The holidays............... Gobble Gobble

Gobble Gobble

Het is een drukke en verwarrende tijd voor de in Amerika wonende Nederlanders. Twee jaar geleden volgden we nog braaf de plaatselijk rangorde van de tradities: Lampion maken voor sint Maarten, handschoenen en mutsen uit de kast om Sinterklaas binnen te halen en dan proberen Kerst nog even te negeren todat de goede Sint vertrok naar het warme Spanje en dan voluit gaan voor de lichtjes en de ballen en daarna de oliebollen.

Those were the days.

Met Halloween net achter de rug kabbelen op KOIT 96.5 FM, (light rock, less talk) de kerstliedjes alweer door de auto. Ze hebben op ons allemaal een ontspannende werking gelukkig. Lekkere herkenbare, makkelijk in het gehoor liggende liedjes. Totdat de verwarrende realiteit in het oog springt bij de tekst van een van de liedjes "thank the dear lord above that Sinta Claus is coming to town?????. Was Kerst niet dat feest dat we vierden omdat Jezus was geboren, verward met de kerstboom traditie om de donkere dagen te verlichten en was Sinta Claus eigenlijk niet de aan Amerikaanse traditie aangepaste Sinterklaas, die bisschop, tevens kindervriend uit Spanje, of was het nou Turkije? Dezelfde Sinterklaas die eigenlijk niet bestaat en wiens verjaardag wij evengoed nog vieren, ook hier in de US compleet met lootjes, surprises en gedichten. En bijna vergeten we dan nog het gezellige vrienden en familie feest, dat hier Thanksgiving heet op 27 november om de goede oogst te vieren. En natuurlijk om de kalkoenen op te eten. (Sorry Ruben en Suzanne)

Om de verwarring en drukte compleet te maken hebben we Suzannes verjaardag (30 december) maar alvast in het afgelopen weekend gevierd, met cheese and chocolate fondue en limo ride. Een verjaardag die traditioneel, maanden van te voren door de jarige zelf gepland wordt, en op de gekste momenten en op de raarste plekken gevierd wordt, wat het feest er meestal niet minder op maakt.

de limo

Dat feest hebben we alvast in onze zak. Morgen ga ik op pad voor het scoren van de kalkoen (Gobble, Gobble) en de bijbehorende Thanksgiving versierselen, die wij natuurlijk nog niet hebben. Het lange weekend nodigt uit voor een paar dagen genieten in Los Angeles en Hollywood, waarna Suzanne direct vertrekt voor een 5 daags science kamp van school. Daarna komen op 6 december de surprises aan de beurt samen met de Offringaatjes. We hebben lootjes getrokken en ik zeg lekker niet wie ik heb.

13 en 14 december heeft Ruben zijn vierde concert. De Rolling Stones dit keer. En dan hebben we even rust voordat we de koffers inpakken voor een traditionele Kerst in Nederland met lichtjes op de Binnenweg en koffie met een kransje naast de Kerstboom in Almelo en Den Haag. De appelflappen en oliebollen eten we dit jaar in Tahoe, lekker in de sneeuw en daar doen we Suus haar verjaardag nog maar eens (voor de 3e keer?) over met een lekker stukje taart. De beweging die wij tijdens de skivakantie gaan opdoen hebben we tegen die tijd waarschijnlijk erg hard nodig. Burp! Doe het rustig aan met ons als we weer eens in Nederland zijn en graag slagroom zonder suiker, dank u!

I love pumpkins! en ripsticken?

Wij doen aan pumpkin recycling. Waren er voor Halloween al een paar kleine pompoentjes verdwenen, de grote moeten er nu ook aan geloven. Hadden de eekhoorntjes eerst nog een beetje ontzag voor deze nationale feestdag, nu zijn ze aan hun eigen feestje begonnen. De hele dag rennen ze in en uit de boom om een nieuwe voorraad pompoen in te slaan en langzaam maar zeker verdwijnen onze mooie pompoenen uit de tuin en blijft alleen een vieze vochtige, schimmelige drab achter.

De korte regenperiode heeft intussen snel weer plaats gemaakt voor prachtig herfstweer, soms zeker zo warm als in de zomer. Geen excuus om niet te gaan zwemmen en even van het zonnetje te genieten. De kinderen hebben intussen een nieuwe rage ontdekt: de ripstick. Een ripstick is een soort skateboard waarvan de voor en achterkant onafhankelijk van elkaar kunnen kantelen en waarvan de wieltjes (een voor en een achter) kunnen draaien. Het ziet er doodeng uit en in het begin is het dat ook. Voor sommige moet ik zeggen blijft het dat ook!

Gingen we eerst met de familie met de ripstick in de hand naar het vlakke terrein van de Park School, nu zoeven de kinderen met het grootste gemak, met grote bogen de helling van Pinecrest Terrace af met de souplesse van een ervaren snowboarder. Als je de techniek voldoende beheerst kun je er zelfs weer mee naar boven wiebelen.

