gelukkig weerzien van de mannen biedt een bezoekje aan California telkens weer nieuwe insights in de Amerikaanse samenleving. Dit keer speelden onze avonturen zich voornamelijk af langs de onstuimige kust van de Bay Area. Ik heb ook weer een nieuw woord geleerd, mendacity, wat volgens mij zoiets betekent als leugenachtiheid en valsheid. Mendacity was het hoofdthema van het toneelstuk Cat on a hot tin roof, een Amerikaanse klassieker uitgevoerd door de Spindrift players van Pacifica. Van te voren hadden we ons snel ingelezen op internet om geen flater te slaan met onze onkunde op het gebied van Amerikaanse klassiekers, vooral omdat de moeder van Clare een hoofdrol speelt en de vader van Clare het stuk regiseert. Drama is belangrijk in de US. Ieder dorp heeft wel een drama vereniging en iedere school heeft een drama afdeling. Zo hebben we twee jaar geleden ook genoten van Aragon Highschool's versie van de Producers, een gedurfd toneelstuk dat in Nederland helaas geflopt is. Jammer Nederland, een gemiste kans. Misschien kwam het door de drukke december maand maar dit lot was nu ook onze Spindrift players beschoren want het kleine dorpstheater was maar half gevuld en ze verdienden zeker beter. De ouders van Clare hadden zelfs een deel van hun slaapkamer meubels opgeofferd als decorstuk en slapen zolang het stuk duurt op een opblaasmatras. De voortvarende vader van Clare was duidelijk wars van taboes en schoof de homofiele aard van de Brick niet onder stoelen of banken, zoals blijkbaar in de toemalige verfilming met Paul Newman en Elizabeth Taylor in Hollywood wel gebeurde omdat dat onderwerp toen niet geschikt bleek voor de film. Reden om te kijken of de film nog beschikbaar is in de videotheek en het zelf te beoordelen.
De dag voor de voorstelling waren we ook al in Pacifica beland om het optreden van Ruben en zijn band, Poor Juliet, te aanschouwen. We begonnen ons dagje kust in Half Moon Bay, een kustplaatsje ter hoogte van San Mateo, bij ons beroemd om de Brewing Company, het perfecte bar restaurant met goed eten, een gezellig bar en regelmatig life muziek waarop gedanst kan worden met veel mensen van mijn leeftijd, ideaal dus. Mocht je ooit in de buurt zijn, vooral niet overslaan! Wij waren er op de dag dat het surfseizoen werd geopend. Een perfecte aangelegenheid, dacht ik om de middag door te brengen. Het duurde even voordat we de plek hadden gevonden waar het allemaal gebeurde, wat ons weer een andere interessante ontmoeting opleverde met een Amerikaanse dame die in Amsterdam meisjes uit oost Europa helpt die ons land worden binnengesmokkeld als student en vervolgens als prostituee aan het werk worden gezet. Ik moest beschaamd constateren dat wij dan blijkbaar andere meisjes uit het buitenland moeten binnenhalen om die meisjes uit Roemenie te helpen. Wel een mooie ketting gekocht om de organisatie "not for sale" te steunen en haar kaartje meegenomen voor als ik weer eens in Amsterdam ben, met een belofte een bezoekje in de keuken te brengen waar zij samen met Roemeense meisjes eten kookt.
Terug naar de surfers, die zich uiteindelijk op een niet met de auto te bereiken plekje op het strand hadden verzameld. Blijkbaar hadden ze voor de vorm een wedstrijdje gehouden, maar nu werden ze een voor een voorgesteld door de platselijk autoriteiten op surf gebied. En daar stonden ze dan, sterke mannen met woest haar, stoer voor hun board. Ze kregen allemaal een palmblad uitgedeeld en ik kreeg een deja vu van een ouderwetse Hollywood film die zich afspeelt in Hawaii. Vervolgens renden ze samen met de plaatselijk jeugd de zee in om daar in een grote kring op hun board een ceremonie te houden om de zeegoden te bezweren en te bidden voor mooie hoge golven en natuurlijk dat iedereen ook weer veilig het seizoen doorsurft. Jammer genoeg ga ik niet meemaken hoe deze mannen de Maverick gaan bedwingen als het moment daar is. Er werd met de bladen op het water geslagen en er werden kreten geslaakt, maar na een kwartiertje geloofden we het verder wel en gingen we iets lekkers eten in de Brewery totdat het tijd werd om naar de Moose Lodge te vertrekken.
