POWER OUTAGE

Als er iets is dat de Californians uit hun ritme brengt is het wel regen en wind. Wordt het water in Nederland eerlijk verdeeld over het hele land omdat het overal helemaal plat is, hier gutst het water van de heuvels naar het laagste deel. Soms is dat de straat. In mijn geval Chrystal Springs. Van toevoeging Ave of street ben ik even niet helemaal zeker want die wordt nooit door iemand gebruikt. De gemeente zet braaf hekjes midden op de weg op plaatsen waar het water door de putten naar boven komt en over de weg gutst. Gelukkig is het hier nooit zo extreem als zuidelijker in de buurt van LA waar op de plaatsen waar kort geleden nog bosbranden woedden nu de overblijfselen daarvan samen met de aarde over de weg naar beneden zakken.
Gelukkig hebben ze bij mij op school na jaren pappen en droogmaken vlak voor het regenseizoen een belangrijke lekkage echt gerepareerd, zodat de reuzefohn eindelijk uit het lokaal kan worden gehaald en de lucht van natte kaplaarzen een beetje kan wegtrekken. Het probleem van “wat doen we met de kinderen als het regent” is alleen nog niet opgelost en dient zich ieder jaar weer opnieuw aan bij de eerste tekenen van neerslag. Het lijkt waarachtig wel een beetje op de NS en bladeren of sneeuw. Na drie dagen de pauzes met de kids in de klas te hebben doorgebracht zijn de leerkrachten het goed zat en worden de schapen de LGI (Large Group Instruction ben ik onlangs achtergekomen) ingeloodst waar ze onder de bezielende blik van gymcommandant mrs. Moore naar Mary Poppins mogen kijken, want uitermate appropriate. Uiteraard mag er niet worden gesproken tijdens de film, want anders kunnen de andere 399 kinderen de film niet verstaan. Het systeem van vrije keuzes en het is toch lunchpauze laten we voor het gemak even varen. De straffe hand wordt gehanteerd door middel van een fluitje en door mrs. Moore aan een stuk geschreeuwde orders. Moch iemand al geinteresseerd zijn in Mary Poppins, dan is het volgen van de film hierbij definitief onmogelijk gemaakt. Als lunch hulp voel ik het als mijn taak om de kinderen enigszins tegen het toezicht geweld te beschermen en plaats mezelf breeduit voor een groepje 5th graders die een spelletje spelen met gedempte stem.
Echt spannend wordt het als op een ochtend blijkt dat de stroom is uitgevallen. Niet alleen is het nog aardedonker ‘s morgens om 7.45 als de eerste kinderen arriveren, maar ook de verwarming werkt natuurlijk niet. De verwarring is groot. Er gaan geruchten dat de school voor de dag zal worden gesloten, maar helaas zijn de buskinderen al gearriveerd en die kun je zomaar niet terug het dal in stauren. De klokken wijzen aan dat de stroomstoring al in de heel vroege ochtenduren is begonnen. Zoals iedere beslissing valt deze vanzelf naar mate je er te lang mee wacht, en zo ook hier. De meeste ouders zijn intussen vertrokken en de leerkrachten trekken zich terug in de donkere lokalen en laten de kinderen in het donker hun rekenboeken ontcijferen. Sommige kinderen denken bezorgd aan hun warme lunch. De helft van de kinderen nuttigt namelijk iedere dag een warme vette hap bestaande uit een lap opgewarmde pizza of kipnuggets met slappe frieten en die zijn niet zo smakelijk koud.uit de vriezer, alhoewel die misschien ook wel ontdooid zal zijn tegen die tijd. Ik denk verheugd aan mijn frisse boterham met kaas en sla. Omdat van sluiten intussen geen sprake meer is en van de directie al de hele ochtend niets meer is vernomen slaakt iedereen dan ook een zucht van verlichting als rond elf uur de lichten weer aanspringen. De moderne technologie is weer gered. Voor nu.

Herrie in de garage.