Binnenkort een paar plaatjes van ripstickende kids in actie. Het lijkt tot nu toe nog steeds erg onwaarschijnlijk dat er ook een ripstickende moeder of vader op de plaatjes te zien zal zijn, alhoewel we hard aan het trainen zijn met het oog op de komende snowbaordlessen deze winter. Ik neem voor de zekerheid toch maar mijn skischoenen mee.

Voor wie het ook eens wil proberen, de ripstickers touren rond kerst met ripstick door Nederland. Helm en beschermers worden ten zeerste aangeraden.

Zeg nu zelf..

De eerste inzendingen zijn binnen en ik weet zeker dat de Obama familie de originele, vrolijke en bijdetijdse ontwerpen zal waarderen. Met dank aan Annika!



Het Mondriaan huis


Het Mc Donalds huis (mmmmm)

Het Kermit huis

Kleurwedstrijd

Het “witte” huis?

Inderdaad, uit de tijd. dat kan niet meer vandaag! Dus:

Wit is uit en kleur mag weer!

en doe met met onze ontwerpwedstrijd:

Kleur het witte huis.

Zie hier enkele voorbeelden:

We zijn erg benieuwd naar de reacties!

Veterans Day

"I will miss being the commander in chief of such a fabulous group of people" en laten we eerlijk zijn, moedig zijn ze, de mannen en vrouwen die vechten in Irak en Afghanistan en al die oorlogen daarvoor waarin zij ook ons geholpen hebben, terwijl wij op de bank de oorlog goed of afkeuren. Waarop Obama welbespraakt als hij is vervolgde " Let us redicate ourselves to keep a sacred trust with all who have worn the uniform of the United States of America: that America will serve you as well as you have served your country" Let's hope we can.

Veteranen dag. Een soort 5 mei, niemand weet precies de status van deze dag. De scholen zijn vrij, Wiegert is aan het werk, maar er komt geen post. Suzanne kleurt een mooie tekening met een lekkere kalkoen. Die wordt straks een leuke placemat voor het diner voor de homeless tijdens Thanksgiving. Intussen slapen alleen al in San Francisco 2.000 homeless veteranen op een klapbedje in een shelter, als ze geluk hebben, of anders onder de brug, of naast de spoorrails. 600.00 veteranen wachten op antwoord van de Veterans Affairs, of ze in aanmerking komen voor een uitkering. Dit kan een half jaar tot een jaar duren. Ben je het er niet mee eens, dan kun je natuurlijk bezwaar maken en dat kan wel tot vier jaar duren. Intussen: een goody bag tijdens Veteranen dag met een paar sokken, een gezonde reep, twee zakjes organic groene thee, een regenponcho, een doosje chocolade en een K-ration. Geen idee wat dat is, maar bekend als oorlogsvoedsel onder de veteranen: " they're all right, if your hungry. I'm hungry" Klinkt als rauwe bonen.

Justice delayed is justice denied, aldus een advocaat van een van de twee advocaten groepen uit het enorme leger aan advocaten dat we hier hebben in de US. Zij hebben een rechtzaak aangespannen waarin zij vragen om een tijdelijke uitkering als de reactie op de aanvraag langer duurt dan 90 dagen, of als het antwoord op het bezwaar langer duurt dan een half jaar. Een begin en een goede actie tijdens veteranen dag.

Intussen is er stilte na de storm. Bush heeft Obama verwelkomd op het witte huis. Wij vragen ons af of dat nog kan nu, het Witte huis, misschien wordt het tijd voor een kleurtje.

Nagekomen bericht Halloween

Tja en door alle drukte rondom de verkiezingen, die ons dagenlang aan de buis gekluisterd hield is het Halloween gebeuren snel naar de achtergrond verdwenen. De geest van Halloween zorgde voor extra sfeer in huis met een door pompoenensmurrie verstopte afvoer en een afgetimmerde deur omdat door een ongelukje de ruit eruit lag. Veel gillende meisjes die bleven slapen en vrienden die bleven eten zorgden voor een gezellig en vol huis.

Bij deze een paar foto's van ons huis. Van de huizen in de omgeving helaas geen foto's, want dan zou ons huis er magertjes bij afsteken. Naast een complete batmobiel en Batman op het dak tussen een lichtshow die de hele beurt bescheen vielen de keurig uitgesneden pompoenen met piratenschip en heks danig in het niet. Wederom heksen die in kookpooten stonden de roeren, een interactief filmscherm, sneeuwwitje en de zeven sceletdwergen, onweer, bewegende en verlichte begraafplaatsen en de hele buurt verkleed op straat. De niet verwachte regen zorgde voor de finishing touch.

Kijk ook nog even naar de verklede honden op de onze eerste blinde geleide honden puppy meeting.

Happy Halloween.

Yes we can

And he did!