Het leuke van zo'n dag is dat je geen idee hebt wat je te wachten staat. De Moose Lodge hield woord en deed zijn naam eer aan. Het eerste dat we zagen toen we de grote houten lodge binnen stapten was de enorme kop van een eland. Daaronder hingen rijen foto's van belangrijke figuren die deeluitmaakten van wat later de Loyal Order van de Moose bleek te zijn. Ook de vrouwen van de Moose Lodge waren ruim vertegenwoordigd, al sinds 1888. We waren de eersten en onwennig liepen we de grote ruimte binnen waar lange tafels stonden die bedekt waren met rood geblokte kleden. Ruben had ons op het hart gedrukt dat het vooral de bedoeling was dat we er ook iets gingen eten, want dat bracht geld in het laatje. In opdracht van de meneer achter de bar die nadrukkelijk niet over het eten ging maar over de drank gingen we aan een tafeltje zitten wachten totdat de kassa open ging. Aan de muren hingen grote bingo borden met lichtgevende nummertjes en natuurlijk ook weer een paar grote elandkoppen, naast een paar grote vissen. Er hingen bordjes bij met de namen van de personen die de dieren geschoten, danwel gevangen hadden. Het dartbord, de flipperkast en een lange bar waar een paar oude mannen verveeld van hun biertje zaten te genieten maakten het beeld compleet. Langzaam stroomde de zaal vol en binnen het uur was het een drukte van jewelste. De kassa mevrouw had een tafeltje met een ouderwetse kassa van de muur getrokken en had plaats genomen op een krukje achter de tafel. Er had zich een lange rij hongerige gasten voor het tafeltje gevormd en vrijwilligers in de keuken liepen de benen uit het lijf om de steaks en hotdogs met frieten klaar te maken, die van een onverwacht goede kwaliteit waren. De hele Pacifica gemeenschap was uitgelopen, families met babies die niet ouder waren dan 3 maanden, oudevandagen en heel veel jongeren met neusringen en geverfd haar. Poor Juliet speelde in het voorprogramma van een andere plaatselijke jeugdband en iedereen was razend enthousiast. Ik weet niet of ik teveel TV heb gekeken of dat het aan mijn achterdochtige aard ligt maar na de eerste blik in de lodge op de foto's van de Moose mannen en vrouwen had ik voortdurend het gevoel dat er achter deze facade van gezelligheid stiekum een geheime sekte schuilging. Vrienden bezweerden mij dat niets minder waar was en dat het echt om een zeer sociale vereniging ging die, gesteund door de lokale middenstand, van alles organiseerde voor haar leden. En ook nader onderzoek op het internet leverde geen spannende complottheorieen op. Wel leerde ik dat de organisatie al sinds 1888 bestaat en bij elkaar 2400 lodges heeft in alle 50 staten van de US en ook in Canada, Bermuda en in Groot Britannie. Er zijn wel 1 miljoen mannen en 400.000 vrouwen lid van Loyal Order of the Moose. Zo kom je nog eens ergens Binnenkort staat er dus ook nog een dagje Amsterdam op het programma om kennis te maken met de Roemeense gaarkeuken maar nu ga ik eerst de Hollandse winterkou trotseren tijdens een wandelingetje naar de Heemsteedse Binnenweg om bij de Hema een paar feesthoedjes te kopen om vanmiddag op feestelijk wijze Wiegert's verjaardag in te luiden en als ik dan toch in de buurt van de videotheek kom zal ik gelijk kijken of de filmversie van Cat on a hot tin roof nog in de verhuur is, waarvan later verslag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten