maandag 28 november 2011

Geluk zit soms in kleine dingetjes

Soms lijkt het dat het leven een opstapeling is van keine ergernissen. Vorige week ging mijn laptop stuk, waar ik net een paar hoofdstukken op heb zitten typen zonder een back-up te maken. Nu vechten we om de overgebleven laptop van Suzanne en door het vele rondgezeul van het apparaat, want daarvoor hebben natuurlijk een laptop, zodat je er overal, maar dan ook overal mee kunt werken is nu de stekker van de oplader kapot. Gelukkig hebben we nog een paar reserve snoeren. De afstandbediening van de TV is stuk. Nu lig ik steeds op mijn knieen aan die kleine knopjes te priegelen, maar het lekker lui zappen vanaf de bank is er nu wel even vanaf. Wat een luxe problemen kan een mens hebben. In het tijdperk van de digitale flatscreens met atomatische opname box ben ik natuurlijk de laatste der mohikanen met een dergelijk probleem, net zoals ik door sommigen met afgunst, maar door de meesten onder jullie met de nek wordt aangekeken als ze mijn oude Nokia mobiel zien. Een andere dagelijkse ergernis zal wel meer herkenbaar zijn. De ergernis van de haperende fietslamp, vooral degenen met middelbareschoolgaande kinderen. Heb je net eindelijk een doosje nieuwe AAA baterijen gekocht, het verroeste schroefje eruit gekregen in het donkere gangtje, de batterijen er op de juiste manier ingeschoven en het hele zaakje weer dichtgeschroefd, doet het snertding het nog steeds niet. Fluitje van een cent dacht je nog toen je aan het klusje begon. Gelukkig hebben we nog een Hemazak vol met halfzachte reserve lichtjes in de la van het groene kastje liggen, die we telkens weer terug stoppen in plaats dat we er een opgebruiken en weggooien als die het niet meer doet en dan een nieuwe pakken. Het voelde een tijd best luxe om er gewoon een uit de zak te pakken. Er zitten van de superkleine Hemalichtjes in die voortdurend per ongeluk aanstaan omdat het knopje zo gevoelig is. Maar vanochtend, de ochtend na de mislukte batterijen vervanging, vond ik nog een degelijk lichtje. Zo'n groter aancliplampje die je op meerdere standen kunt zetten. "Hier neem die maar." zei ik "Die kan ik er niet opclippen" zei Suzanne nog. "Wel waar, gewoon aan je jas of zo" Maar nee, als gewoonlijk had ze gelijk, het clipje ontbrak. Maar natuurlijk hadden we het lampje niet weggegooid, want he, hij deed het nog.
Toen ging er plotseling een lichtje branden in mijn brein. Ik heb al zeker twee weken een klein zwart, vierkant clipje in de voortuin zien liggen. Een paar keer dacht ik nog, hup gooi het in de grijsbak, die staat er namelijk vlak naast. Tot mijn geluk was dat meestal op een moment dat ik met mijn handen vol de deur moest openmaken en de boodschappen uit de fietstas naar binnen moest brengen. Vanochtend liep ik op mijn blote voeten en mijn ochtendjas aan de voortuin in, en ja hoor, het zwarte, vierkant clipje lag er nog. Ha! Wat dacht je wat, het paste als een handschoen op het kapotte lampje. Wat kan je dag dan goed beginnen!

Geen opmerkingen: