Met veel genoegen heb ik Sylvia Witteman's "Ik verzin dit niet" gelezen, een kadootje van een lieve vriendin. Als je geen zin heb in deze blog en je wilt toch op een vermakelijke manier te weten komen hoe het leven hier is, dan kan ik je dit boek warm aanbevelen. Haar verhalen gaan een op een op voor de rest van Amerika, Oost of West. En echt, ze verzint het niet!! Geloof me. En als je ons niet gelooft kan ik je Bill Bryson aanraden: "I'm a stranger hier myself", notes on returning to America after twenty years away. Ik kwam het boek tegen toen ik op zoek was naar zijn boek "A walk in the woods" ook een aanrader trouwens. Het zijn korte verhalen, lekker voor in het vliegtuig of in de wacht kamer van de tandarts om je zenuwen een beetje tot bedaren te brengen als dat nodig is, zoals bij mij, want waar je ook woont, eindelijk moet je toch naar de tandarts, net als Sylvia.
De tandarts:
OK, nog een paar slechte kiezen die we moeten aanpakken, maar niet nu en niet in de zomer. In het najaar gaan we ze plannen. Dat was vorig voorjaar. En het najaar werd winter. Suzanne's orthodontist vroeg wanneer ze weer eens voor controle naar de tandarts moest. Ik liet het maken van een familie afspraak aan manlief over, want er moest onderhandeld worden over de prijs. November werd december en 2009 werd 2010, en hoewel het schuldgevoel over de tere kindergebitjes knaagde keek ik wel uit om het onderwerp tandarts aan de orde te brengen. Als een berg zag ik op tegen die nieuwe kronen. Prikken, boren, happen, bijten, slijpen en urenlang met je mond open. Totdat een vriendin tijdens een avondje uit zei dat ze graag naar de tandarts ging. Eerst dacht ik dat er iets mis was met haar, want ik ken niemand die graag naar de tandarts gaat. "It means that I take care of myself" verklaarde ze toen. Het duurde een paar dagen, voor ik de diepere mening van deze opmerking tot me liet doordringen. Eigenlijk tot het moment kwam dat rechtsboven ernstige signalen begon door te geven dat het einde nabij was, vooral tijdens het drinken van hete of koele dranken. Alleen met de linker kant kauwen gaat nog best, maar alleen over links drinken wordt lastig en al gauw is de lol van het eten helemaal verdwenen. Het moment van de waarheid was twee weken geleden.
Eerst de kinderen. Het schuldgevoel stak zijn lelijke hoofd om de hoek. Wat als ze in dat extra half jaar ernstige gaten hebben gecreerd met kleffe warheads en toffies, rootbeer en sleepovers zonder tandenpoetsen. Gelukkig hebben ze ofwel sterkere gebitten dan ik dacht, ofwel hebben al die extra fluorbehandelingen toch hun vruchten afgeworpen. De verlossende woor
den brachten enige rust in mijn hoofd: "geen gaatjes". Nu ik nog. Eerst een rondje foto's om te kijken hoe ernstig de schade was, maar gelukkig bleek het slechts een krakkemikkige vulling die er toch uitging. Natuurlijk viel het allemaal reuze mee tone het eindelijk zover was, want deze tandarts is de geduldigste man van het halfrond en is kwistig met verdovingen. Drie uur later was ik het vermaak van de familie toen ik probeerde soep te eten met een nog steeds verdoofde bovenlip. Ja, ja heel grappig allemaal. Zorgen jullie er maar voor dat het nooit zo ver komt met jullie kiezen. Nu nog een weekje rondlopen met die rare stroeve kiezen in mijn mond en dan komen eindelijk die mooie nieuwe nepkiezen erin.
Het uitzoeken van de nepkiezen bracht nog een heel nieuw probleem aan de orde. Was ik nog volkomen gefocust op het redden wat er te redden viel, nu moest ik ineens een hele andere beslissing overwegen. Welke kleur. Wat gaan we met de rest van het gebit aanvangen. Pardon? Nou ja, ik kan die gele tanden natuurlijk bleken en dan worden ze al een stuk beter aan te zien, maar dat moet wel steeds opnieuw gebeuren. Ik kan natuurlijk ook paatjes op mijn tanden laten zetten volgens het Hollywood model en dan heb ik er geen omkijken meer naar. Dan kunnen we de kiezen gewoon aanpassen aan mijn nieuwe frontjes. Wow, daar was ik even niet op voorbereid. Natuurlijk weet ik wel dat het allemaal wel mooier kan, maar ik heb er nu al die jaren tegen aan gekeken en beerik langzamerhand wel een beetje aan gewend. Ik wil gewoon dat het hele zaakje netjes en heel blijft. Maar OK, het zal wel zoiets zijn als een mobieltje en de magnetron, op een gegeven moment moet je er gewoon aan. Niet aan de frontjes trouwens, maar ik heb nu wel zo'n setje liggen met van dat tanden bleekspul. Nee, nog niet geprobeerd, het ligt naast de haarverf. Ook nog geen zin in gehad. Maar de nieuwe kronen zijn wel een tintje lichter en als ik de rest niet doe, is dat natuurlijk geen gezicht, dat begrijp je wel, zoiets als uitgroei, dat valt ook meteen op. Vanavond dan maar. En nu maar hopen dat jullie straks allemaal het verschil zien, of dat je als eerste de uitgroei opvalt.
