Met gemengde gevoelens beleefde ik mijn eerste schooldag. Het voelde raar om weer naar school te gaan zonder van te voren in mijn hoofd steeds bezig te zijn met hoe ik de dag ga aanpakken. Welke knutsel, wat te doen tijdens gym, kunnen we vandaag naar buiten etc. etc. Nu ben ik niet de juf, maar "slechts" iemand die komt helpen en dat voelt een beetje alsof ik stagiaire ben, maar dan gelukkig zonder de druk van de beoordeling achteraf. Tot nu toe beperkte mijn kleuterervaring zich voornamelijk tot mijn eigen kleutertijd (vaag!) en tot de Voorwegschool in Heemstede dus ik was ook best nieuwsgierig hoe anders het zou zijn.
Al na een paar minuten bleek dat de kinderen hier niet anders zijn dan de kinderen in Nederland. Een paar bijdehande meisjes vooraan met hun hand in de lucht, een paar stille, die het ook wel weten, een paar drukke wiebeljongetjes en vanalles daartussen in. Het klaslokaal ziet er vol en rommelig uit en dan bedoel ik niet gezellig rommelig. Het deed me denken aan de klas van Mister Silver, Suzanne's klas van vorig jaar. Het zal even duren voordat ik daar mijn weg vind.
Mijn taak bestaat uit het begeleiden van twee jongetjes die storend of afwijkend gedrag vertonen, zich slecht kunnen concentreren en moeite hebben met veranderingen. Mijn eerste indruk is dat de kinderen al vrij snel een stempel krijgen opgedrukt, zodat extra handen in de klas vrijkomen. Laten we zeggen dat het gedrag niet veel erger is dan ik al ben tegengekomen in mijn eerdere klassen.
Aan het begin van de ochtend werd de groep in tweeen gesplitst en ging de ene helft van de groep gymen en de andere helft de letter G leren en andersom. Vlak daarna werden de twee jongetjes meegenomen voor een kwartiertje taal/spraaktraining. Tot mijn verbazing kwam er halverwege de ochtend iemand van een buitenschoolse instantie om ook voor een uurtje de twee jongetjes te begeleiden, waarvoor ik ben aangenomen. Dat is dan de expert. Wauw, ik zou er zelf een beetje autistisch van worden, al die aandacht. Het laatste uur van de ochtend gingen we naar de bieb en het computerlab waar de groep weer werd opgeslitst. Een computerjuf gaf de kleintjes computerles en de bibliotecaresse las een boek voor, terwijl de juf kinderen apart nam om te toetsen. De bibliotecaresse werd ondersteund door twee ouders die met de kinderen de letter G gingen schrijven op een velletje papier met voorgedrukte gestippelde g's.
Eerst dacht ik dat de Nederlandse leerkrachten jaloers zouden zijn op al die ondersteuning, maar bij nader inzien denk ik dat het ook wel eens teveel kan zijn voor de kinderen, en zeker ook voor de juf. Totaal telde ik die dag 9 volwassen waar de kinderen mee te maken kregen, weliswaar niet allemaal een op een, maar toch. Het zal nog wel een beetje wennen zijn en waarschijnlijk zal het wel zo gaan dat de onderlinge taken een beetje verdeeld zullen worden, maar eerlijk gezegd voelde ik me vandaag een beetje overbodig en dacht ik met weemoed terug aan mijn eigen groepje.
dinsdag 17 februari 2009
En dan eindelijk regen!
En als het dan eindelijk regent, dan regent het ook echt. Het water stroomt overal de heuvels af naar beneden. Waar aan de zijkanten van de weg onder de grond goten zijn gemaakt om het water te laten wegstromen kolkt het uit de putten naar boven. Op de weg staan waarschuwingsborden in grote plassen om het verkeer er langs te leiden. De riviertjes bruisen. Eindelijk is het water zichtbaar in wat maanden een droge greppel leek. Het schoolplein van de Parcschool, een groot vlak stuk onder aan de heuvels, loopt langszaam onder water. Even geen buitenspelen hier. Pas als het een tijdje stopt met regenen heeft het water de gelegenheid om naar beneden, naar de baai te stromen of natuurlijk naar Chrystal Springs, het waterreservoir. Niemand houdt hier echt van de regen, maar het brengt wel eindelijk het water waar we allemaal zo lang op hebben moeten wachten.
Onderweg naar mijn eerste schooldag rijd ik hard door de grote plassen en maak grote golven. Hier mag het want er zijn geen stoepen en er lopen geen mensen. Ik manouvreer om de bordjes heen en ontwijk de afgerukte takken. Een heel stuk ruikt het heerlijk naar eucalyptus, waar stukken van deze boom zijn afgewaaid. Het voelt alsof de hele wereld eindelijk is schoongeregend. Gelukkig is het later op de ochtend droog en breekt er zelfs een zonnetje door. De kinderen kunnen lekker naar buiten. Ons schoolplein ligt bovenop de heuvel en heeft maar weinig plassen. Ze hebben het hele lange weekend (maandag was het presidents day) binnen gezeten en iedereen die vader, moeder, juf of meester is weet hoe dat is.
Thuis houden we de weersberichten goed in de gaten want regen hier betekent sneeuw in Tahoe en een extra weekendje in de sneeuw lacht ons toe. Zodra de weersberichten weer een zonnetje laten zien in het week-end en er geen superdringende andere zaken zijn gaan we er vandoor. We hebben een leuke cabin op het oog en hebben een vaste lijn naar Rienk en Jacoline voor de planning. Dit keer hebben we onze zinnen gezet op Homewood aan de westkant van Lake Tahoe. Klein, maar prima voor een week-endje er tussen uit. Terwijl het buiten intussen weer donker wordt en het ruisende achtergrondgeluid van de regen weer klinkt, ga ik een lekker kopje thee zetten en uitrusten van mijn eerste schooldag waarover later meer.
dinsdag 10 februari 2009
Vlaag van weemoed
Ja, je leest het echt. Was ik net even op mijn volkskrant pagina op internet aan het lezen met mijn kopje koffie, lees ik dat ze in Parijs een echte HEMA hebben geopend. Nu voldoet de Target prima aan de wensen die de HEMA vervult en gaat het me te ver om te zeggen dat het enige dat ik mis de HEMA is, maar ik kon het natuurlijk niet laten om even het filmpje te bekijken.
En toen, ach weemoed, kleurige rekken met Jip en Janneke bekertjes, fris gekleurde handdoekjes allemaal op de echte HEMA manier geetaleerd, met op de achtergrond melodieus Frans commentaar. De HEMA wordt er alleen nog leuker van. Een vrouw zwaaide nog even met een HEMA rookworst die er jammergenoeg niet te krijgen is en ook de stroopwafeltjes kwamen nog in beeld. Ik zou er zo van op het vliegtuig naar Frankrijk springen.
Ja, weemoed ligt altijd op de loer als je haar het minst verwacht. gelukkig hebben we hier wel Pimmetjes van Lu, dus ik neem er nog een bij de koffie. Au revoir
mmmmmmmmmmmmm
En toen, ach weemoed, kleurige rekken met Jip en Janneke bekertjes, fris gekleurde handdoekjes allemaal op de echte HEMA manier geetaleerd, met op de achtergrond melodieus Frans commentaar. De HEMA wordt er alleen nog leuker van. Een vrouw zwaaide nog even met een HEMA rookworst die er jammergenoeg niet te krijgen is en ook de stroopwafeltjes kwamen nog in beeld. Ik zou er zo van op het vliegtuig naar Frankrijk springen.
Ja, weemoed ligt altijd op de loer als je haar het minst verwacht. gelukkig hebben we hier wel Pimmetjes van Lu, dus ik neem er nog een bij de koffie. Au revoir
mmmmmmmmmmmmm
maandag 9 februari 2009
High school fever
Het komt langzaam dichterbij. Volgend jaar gaat Ruben naar de Highschool! Hadden we net in Nederland de leukste middelbare in Haarlem/Heemstede uitgezocht (vonden wij), nu doen we het nog eens dunnetjes over. Middle school ging vanzelf. Tenzij je naar een privatschool gaat heb je geen keuze. Lekker rustig mag ik wel zeggen, iedereen gaat zo’n beetje naar dezelfde school. Nu liggen de zaken een beetje anders. We wonen vlak bij de San Mateo High school. Bellevue Avenue af en je rijdt er zo tegen aan, 10 minuutjes op de fiets. Prachtige school. Volgens het schooldistrcit is het dan ook de bedoeling dat we daar heen gaan, zij het niet dat de meeste vrienden van school dichter bij Aragon High wonen. 20 minuten naar boven fietsen (‘s morgens dan, ‘s middags natuurlijk naar beneden). Je mag een transfer aanvragen, maar dat kan uitmonden in een loterij als er teveel aanvragen zijn.
Er zit niets anders op dan ook San Mateo High aantrekkelijker te maken, voor het geval dat. En daarom gingen we zaterdag naar Peter Pan, een musical uitgevoerd door de drama section van San Mateo High. (teasers op http://www.youtube.com/smhsdrama SMHS blauwe t-shirts opnames van de repetities. Zie ook link hieronder voor grotere foto's). En eerlijk is eerlijk, zelfs Ruben moest het toegeven, het was geweldig, Enorme, steeds wisselende decorstukken, perfect uitgevoerde dans, goede zang, prima orkest in de bak. We waren onder de indruk. Ik realiseerde me hoe luxe deze highschools eigenlijk zijn. Vast en zeker zal er een hoop bezuinigd moeten worden, maar ik heb in Nederland nog geen middelbare school gezien die gebruik kan maken van een echte toneelzaal, zo groot als de schouwburg in Haarlem, een 25 meter zwembad en een footbalveld, omgeven door een atletiek baan. En dat alles op de campus. De moeite waard om eens een kijkje te nemen op google earth.
Afijn, morgen brengen we een bezoekje aan Aragon en waarschijnlijk zijn we dan even onder de indruk. 2 maart moet de keuze gemaakt zijn, want dan moeten de transferaanvragen binnen zijn. We hopen dat Ruben’s keuze ingewilligd kan worden, vooral nu hij ook al zijn geliefde Coornhert is misgelopen. Wat het ook zal worden, ik ben op z’n minst een klein beetje jaloers bij het zien van al deze fantastische faciliteiten. Daar droomde ik zelfs niet van tijdens mijn middelbare school periode. We hadden non verbale communicatie na schooltijd, of plekje in het volleybal team.. Wat Suus betreft, die roept “Aragon”, iedere discussie hierover nu al in de kiem smorend en voorbijgaand aan het feit dat we dan hier waarschijnlijk niets eens meer zijn. Hoe zo ingeburgerd.
Er zit niets anders op dan ook San Mateo High aantrekkelijker te maken, voor het geval dat. En daarom gingen we zaterdag naar Peter Pan, een musical uitgevoerd door de drama section van San Mateo High. (teasers op http://www.youtube.com/smhsdrama SMHS blauwe t-shirts opnames van de repetities. Zie ook link hieronder voor grotere foto's). En eerlijk is eerlijk, zelfs Ruben moest het toegeven, het was geweldig, Enorme, steeds wisselende decorstukken, perfect uitgevoerde dans, goede zang, prima orkest in de bak. We waren onder de indruk. Ik realiseerde me hoe luxe deze highschools eigenlijk zijn. Vast en zeker zal er een hoop bezuinigd moeten worden, maar ik heb in Nederland nog geen middelbare school gezien die gebruik kan maken van een echte toneelzaal, zo groot als de schouwburg in Haarlem, een 25 meter zwembad en een footbalveld, omgeven door een atletiek baan. En dat alles op de campus. De moeite waard om eens een kijkje te nemen op google earth.
Afijn, morgen brengen we een bezoekje aan Aragon en waarschijnlijk zijn we dan even onder de indruk. 2 maart moet de keuze gemaakt zijn, want dan moeten de transferaanvragen binnen zijn. We hopen dat Ruben’s keuze ingewilligd kan worden, vooral nu hij ook al zijn geliefde Coornhert is misgelopen. Wat het ook zal worden, ik ben op z’n minst een klein beetje jaloers bij het zien van al deze fantastische faciliteiten. Daar droomde ik zelfs niet van tijdens mijn middelbare school periode. We hadden non verbale communicatie na schooltijd, of plekje in het volleybal team.. Wat Suus betreft, die roept “Aragon”, iedere discussie hierover nu al in de kiem smorend en voorbijgaand aan het feit dat we dan hier waarschijnlijk niets eens meer zijn. Hoe zo ingeburgerd.
En we noemen hem Miles.
Mijn eerste babyshower. Dat maak je niet meer zo vaak mee op mijn leeftijd, maar ik was zeer vereerd met de uitnodiging. Meg, de moeder van Claire, is zwanger. Claire is een vriendinnetje van Suzanne, de oudste van 3 zusjes. Weinig is nog prive aan zwangerschappen tegenwoordig. Als je denkt dat het al heel bijzonder is dat je van te voren weet of het een jongetje of een meisje wordt, hier weet dan ook iedereen dat de volgende dag en wordt al vrij snel daarna de naam bekend gemaakt. Miles dus.
De uitnodiging kwam in de vorm van een luier van de vriendin met het mooiste huis, zodat de shower mooi gecombineerd kon worden met de rondleiding. Bij de ingang kregen we door de lieftallige zusjes een veiligheidsspeld en iedere keer als je door iemand anders op het woord “baby” werd betrapt moest je de speld afgeven. Iedereen was blij de speld binnen de kortste keren aan de meisjes kwijt te raken. Omdat Meg ook niet meer zo’n jonge moeder is en goed ingebed is in het moedercircuit werd de babyshower druk bezocht. Zeker 30 vrouwen met grote lichtblauwe pakketten stroomden binnen. De pakketten vormden al snel een grote berg en er werd druk gekletst. Er waren schattige witte cupcakes en limonade. Het huis was schitterend en Meg zag er geweldig uit. Maar na 45 minuten tussen 30 vrouwen wordt ik wel een beetje zenuwachtig, zeker als ik ze niet zo goed ken allemaal. Gelukkig werd ik na een uurtje gered door Wiegert en Suus voor de volgende zaterdagse activiteit.
Meg is vast goed verwend. Maar ik vind het wel jammer dat ik nu niet weet wat er allemaal in de pakjes zat. Nu is het wachten op Miles in person. Hij krijgt vast een prima leven met drie lieve zorgzame zusjes, een blije voetbal vader en een supermoeder die niet voor niks de grootste SUV rijdt die er bestaat met achterop geen nummers maar “MEGOMOM”
De uitnodiging kwam in de vorm van een luier van de vriendin met het mooiste huis, zodat de shower mooi gecombineerd kon worden met de rondleiding. Bij de ingang kregen we door de lieftallige zusjes een veiligheidsspeld en iedere keer als je door iemand anders op het woord “baby” werd betrapt moest je de speld afgeven. Iedereen was blij de speld binnen de kortste keren aan de meisjes kwijt te raken. Omdat Meg ook niet meer zo’n jonge moeder is en goed ingebed is in het moedercircuit werd de babyshower druk bezocht. Zeker 30 vrouwen met grote lichtblauwe pakketten stroomden binnen. De pakketten vormden al snel een grote berg en er werd druk gekletst. Er waren schattige witte cupcakes en limonade. Het huis was schitterend en Meg zag er geweldig uit. Maar na 45 minuten tussen 30 vrouwen wordt ik wel een beetje zenuwachtig, zeker als ik ze niet zo goed ken allemaal. Gelukkig werd ik na een uurtje gered door Wiegert en Suus voor de volgende zaterdagse activiteit.
Meg is vast goed verwend. Maar ik vind het wel jammer dat ik nu niet weet wat er allemaal in de pakjes zat. Nu is het wachten op Miles in person. Hij krijgt vast een prima leven met drie lieve zorgzame zusjes, een blije voetbal vader en een supermoeder die niet voor niks de grootste SUV rijdt die er bestaat met achterop geen nummers maar “MEGOMOM”
Abonneren op:
Posts (Atom)