Gisteren kwam Dave zijn dochter ophalen, die met Suzanne een pyramide van kleisteentjes bouwde voor hun social studies project. Dave een lieve, gezellige, doorsnee blanke man. Hij vertelde zonder schroom dat hij die dag op straat iemand tegenkwam. Een African American, en voor het eerst besefte: He, wij horen nu tot dezelfde club. Tegelijkertijd niet besefend hoezeer diezelfde African American tot dan toe dus tot een andere club behoorde. De club van de "niet Amerikanen" de "niet blanken?" Obama, de president van de vrouwen, de minderheden, de jongeren en de minder bemiddelden. Hij maakt met zijn benoeming duidelijk hoe zeer dit verschil nog leefde en voor velen nog leeft in Amerika. En bij ons? In Nederland?

Na een lange dag van reportages over rijen voor de kieshokjes, afgewisseld met anti Obama reclames kwam eergisteravond om 8 uur eindelijk de uitspraak, na maanden lang campagne voeren: Obama is the man, and yes he can, of in Obama's woorden: we can!! Ik hoef jullie niets te vertellen over de reacties. Op internet zag ik de filmpjes van feestvierende Hollanders, alsof het over de Olympische spelen ging. Met de hoop die Obama brengt voor verandering, hoop ik dat de mensen die hem nu steunen hem ook blijven steunen de komende jaren, want het zal een moelijke weg worden om zijn idealen waar te maken. De tijd zal het leren.

Naast de euforie van de verkiezing van Obama speelt hier in Californie de teleurstelling van de ban op het same sex huwelijk. Alhoewel de officiele uitslag nog niet bekend is, is het duidelijk dat Amerika hier nog niet klaar voor is. Hier voelt men zich nog steeds meer bedreigd door een paartje met 2 mannen of vrouwen dan iemand met een geweer op zak. Ik ben er wel klaar mee! Met dit hele preutse gedoe, die overdreven angst voor een liefde die zij niet kennen. In een land waarin staat en religie gescheiden zouden moeten zijn. Ieder mag van geloven wat hij of zij wil. Laat de ander dan datzelfde recht. Maar deze strijd is nog niet gestreden en zal naar ik denk nog jaren blijven voortslepen totdat mensen beseffen: He, jij hoort tot dezefde club als ik. De club waarin die van elkaar houden allemaal dezelfde rechten hebben.

Let's talk politics

Genoeg van alledaags gekeuvel over hondjes en art? Zin in een beetje olie op het vuur? Terwijl de economie aan de beademing ligt en de spaarcentjes als sneeuw voor de zon verwijnen vieren wij gewoon Halloween en gaat het leven van alledag gewoon door. En dat moet natuurlijk ook. Het heeft geen zin te gaan zitten kniezen en wachten tot het overgaat, maar soms. Soms kom ik thuis, soms lees ik de krant, soms kijk ik naar Larry King en dan denk ik aan Glenn Beck uit een van de eerste mailtjes, de independant voter die zijn talkshow afsloot met " may the force be with you".

Dan denk ik aan Wouter Bos, die onze spaarcentjes probeert te beschermen, dan denk ik aan al die sociale woningbouw, OK saai misschien, maar wel bedoeld om al die mensen die niet die dure huizen kunnen kopen een leuk en waterdicht dak boven hun hoofd te geven. Dan denk ik aan mijn lieve vader en moeder die gelukkig ook nog mooie nieuwe tanden kunnen krijgen.

Dan kijk ik om me heen en zie uit het raamtje van de Caltrain golfkartonnen huisjes staan en denk aan de American Dream. Je eigen huis, gratis en voor niks langs de rails van de trein. Is het toeval, zo dicht langs de rails?

Dan kijk ik om heen en zie de illegale immigranten wachten op de hoek van Third en Delaware, wachten op iemand die ze oppikt voor een baantje vandaag. En morgen?

Dan kijk ik om heen en zie de oorlogsveteraan die iedere dag voor de Walgreens zit en op mijn fiets past als ik 5 dollar in zijn doosje gooi. Was hij niet ooit een held? In welke oorlog was het ook al weer?

Dan lees ik in de krant dat in Texas de enige sexeducatie bestaat uit het advies geheelonthouding en lees ik in de krant dat Nevada een "safe heaven" is, waar kinderen bij klinieken kunnen worden achtergelaten die niet gewenst zijn. En dan lees ik verder en zie dat er ook kinderen van 15 en 17 worden achtergelaten, omdat de leeftijd van "kinderen" niet als zodanig is omschreven.

Dan lees ik in de krant dat kerken hun parochianen chanteren en hun naam publiceren als zij niet doneren aan de prop 8 advertentie, (zie blog over same sex huwelijk).

Dan lees ik in de krant dat het best nog eens zou kunnen dat al die mensen die zeggen dat ze op Obama stemmen uiteindelijk in het stemhokje nog van mening kunnen veranderen om het simpele feit dat hij zwart is.

Dan hoor ik hoe andere moeders zich zorgen maken over dat meisje op de middle school dat kanker heeft en niet verzekerd is. Zou ze wel naar het ziekenhuis kunnen.

Dan hoor ik dat het geld dat het schooldistrict niet had en daarom al die extra mensen moest ontslaan, is kwijtgeraakt omdat het was geinvesteerd in Lehmans Brothers en waar nu een paar oude mannetjes de bloemetjes mee buiten zetten.