Wat blijft is de rekening. Gelukkig ben ik goed verzekerd, want tandartsen zijn hier niet goedkoop. Dat onderhandelen van Wiegert kwam niet uit de lucht vallen. Ik verdien niet veel, maar tweeeneenhalvemaand werken voor 3 van die nepkiesjes is toch niet mis. Dus denk aan mij and always floss. (and don't forget to were sunscreen.) (see youtube, the sunscreen song by Baz Luhrmann).
De tandarts:
OK, nog een paar slechte kiezen die we moeten aanpakken, maar niet nu en niet in de zomer. In het najaar gaan we ze plannen. Dat was vorig voorjaar. En het najaar werd winter. Suzanne's orthodontist vroeg wanneer ze weer eens voor controle naar de tandarts moest. Ik liet het maken van een familie afspraak aan manlief over, want er moest onderhandeld worden over de prijs. November werd december en 2009 werd 2010, en hoewel het schuldgevoel over de tere kindergebitjes knaagde keek ik wel uit om het onderwerp tandarts aan de orde te brengen. Als een berg zag ik op tegen die nieuwe kronen. Prikken, boren, happen, bijten, slijpen en urenlang met je mond open. Totdat een vriendin tijdens een avondje uit zei dat ze graag naar de tandarts ging. Eerst dacht ik dat er iets mis was met haar, want ik ken niemand die graag naar de tandarts gaat. "It means that I take care of myself" verklaarde ze toen. Het duurde een paar dagen, voor ik de diepere mening van deze opmerking tot me liet doordringen. Eigenlijk tot het moment kwam dat rechtsboven ernstige signalen begon door te geven dat het einde nabij was, vooral tijdens het drinken van hete of koele dranken. Alleen met de linker kant kauwen gaat nog best, maar alleen over links drinken wordt lastig en al gauw is de lol van het eten helemaal verdwenen. Het moment van de waarheid was twee weken geleden.
Eerst de kinderen. Het schuldgevoel stak zijn lelijke hoofd om de hoek. Wat als ze in dat extra half jaar ernstige gaten hebben gecreerd met kleffe warheads en toffies, rootbeer en sleepovers zonder tandenpoetsen. Gelukkig hebben ze ofwel sterkere gebitten dan ik dacht, ofwel hebben al die extra fluorbehandelingen toch hun vruchten afgeworpen. De verlossende woor
den brachten enige rust in mijn hoofd: "geen gaatjes". Nu ik nog. Eerst een rondje foto's om te kijken hoe ernstig de schade was, maar gelukkig bleek het slechts een krakkemikkige vulling die er toch uitging. Natuurlijk viel het allemaal reuze mee tone het eindelijk zover was, want deze tandarts is de geduldigste man van het halfrond en is kwistig met verdovingen. Drie uur later was ik het vermaak van de familie toen ik probeerde soep te eten met een nog steeds verdoofde bovenlip. Ja, ja heel grappig allemaal. Zorgen jullie er maar voor dat het nooit zo ver komt met jullie kiezen. Nu nog een weekje rondlopen met die rare stroeve kiezen in mijn mond en dan komen eindelijk die mooie nieuwe nepkiezen erin.Het uitzoeken van de nepkiezen bracht nog een heel nieuw probleem aan de orde. Was ik nog volkomen gefocust op het redden wat er te redden viel, nu moest ik ineens een hele andere beslissing overwegen. Welke kleur. Wat gaan we met de rest van het gebit aanvangen. Pardon? Nou ja, ik kan die gele tanden natuurlijk bleken en dan worden ze al een stuk beter aan te zien, maar dat moet wel steeds opnieuw gebeuren. Ik kan natuurlijk ook paatjes op mijn tanden laten zetten volgens het Hollywood model en dan heb ik er geen omkijken meer naar. Dan kunnen we de kiezen gewoon aanpassen aan mijn nieuwe frontjes. Wow, daar was ik even niet op voorbereid. Natuurlijk weet ik wel dat het allemaal wel mooier kan, maar ik heb er nu al die jaren tegen aan gekeken en beerik langzamerhand wel een beetje aan gewend. Ik wil gewoon dat het hele zaakje netjes en heel blijft. Maar OK, het zal wel zoiets zijn als een mobieltje en de magnetron, op een gegeven moment moet je er gewoon aan. Niet aan de frontjes trouwens, maar ik heb nu wel zo'n setje liggen met van dat tanden bleekspul. Nee, nog niet geprobeerd, het ligt naast de haarverf. Ook nog geen zin in gehad. Maar de nieuwe kronen zijn wel een tintje lichter en als ik de rest niet doe, is dat natuurlijk geen gezicht, dat begrijp je wel, zoiets als uitgroei, dat valt ook meteen op. Vanavond dan maar. En nu maar hopen dat jullie straks allemaal het verschil zien, of dat je als eerste de uitgroei opvalt.
Wat blijft is de rekening. Gelukkig ben ik goed verzekerd, want tandartsen zijn hier niet goedkoop. Dat onderhandelen van Wiegert kwam niet uit de lucht vallen. Ik verdien niet veel, maar tweeeneenhalvemaand werken voor 3 van die nepkiesjes is toch niet mis. Dus denk aan mij and always floss. (and don't forget to were sunscreen.) (see youtube, the sunscreen song by Baz Luhrmann).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten