Springbreak

Eindelijk, springbreak! Tijd voor een pauze. We gaan even nergens heen, gewoon thuis. OPRUIMEN en dan schoonmaken. Dat is, naast uitslapen natuurlijk, prioriteit nummer 1. De Amerikaanse schoolkalender is behoorlijk uitputtend. Als je dan de week-enden en avonden volpropt met een skien. een jaren 60 feestje, bandvoorstellingen, culturele feestavonden (zeg maar eetavonden) etc, etc, dan komt de springbreak als een noodzaak. De laatste tijd werden er vooral veel spullen uit de kast getrokken, maar kwam er slechts sporadisch iets schoon terug en werd er regelmatig iets dat nog enigszins toonbaar was uit de berg getrokken. Voor Ruben zit er waarschijnlijk niet veel rust in, want die gaat zondag op maandag nacht met de bus naar San Diego, om daar op de boot naar Mexico te stappen. Na een paar maanden 's morgens om 7 uur te hebben gerepeteerd gaat de schoolband spelen op het schip. Lichtpuntje is dat vanmorgen voor het laatst om 's morgens 7 uur gerepeteerd is. Minpuntje was dat op 14 maart onze visa zijn verlopen en wij nu met een tijdelijke aproval rondlopen waarmee we in Nederland een nieuw visum kunnen halen. Zonder visum komen we waarschijnlijk het land niet meer in. Afijn na veel gebel etc. lijkt het allemaal wel snor te zitten met Ruben in Mexico, maar ergens in mijn achterhoofd blijft er toch een stemmetje protesteren en ben ik bang dat we straks een reisje Mexico - Nederland -VS moeten inlassen om Ruben er weer in te laten. Gelukkig zit het allemaal wel snor daar bij de douane tussen de VS en Mexico.

Suzanne is net terug uit Annaheim, eveneens een muziektripje van school. Eerst een dag in het concertgebouw en daarna naar Disneyland met de hele club. Onder de bezielende leiding van een bipolaire moeder, die het nodig vond om tussen 1 uur en 3 uur 's nachts een flinke ruzie te zoeken en weer te oplossen met gezellig groephugs. Zo kwam het arme schaap behoorlijk moe terug. Die gaat straks lekker heel veel TV kijken en vooral heel weinig huiswerk maken.

Bij Wiegert is er weinig veranderd. Die heeft het nog steeds erg naar de zin in het bebloemde bovenkamertje en heeft uiteindelijk toch nog die grote deal gesloten met Walmart. We hebben het erg gezellig met de andere Nederlanders van Tridion en ondernemen geregeld gezellige tripjes met elkaar zoals de monstertruck race. Van die toch al niet kleine pick-up trucks met drie keer te grote wielen eronder met namen als: Grave Digger en Maximum Destruction. Vooral de laatste ronde is leuk want dan lijkt het de bedoeling dat er zo weinig mogelijk hoort over te blijven van de truck. En dit alles onder het genot van een hamburger of hotdog en veel lawaai.

En met moi gaat het ook prima. Een poosje was ik bang dat ik mijn baan kwijt zou raken, doordat Tridion ruim te laat was begonnen met de procedure om de visa te verlengen. Alles hangt hier aan het zijden draadje van de visa, zoals mijn werkvergunning en de rijbewijzen. Een instituut als een schooldistrict waar je vingerafdrukken worden afgenomen voordat je mag werken, laat je vast niet werken zonder werkvergunning. Nadat mijn humeur via Wiegert, ook Tridion begon te vervelen werd er toch nog op tijd drastisch actie genomen en kwam het allemaal toch nog goed. Gelukkig maar, want ik het er naar mijn zin en ik zou mijn collega's erg missen, vooral mijn maatje Jenna. We opereren samen door de hele school, naast de drie kinderen waar we eigenlijk voor zijn aangenomen en dat maakt het werk alleen maar beter. Laatst hebben we samen zelfs de vioollessen overgenomen omdat de leerkracht niet kwam opdagen, Ach ja, een beetje opletten als Suzanne speelt kan nog heel wat opleveren. Op sommige momenten begint het steeds meer te lijken op een sociale werkplaats. Zoveel kinderen die buiten het systeem vallen en niet de ondersteuning krijgen die er voor anderen wel is. Voor mij blijft het onderduidelijk waarom de een wel en de ander niet. Een tragisch dieptepunt bracht me onlangs op de begrafenis van het tweejarige nichtje van een jongen uit een van mijn klassen. Als ondersteuning voor hem, aangezien haar dood het gevolg was van een familiedrama dat zich daar al enige tijd afspeelde. De begrafenisdienst werd gehouden in een overwegend zwarte baptist church, met veel inmening van het publiek. Voor mij een dusdanige vreemde gewaarwording dat ik geheel in beslag genomen werd door wat er om me heen gebeurde. Een dienst die de hele reden van de bijeenkomst overschaduwde en naar mijn gevoel niet op een prettige manier. Ik voelde spijt voor het arme kind dat daar eenzaam in haar kistje lag, maar kon me door het hele spektakel niet meer verdrietig voelen. Arme Mark. Gelukkig is hij af en toe weer op school en lacht en speelt basketbal en kan weer gewoon kind zijn, met de andere kinderen.

Al met al een drukke tijd, met op de achtergrond de druk van wat komen gaat, waarover later meer. Tot dan! Maar eerst de spingbreak yeah!