Dan ontwijk ik weer dat gat in de oprit naar de snelweg dat maar niet gerepareerd wordt, omdat onze gemeente zo arm is, omdat de ouderen hun dure huizen aanhouden en zelf ergens anders gaan wonen, en het verhuren aan mensen zoals wij, zodat zij slechts het belastingtarief hoeven te betalen van toen ze het huis voor het eerst kochten.

Dan denk ik aan die juf, die Wouter Bos niet helpen kan, omdat ze in Amerika woont en haar spaarcentjes op de verkeerde bank heeft gezet en nu niet meer met pensioen kan. Tot hoelang gaat ze nog werken?

Wie het ook gaat worden straks, ik zou niet graag in zijn schoenen staan. Ik hoop dat de mensen in de hokjes volgende week niet denken aan hoe duur de kleren van Palin waren, of welke kleur de huid van Obama heeft, of waar zijn naam vandaan komt, of hoeveel geld Joe de Plumber heeft en of hij echt plumber is. Ik hoop dat ze denken aan hoe al die kinderen die niet naar de tandarts kunnen straks toch weer kunnen lachen, hoe die juf uiteindelijk ook eens los kan komen van die lieve teenagers, hoe we straks al die veteranen uit Irak en Afghanistan opvangen als ze levend thuiskomen, en hoe we al die mensen een echt dak boven hun hoofd kunnen geven, zodat ze niet meer zo dicht bij de treinrails hoeven leven.

Dat hoop ik. En gelukkig weet ik dat die mensen er ook zijn. Ik ken ze en ik reken op ze!

God bless America en de rest van de wereld en may the force be with us all.

Honden Halloween

Wel eens 30 honden bij elkaar gezien, waarvan er maar een af en toe blaft, en dat alleen omdat hij pas 6 weken oud is? Echt waar, wij maakten het mee afgelopen zondag op de blinde geleide puppy bijeenkomst. Mooi woord he. En de honden waren ook nog verkleed, samen met hun opvoeders. Staan wij daar nou volgend jaar ook? De hele familie verkleed als de Incredibles of als de Beatles? Halloween is wat dat betreft net zo gek als carnaval. Niemand kijkt ergens nog gek van op rond deze tijd. Je loopt gewoon rond verkleed als rol bounty keuken papier en dat alleen omdat je hond toevallig Bounty heet. Maar ja, ik ben en blijf wel een Hagenees en die zijn niet zo gek, dus..

Van die malle pakjes trokken de honden zich weinig aan. Ze deden braaf mee met de stoelendans, waarbij ze als de muziek stopte braaf tussen de benen van de begeleider moesten gaan zitten. Net als in de bus! Ook speelden ze boter, kaas en eieren. De honden werden een voor een naar een van de negen matjes geleid en moesten daar rustig blijven liggen, totdat de tegenstander met zijn hond een zet deed en daar blijven totdat een van beiden ploegen had gewonnen. Als de hond opstond was je je zet kwijt. Honden jonger dan een half jaar mochten hun begeleider bij zich houden, maar ze moesten wel blijven liggen. Dat was iets te veel gevraagd voor Memphis van 6 weken. Hij was verkleed als blue suede shoe en zijn begeleidster als Elvis, en was reuze opgewonden van alle heisa. Je moet ergens beginnen denk ik maar.

Daarna zijn we als afsluiter van de dag nog even naar de kust gereden, door het prachtige heuvelgebied tussen de Bay Area en de kuststrook. Helaas was het temperatuurerschil zo'n 10 graden, celcius wel te verstaan, dus in beweging blijven was het devies. langs de kust is waar de grote pompoenen kwekerijen zijn. De zilte lucht laat ze daar vast harder groeien, want sommige pompoenen zijn meer dan een meter in doorsnee. Sommige bedrijven maken rond deze tijd van hun kwekerij een ware kermis atractie. Degene die wij bezochten had een groot doolhof gebouwd van strobalen. Er waren zwaardgevechten in een arena van strobalen, natuurlijk een spookhuis met echte spoken en last but not least veel, heel veel pompoenen in soorten en maten, in bakken of gewoon verspreid in bergen tussen de maisvelden. Er waren speciaal kruiwagens waarmee je jouw verzamelde pompoenen naar je pick up truckkon sjouwen. Een mooi gezicht.

Hier in de omgeving beginnen langzaam kleine bouwwerkjes in de tuinen te verschijnen, en onze veranda begint ook steeds enger te worden, vooral nu Ruben en Ilana een van de glasplaten van de voordeur hebben gebroken. De houten plaat die er nu voor getimmerd is geeft een natuurlijk haunted effect. Nog 4 dagen tot Halloween. Beware!!

speedreading en beschermde dieren

Het Amerikaanse systeem snijdt zichzelf soms in de vingers als anderen er dankbaar gebruik van maken. Soms een bron van vermaak zoals het volgende artikel over een voorstel om de wet op de beschermde diersoorten te versoepelen, zodat het advies van biologen en de effecten van het broeikaseffect niet mee mogen wegen in beslissingen over het bouwen van dammen, electriciteitscentrales en andere bouwwerken die de beschermde diersoorten zouden kunnen belagen. Het voorstel is gedaan door het departement van Binnenlandse zaken.

Probleem is, voor het departement in ieder geval, dat zij proberen het voorstel erdoor te krijgen voordat de Bush administratie de hielen licht en er mogelijk een nieuwe democratische president zijn intrede doet, die wellicht meer op de hand is van de beschermende diersoorten.

Zoals ieder bij voorstel gebruikelijk is mogen burgers een bezwaarschrift indienen en quess what? So they did! De sluitingsdatum van de bezwaarschrift periode was vorige week en het departement maakt zich nu op om 300.000 brieven te beantwoorden in 32 uur. Met de mensen die ze hiervoor beschikbaar hebben dienen ze nu nog 6.250 bezwaarschriften per uur te beantwoorden. Nu zullen daar wel een paar standaard protest brieven bij zijn (100.000 ongeveer) maar ene Eric Biber - assistent professor van de UC Berkeley's Boalt Hall School of Law - heeft een 70 pagina tellend bezwaarboekwerk ingediend.

Ik zet mijn geld op de beschermende diersoorten.

boekwinkels

Wij zouden eigenlijk naar de film gaan.

Naar de film gaan is voor mij iets geworden dat ik samen met vriendinnen doe. Kopje koffie, een leuke film en dan noch een beetje nakletsen en dat natuurlijk het liefst met een wijntje. Vorige week ben ik nog met Jacoline naar Nick en Noah geweest. Alhoewel de poster een romantische film beloofde hadden we het gevoel dat we in de toneelschuur beland waren tijdens de Nederlandse filmdagen. Een romantische cultfilm. Wij hebben er evengoed van genoten.

Maar ik dwaal af. Zaterdag zouden we eigenlijk naar de film gaan, Anita, ik en Anita's vriendin Sandy, die een paar jaar in Nederland heeft gewoond. Voetbal gooide roet in het eten. De wedstrijd van Anita's zoon Ansel was niet om 8 uur 's morgens maar om 8 uur 's avonds - dat krijg je met dat AM en PM - dus spraken we af bij Borders de boekwinkel, zodat we in ieder geval nog wel even konden kletsen en koffiedrinken

Ik had jullie eerder al verteld over de Starbucks, maar wil je echt lekker rustig van een kopje genieten, ga dan naar de grotere boekwinkels. Als je ook nog van boeken houdt ben je er niet meer weg te slaan. Helaas voor Anita gooide de voetballende zoon roet in het eten zodatzij al snel weer verttrokken was. Sandy en ik bleven en we raakten in een goed gesprek over alles wat ons zoals bezighoudt. Het klikte meteen en binnenkort gaan we met onze families iets leuks doen en herrinneringen ophalen uit Nederland.

Na ons gesprek waren we wel toe aan iets luchtigs en een bezoek aan de boekenwinkel gaat bijna nooit voorbij zonder de aanschaf van een nieuw boek, dat maakt het koffiedrinken dan wel weer een stuk duurder dan bij Starbucks. (Alhoewel de bekers daar ook erg verleidelijk zijn heb ik gemerkt). Dit keer heb ik een leuk boek gevonden over San Francisco. Ik heb geen idee of het vertaald is in het Nederlands, maar voor wie het Engels geen probleem vindt en in San Fransisco is geweest of er nog eens heen wil is dit een leuk boek om te lezen. Het heet : A Writer's San Fransisco. Eric Maisel beschrijft verschillende plekken van de stad zoals het nu is, zoals het in de jaren 60 en 70 was of zoals zijn grootmoeder van vijfennegentig het beleeft. Je kunt het meenemen in het vliegtuig en alsvast kennismaken met de straten en winkels in de stad of gewoon thuis genieten van de mooie verhalen en de tekeningen die bij ieder hoofdstuk staan.

Dus, behoefte aan een goed gesprek of een mooi boek of gewoon even een rustig moment? De boekenwinkel is the place to be.

Read on.

PS ik ontdek net dat je het boek op Amazon goedkoper kunt koper dan in de winkel en je kunt bovendienhet boek bekijken een hoodstuk lezen op de volgende link: http://www.amazon.com/gp/reader/1577315464/ref=sib_dp_pt#reader-link (even copieren en in internet plakken)

YES

I did it! Ik durfde bijna niet te kijken, maar ik heb de CBEST test gehaald. Voor wie niet weet wat dat betekent:


Als je in de US een diploma hebt om les te geven kun je daarmee alleen terecht in de staat waarin je dat diploma gehaald hebt. Wil je ergens anders les geven, dan moet je je papieren eerst laten evalueren en een CBEST test doen om te bewijzen dat je de de basis skills beheerst die iedere leerkracht verwacht worden zoals begrijpend lezen, rekenen en schrijven. Nu ga ik mijn Nederlandse papieren niet laten evalueren voor de korte tijd dat we hier zijn, maar met deze test kan ik wel makkelijker aan de bak als assistent o.i.d. als de mogelijkheid langs komt.


