Troste moeder

Een van de leukste dingen van het moeder zijn vind om naar mijn kinderen te kijken, vooral als ze sporten of muziek maken. Deels is het natuurlijk luiheid want ik vervul dan het meest ontspannen deel van mijn moederrol, namelijk het kijken op zich. Zij spannen zich in en ik hoef aleen toeschouwer te zijn. Uren heb ik in het zwembad gezeten, gezellig naast een andere moeder, terwijl zij stonden te bibberen naast het bad. Mij heb je niet horen klagen. Ik vond het vooral jammer voor mezelf toen Suzanne met haar vioollessen stopte omdat ik het zo heerlijk vond om te zien en te horen hoe ze een stuk onder de knie kreeg, iets wat ikzelf nooit zou kunnen. En daar komt dan de moederlijke trots om de hoek kijken. Je ziet hoe ze leren en iets bereiken, vaak meer dan ik ooit bereikt heb op mijn leeftijd.
Tijdens de kerstvakantie in Californie kreeg die moedertrots een nieuwe dementie. Tot nu toe had ik als moeder nog een flinke vinger in de pap tijdens de weg naar deze topprestaties. Deelname ging altijd in overleg en vervolgens was het inschrijven, aanmoedigen en het vervoer van en naar de activiteit nog meestal mijn taak, zodat ik toch nog enigszins deeluitmaakte van het eindresultaat. Nu bleek mijn rol in die zien uitgespeeld te zijn. Wiegert, Suzanne en ik werden door Ruben uitgenodigd om te komen kijken naar een van de eerste voorstellingen van de band Poor Juliet. Het optreden vond plaats in de Moose Lodge in Pacifica. Behalve dat een bezoek aan een Moose Lodge in de US een ervaring op zich is, was het voor mij de eerste keer dat ik naar een optreden van Ruben keek die helemaal door de band zelfstandig georganiseerd was. De band heeft eigen vervoer, danzij Leo, de vintage VW bus van Claire, Rubens vriendinnetje. Dat eigen vervoer is op zich bijzonder voor Hollandse begrippen omdat geen van de bandleden ouder is dan 17 jaar. Ze spelen zelf geschreven nummers en ze zorgen zelf voor het regelen van de gigs (optredens). Wij hoefden nog slechts op tijd aanwezig te zijn, een burger te bestellen en te wachten tot het feest ging beginnen en een feest was het. De zaal was afgeladen, het optreden ging reuze goed en ik hoefde slechts trots te zijn en te kijken naar mijn zoon met zijn vrienden die de eerste echte schreden naar zelfstandigheid hebben gezet. Ik weet niet of het nog mag bij een rockster in spee, maar Ruben, je krijgt een dikke kus van je moeder. :)
Voor belangstellenden Poor Juliet heeft en eigen facebook pagina waar de eerste opnames van het optreden staan. Way to go Poor Juliet