Je stuurt je kind naar highschool en binnen de kortste keren herken je hem niet meer terug. Nieuw kapsel, vrienden die je niet kent, of vriendinnen, die je alleen op afstand mag waarnemen, of achter in de auto en dan alleen als het niet anders kan. Je rol als ouder bestaat vooral uit het bijhouden van de huiswerkopdachten en zorgen dat er voldoende te snaaien is in huis (en dan vooral hot cheetos en rootbeer, een soort cola vermengd met dropwater. Maar gelukkig komt het dan toch ineens weer goed want dan staan, op een goede vrijdag middag, die vrienden ineens allemaal op de stoep. Liefst natuurlijk om 5 uur, zodat ik als een speer naar de Safeway fiets voor extra pizza’s en nog meer rootbeer. Natuurlijk komen ze niet alleen voor de gezelligheid, maar omdat het drumstel in onze garage staat. De jongens vormen namelijk samen een band. Eerst repeteerden ze bij Matt boven de (vrijstaande) garage, maar het drumstel daar voldoet niet, vandaar. En wat zeg je dan?
T…. (voor de Hagenaars duidelijk, voor alle andere not appropriate), wat een herrie. Ouders, weet waar je aan begint als je kind drummer wilt worden. Als je denkt dat je er bent met het doorstaan van het uurtje oefenen in de week, dan heb je het goed mis. Net als een piano laat een drumstel zich niet makkelijk verslepen en dus ben je de pinuut als ze in de leeftijd van de punkbandjes raken. Dan toch maar liever die piano, want die zijn wat ruimer bezaaid en klinken ook goed met viool en dwarsfluit, terwijl de drum zich wat gezellig laat combineren met electrische gitaar, diet flink versterkt dient te worden.
Eerlijk is eerlijk. Ze maken zelf liedjes en na een tijdje begint het zelfs ergens op te lijken. Wiegert’s opname apparatuur wordt geleend en enthousiast maken ze echte opnames. De bevestiging van mijn waardering moet, ik beken het eerlijk, van heel ver komen. Vrijdag rond half vier gaat bij mij namelijk het week-end in. Verstand gaat op nul en laat de witte wijn en Gilmore girls maar komen. Geen haar op mijn hoofd die drie meisjes heeft geanticipeerd die om 5 uur willen eten omdat om 6 uur de basketball begint en al helemaal geen 4 rockers die en passant ook mee-eten, want we gaan even een paar nummertjes opnemen in de garage. Lachen en zwaaien zou Wiegert zeggen, die nog heerlijk een paar uurtjes relaxed in het vliegtuig uit Boston zit. Hij weet zelf nog niet hoe relaxed dat is trouwens. Ik zal wel zorgen dat hij morgen aan de beurt komt als we Suzanne’s partijtje met de Amerikaanse vriendinnen houden. Ha!
Zoals ik zei, eerlijk is eerlijk. Ik ben best trots op ze. Natuurlijk zijn ze nog maar een beginnend garagebandje, maar toevallig wel mijn garage. Zo dat weten julie dan maar alvast voor als ze later beroemd worden en jullie aan mij vragen om kaartjes te regelen voor de uitverkochte zalen. Vooralsnog vindt de eerste gig (ja zo heet dat, als je ergens een optreden hebt geregeld) plaats bij het hardrockcafe op pier 39 in San Francisco. Als je toch ergens moet beginnen, dan maar gelijk goed, toch!
Beginnende web site van Dead Serious op www.deadserious.ning.com. Opname met de computer microfoon van Wiegert in de garage. Binnenkort is daar natuurlijk een opname te beluisteren van de gig, dat wordt natuurlijk een toppertje. Het optreden vindt plaats op de 24e januari a.s.

101 Chihuahua's and counting

Regelmatig hoorden jullie over nieuws uit de natuur. Zoals de herten, die zo nu en dan vlak voor mijn auto de weg overspringen. Nu ik regelmatig over Chrystal Springs rijd om naar mijn werk te gaan kijk ik toch wel wat beter uit. Ik moet er niet aan denken dat ik er een aanrijd. Verder waren er natuurlijk de zeehonden, de turkey vultures, de eekhoorntjes (sorry, daarvan is er wel een door mijn schuld overleden) en de racoons, die iedere woensdagavond braaf voor de veranda zitten te wachten op de vuilnisbak. Verder speelden de blinden geleide honden nog een gastrol. (is het trouwens blinde of blinden geleide hond?).