Natuurlijk zou ik deze basiskennis moeten beheersen (als juf!), maar toch! En schrijven in het Engels is toch weer wat lastiger dan in het Nederlands, zeker op de ouderwetse manier met vel papier en potlood, in een keer goed. Daarvoor ben ik toch teveel verwend op de computer. Ik had een erg slecht gevoel over een van de essays die ik had geschreven. Ik weet bijna zeker dat ik geluk heb gehad dat we er twee moesten schrijven, zodat ik de kand had om te compenseren.


Whatever. Ik heb het gehaald. Nu nog de durf om uit te kijken naar een baan en me in het interview circuit te begeven. Wish me luck.

San Francisco down town

Alex is een van de drum- en gitaarleraren van the school of rock. Alex speelt ook in zijn eigen band en die band verhuist naar New York. Daarnaast speelt hij als basist en zanger ook af en toe samen met een violiste en een accordeoniste. Vrijdagavond namen ze met een concert afscheid van zijn trouwe aanhangers in een bakkerij op de hoek van 18th en Guerrero Str.

Ik ging er eerst heen samen met Suus omdat Ruben nog een erpetitie had. Samen in de BART (de metro) en daarna door Down Town San Francisco. Daar hebben we heerlijk genoten van melancholieke volksmuziek in een supergezellig cafe/bakkerijtje. We hebben samen gedroomd om als we naar Nederland gaan zelf zo'n tentje te beginnen. Ik ga dan de hele dag de open keuken in en bak de lekkertste dingen en zet koffie. De hele buurt komt dan af en toe even binnen vallen en als Suus uit school komt maakt ze achterin haar huiswerk en helpt gezellig een handje mee. Misschien speelt ze af en toe zelfs een deuntje op de viool. Het was een avond om niet te vergeten. Vandaag heb ik zelf brood gebakken met olijven en parmezan en bonensoep gemaakt en de laatste zachte peren in een perentaarje gestopt. mmmmm Is de Pandahof al verkocht?

Alex gaan we natuurlijk een keertje opzoeken in Brooklyn. We hopen dat ie het helemaal gaat maken daar in de Big Apple. Maar vooral ook gewoon Alex blijft.

Verder maakt de buurt zich op voor Halloween en zo ook wij. De grafstenen, spoken, spinnen en andere gruwelspullen staan klaar. Over 2 weken komt het spektakel op z'n hoogtepunt en dat gaan we dan vieren met vrienden, lekker eten en rondlopen in het aardedonker in de wijk.

Voor wie nog eens in San Francisco komt:

Tartine Bakery

http://www.tartinebakery.com/

600 Guerrero StSan Francisco, CA 94110

(415) 487-2600

Gaat om 8 uur 's avonds dicht. Ze hebben lekkere hapjes en ook lekkere wijn.

Home is where the (h)art is

Het voordeel van thuiswerken is dat je af en toe gezellig met je vrouw kunt gaan lunchen, en zo maakten we een tijdje geleden een ommetje over Broadway in Burlingame (voor de insiders). En in dat leuke twee hands winkeltje stond het. Een veel te groot schilderij van een haventje. Waarschijnlijk in Washington (gezien de D.C. letters op het vissersbootje) maar het kan evengoed ergens in Frankrijk zijn. Nu kunnen wij nooit een haventje voorbij rijden zonder even langs de bootjes te lopen en dit schilderij deed ons denken aan al die kleine haventjes die we op al die vakanties hebben bezocht en die we willen gaan bezoeken.

Het was even passen en meten, maar zoals je op de foto kunt zien, het hangt. Waar het ooit heen moet als we weer terug zijn? Dat zien we dan wel weer. Dat probleem beperkt zich niet alleen tot dit schilderij. Langzamerhand begint het huis zich op te vullen en zo ook de muren. De kaart van Nederland hangt broederlijk naast een copy van de declaration. Het schilderij dat jullie allemaal voor ons gemaakt hebben heeft een perfecte plek gevonden op de muur naast de eettafel, zodat we ons nog dagelijks kunnen afvragen wie sommige van de taferelen heeft gemaakt. En boven de haard hangt een kleurrijk schilderij van drie danseressen gemaakt van zijdedraad.

Waarom ik jullie dit vertel? Eindelijk heeft het geld dat jullie ons als afscheidscadeau hebben gegeven een mooie invulling gekregen. De muren die we niet mogen verfen zijn zo toch de onze geworden en daar zijn we erg blij mee, dus nogmaals: Dank jullie wel!

Een dag zonder muziek

Als je wilt weten wat muziek echt voor je betekent, ga dan eens een dag door het leven zonder muziek. Geen radio, geen TV, geen aria onder de douche of in de auto. Probeer het maar eens.
Het scheelt je bovendien een hoop geld, aangezien tegenwoordig ook bijna geen winkel meer zonder muziek door het leven gaat.

Dit experiment wordt jaarlijks uitgevoerd door de 6-grade orkestleerlingen op Borel Middle School. De dag wordt officieel op de agenda gezet, zodat de andere leerkrachten er rekening mee kunnen houden. Wij hebben allemaal mee gedaan. Het werd een lange dag. Soms was het wel even lekker, maar wakker worden door het gerinkel van de wekker is toch heel wat anders dan door een gezellig muziekje.

Wij kunnen in ieder geval niet zonder. Suzanne heeft haar viool weer opgepakt om te spelen in het Borel orkest. De cello was even leuk, maar de viool toch meer vertrouwd. Ruben heeft vorig week eer bewezen aan de Beatles met zijn muziekschool band en is zich nu aan het inleven in de Rolling Stones. Naast drummen vindt hij zingen ook erg leuk. Hij kent binnen no time de meeste texten uit zijn hoofd. Oude tijden herleven hier in huis met deze jonge rocker. Ik rommel nog steeds aan op de piano en breek mijn vingers op Fur Elise en de oude gitaar heeft nieuwe snaren gekregen. Wie weet kan ik als ik terug kom leuk een paar liedjes begeleiden ergens op een Nederlandse school. En wie weet krijg ik Wiegert zo ver om in te springen bij de sax solo in het nummer "Waiting for a friend" dat Ruben gaat zingen op het Stones concert. In dat geval laten we jullie zeker meegenieten op youtube.

In ieder geval was de stilte van korte duur, dat mag duidelijk zijn!

Sterkte, als je mee doet aan het experiment.

Reageren?

Lieve allemaal,

Sommigen van jullie hebben reeds begrepen dat het maken van deze blog voor mij (Anja) een hele stap is in de moderne techniek. In de tijd dat ik nog bij Wang werkte dacht ik altijd dat ik erg up to date was, maar die tijd is lang geleden en zelfs mijn moeder (sorry mam, no offence) heeft vaker haar mobiel bij zich dan ik. Afijn, op verzoek van een zeer kritische vriendin (Sorry Anneke, no offence) heb ik uitgevonden hoe je op de blog kunt reageren:
- Gewoon op de titel klikken
- Onderaan het bericht klikken op "reactie plaatsen"
- en voila, er verschijnt een schermpje waarin je je verhaal kwijt kunt.

De reacties zijn openbaar, dus persoonlijke berichten kunnen gewoon naar de e-mailadressen: anja.spaans@gmail.com en wiegert.tierie@gmail.com . Uiteraard blijf ik in volledige controle op wat daar gebeurt en kan ik natuurlijk uurlijks inloggen om ieder ongewenste commentaar te verwijderen. Een kind kan de was doen, zou mijn vader zeggen, alhoewel ik dat nog niet heb zien gebeuren, althans hier in huis. (he, nieuwe uitdaging?)

Intussen hebben wij hier een heerlijk week-end doorgebracht in Tahoe. De herfst is hier nu ook ingetreden. Ik denk dat de herfst hier mijn favoriete jaargetijde is, met voornamelijk de mooie herstdagen die we in Nederland soms hebben. Misschien moeilijk te geloven, maar ik heb de kou een beetje gemist. Lekker met je trui naar buiten. En koud was het in Tahoe. Omdat we intussen erg verwend zijn hier, konden we niet echt geloven dat 36 graden Fahrenheit overdag betekent dat het bijna vriest en 's avonds gewoon 5 graden onder nul is. Lake Tahoe ligt op bijna 2000 meter hoogte. Hier en daar lag een beetje sneeuw en de bergen zagen mooi wit. Ondanks mijn moederlijke waarschuwingen hadden Wiegert, Ruben en Suzanne geen jas bij zich, maar met alle shirts en truien was het toch goed te doen. Ik voel me echt bevoorrecht om deze mooie omgeving ook tijdens de rustige koudere seizoenen te bezoeken. (3,5 uur rijden). Hier beneden in de Bay Area is het een stuk warmer, maar de lucht voelt lekker fris. Buiten is het warmer dan binnen omdat de zonnewarmte de lucht verwarmt. Zodra de zon weg is, is het koud.

Iedereen is intussen op de hoogte van mijn obsessie met "wilde" dieren en ik was niet de enige die een beetje teleurgesteld was toen we Taylor Creek bezochten en alleen een creek bartsensvol (letterlijk) met zalm zagen. Op zich een prachtig gezicht, al die zalmen die in het ondiepe heldere water daar eieren komen leggen en bevruchten. Een beetje sneu wel dat ze na deze zinvolle daad doodgaan. Gelukkig waren er nog genoeg levende roze zalmen, maar ik denk dat het er over een poosje wel een beetje luguber uit zal gaan zien met al die dode zalmen.

Waarom waren we dan teleurgesteld? Een paar dagen geleden stikte het er van de wilde beren, die zich tegoed deden aan de sappige zalmen. Op nog geen 5 meter afstand kon je de beren bekijken die de zalmen gewoon met hun poten uit het water stonden te vissen. Dit week-end? geen beer te zien. We hebben nog een flinke hike gemaakt, maar de beren hadden hun buiken waarschijnlijk nog vol en lieten zich niet zien.