Het laatste komt ook vanuit de hondenhoek. Alhoewel die discussie hier nog niet is gesloten. Persoonlijk vind ik het meer op dikke ratten lijken, maar daarin sta ik geloof ik alleen, want ze zijn hier enorm populair. Ik heb het natuurlijk over de chihuahua. Of het door de film komt of gewoon omdat ze zo klein zijn, daar ben ik nog niet uit. Voor mij is dit soort klein niet hetzelfde als schattig trouwens. En bovendien zijn ze niet allemaal even klein, want die van Suzanne’s vriendin Vivian lijkt meer op een net iets teveel opgestopt knuffelbeest, waarvan de vulling niet in de pootjes kon komen. Waarschijnlijk heeft zijn populariteit hem aan voldoende extra snacks geholpen. Ze komen natuurlijk niet toe aan voldoende beweging, want chihuahua’s kunnen klaarblijkelijk niet zo goed lopen. Ze worden namelijk allemaal gedragen, al dan niet leuk uitgedost als prinses of basketball speler.
Meestal maak ik me niet zo druk over die beestjes, zolang ik me nog niet heb laten overhalen om er zelf een aan te schaffen en dat zal heel binnenkort ook niet gebeuren. Doe mij maar een echte hond, die zelf loopt. Ik ben er nog niet uit of het laatste nieuws over de beestjes nou grappig is of juist zeilig. Er schijnen nu zoveel chihuahua’s te zijn in California dat de asiels overbelast zijn. Ik denk dat veel mensen er na een tijdje zelf ook achterkomen dat die schattigheid erg tegen valt in de praktijk, vooral als ze eenmaal toch 17 pond zijn geworden terwijl de media toch blijft volhouden dat ze beslist niet zwaarder worden dan 10 pond. Dan is dat toch flink sjouwen met zo’n beestje. Anyway, om het overschot tegen te gaan worden de schatjes nu op grote schaal verscheept naar andere staten en blijkbaar vooral naar New York. Daar woont natuurlijk iedereen in een appartement en zo’n trendy hazewindhond is op de lange duur vrij onpractisch, alhoewel wel heel modisch in het Central Parc met een gebreide trui aan.
Nu ik eraan denk worden ze waarschijnlijk niet verscheept, want dat zou maar lastig zijn, helemaal door dat Panamakanaal. Zouden ze met de trein gaan in een speciale goederen wagon met miniatuur kooitjes of gewoon in een grote aanhanger met speciaal voor Chihuahua uitgeruste hondenmandjes. Ik denk dat we binnekort wel een nieuwe film tegemoet kunnen zien van 101 Chihuahua’s die ontsnappen en in de Rockies een nieuw bestaan opbouwen. Let op mijn woorden.

Setters en volgers

En ik settel voor volger!
Ik zal nooit gewend raken aan mensen die in de winkel of op straat tegen zichzelf lopen te praten of mobieltjes die te pas en te onpas liggen te zoemen ergens. Gisteren las ik op een formulier op school bij het onderdeel mobiele telefoon “no tengo” oftewel, die heb ik niet. Ah, ik ben niet alleen! Ik heb er wel een, maar mijn nummer laat ik gewoon leeg op dergelijke formulieren want de kans dat je me ook daadwerkelijk kunt bereiken is uiterst klein. Mijn telefoon ligt, of wel leeg in mijn tas, of hangt dagen vergeten aan een stopcontact. Alleen in gevallen waarin ik zeker weet dat ik hem nodig ga hebben vind je hem opgeladen in mijn tas. En dan nog is het maar de vraag of ik hem hoor. Tot grote ergenis van sommigen, maar mijn directe familie is er wel aan gewend. Voor mij geen Senseo of anderszijds modern koffiegevaarte, maar gewoon de klasssieke Braun en ik erger me suf aan al de nieuwe word snufjes die Bill ieder jaar weer bedenkt, die mijn leven eenvoudiger zouden moeten maken.

Een volger dus. Ergens achter aan de rij. Uiteindelijk is er dan toch die magnetron gekomen, waarvan menigeen zich afvroeg hoe ik overleefde zonder. Ik deel een I-pod met Suzanne, en dat alleen om de kosten met haar te delen, denk ik, want ik kan me niet herinneren hem ooit daadwerkelijk zelf te hebben gebruikt. Inderdaad. Ik geef het toe! Sommige van die nuttigheden kunnen erg handig zijn. Zo zal ik dus nooit meer ruzie maken met Truus in de auto, want ze heeft me toch herhaaldelijk gered uit benarde dwaaltochten in SF, alhoewel ik ieder moment een verontwaardigde reactie van haar verwacht als ik toch mijn eigen gang ga. Zelf op modegebied beticht Wiegert mij soms nog van 70-er jaren voorkeur. Maar ook daar is enige vooruitgang te bespeuren gezien mijn laatste overwinning op trendgebied, namelijk de Ugg.

Ik kan me nog goed herinneren toen ik ze voor het eerste zag aan de voeten van rondborstige Pamela. Onder het welbekende rode badpak prijkten een paar flinke suede/bont laarsen en binnen de korste keren zag je ze ook in ons staatbeeld verschijnen. Leuk voor schoolkinderen of Pamela, maar mij niet gezien met die klompvoetjes, dacht ik. Het heeft een jaar of vijf geduurd maar ik ben om. Ik bezit nu ook een paar van die heerlijk zachte berenpoten waar je gewoon met je blote voeten in kunt duiken. Het voordeel is dat het hier in Amerika niet uitmaakt hoe je erbij loopt. Ofwel je bent helemaal opgetut, ofwel je ziet eruit alsof je net uit bed komt, inclusief pyjamabroek. Ze kunnen overal onder, ook onder je korte broek. Alles kan hier namelijk onder je korte broek, zelfs schaatsen. Straks gaan we lekker een week-end naar de sneeuw en dan ga ik de hele dag met de warme zachte berenpoten lopen, met mijn blote voeten. Echt, als je nog niet om bent is dit je kans, er zijn er weinig die nog achter mij lopen.