Evenmin trouwens als de mountain lion die nu voor de tweede keer gesignaleerd is, vlak om de hoek. De kinderen van de Parkschool mogen nu niet meer alleen naar huis. en ik heb intussen een nieuw woord geleerd: elusive. Dat is de mountain lion omdat hij moeilijk te vangen is.

Liefs van ons allemaal.

back to normal

Back to normal

Vandaag is de dag dat alles weer gewoon is. Wiegert aan het werk, kinderen naar school, geen bezoek en dus even niemand voor een bakkie. Dat betekent dat ik geacht wordt aan het huishouden te gaan, maar laat dat toch nog even wachten. Deze dag voelt als een mijlpaal, dus ik dacht tijd voor een pas op de plaats. Waar staan we na een jaar? Bovendien is het on-Noord-Californisch warm vandaag. Sommige van onze gasten waren onaangenaam verrast door het koele weer alhier. Maar vandaag is het rond de honderd graden in de schaduw (Fahrenheit that is). Dat is zo’n 38 graden voor jullie, maar voelt als honderd. Ik denk dat ik vannacht onder de koude douche ga slapen, of in de garage.

Middle school is aangebroken. It’s Borel all over.

Dit jaar geen “good old mister Silver” en onwennige stappen op een onbekende middle school. Ruben ging vol zelfvertrouwen op zoek naar zijn schoolvrienden. Hij is gepromoveerd naar ESL voor gevorderden, het hoogste niveau extra aandacht taallessen voor kinderen met Engels als tweede taal. Advanced math cq algebra dit jaar, met hopelijk iets gemotiveerder kinderen dan vorig jaar. Dit vraagt wel iets meer huiswerk dan vorig jaar, maar dan mag ook wel na vorig jaar. Tijdens het keuze-uur is hij peer-helper en beschikbaar voor 6-graders met problemen. Helemaal tevreden.

Suzanne was iets minder tevreden tijdens de introductiedag. Als Ruben’s zus werd ze automatisch in het ESL programma (kinderen met Engels als tweede taal) gestopt, voor alle lessen. Had ze daarvoor zo haar best gedaan. Suzanne wil graag normaal zijn, net als alle andere 11 jarigen op de wereld. Gelukkig is dat intussen gerepareerd, dus Suus ook weer gelukkig. De ochtend was een feestje van weerzien van oude vrienden, maar werd al snel saai, want vandaag was de dag van de regeltjes, en de regeltjes en de regeltjes. Boring.

En ik? Ja aa. Goede vraag

Fireworks fizzle

Het groots aangekondigde debat liep met een sisser af gisteren. Jammer, vooral omdat de kandidaten nauwelijks de gelegenheid hadden op elkaar te reageren, waardoor het hele debat een soort opeenvolging van monologen werd. Het ongeveer acht man en vrouw tellende forum van experts hadden een levendiger debat tijdens het nabespreken ervan. Duidelijk is dat Obama aan de leiding gaat, maar het is nog geen 4 november en zoals de afgelopen maand heeft laten zien kan er nog van alles gebeuren in deze economische crisis. Als verwende Nederlander geloof ik, net als Obama, nog steeds dat gezondheidszorg een recht is en geen commodity, maar ik ben benieuwd hoe dat gefinancieerd moet gaan worden. Duidelijk is in ieder geval dat het speerpunt economie de leiding heeft genomen in een tijd waarin ons nieuws hier ook jullie nieuws is geworden en de bijna bankruptcy van IJsland zelfs nieuws is in de San Mateo County Times.

Uit bronnen in Nederland begrijp ik dat Palin in de US beter ligt dan bij jullie, in ieder geval in onze omgeving. Blunders worden haar, als frisse jonge maverick naast de donkere pakken, gemakkelijker vergeven. Een beetje sneu was ze wel tijdens het debat met de candidaat vice presidenten, naast de doorgewinterde ietwat zelfingenomen Biden.

Tijdens het koffieuurtje is het vooral haar moederschap dat ter discussie staat. Het eeuwige dilemma. Is het niet geweldig als je als ambitieuse vrouw en hockeymom de kans krijgt om Alaska te ontvluchten om vice president te worden van de US, of kun je dat niet maken (of misschien al helemaal niet willen, maar dat terzijde) als moeder van 5, waarvan de jongste nog maar een baby is en de oudste van 18 zwanger. Zou dat ook ter discussie staan als ze een man was geweest? Wie het weet mag het zeggen. Persoonlijk zou ik het al benauwd krijgen als ze mijn mening zouden vragen over de de rol van de US in de oorlogen in Afrika, laat staan hoe ik gedacht had de economische crisis op te lossen. Intussen houden we de hand maar iets calvinistischer op de knip de komende tijd, alhoewel het voor de economie natuurlijk weer beter is om de dollars te laten rollen.

Ja, ons ben even iets zuniger.

impressie zomervakantie

SF, big trees and Angles Camp











Sequoias sequoias enz






Sequioa Park (let op de beer












San Diego

Solvang en Pismo Beach