Ik zal nooit gewend raken aan mensen die in de winkel of op straat tegen zichzelf lopen te praten of mobieltjes die te pas en te onpas liggen te zoemen ergens. Gisteren las ik op een formulier op school bij het onderdeel mobiele telefoon “no tengo” oftewel, die heb ik niet. Ah, ik ben niet alleen! Ik heb er wel een, maar mijn nummer laat ik gewoon leeg op dergelijke formulieren want de kans dat je me ook daadwerkelijk kunt bereiken is uiterst klein. Mijn telefoon ligt, of wel leeg in mijn tas, of hangt dagen vergeten aan een stopcontact. Alleen in gevallen waarin ik zeker weet dat ik hem nodig ga hebben vind je hem opgeladen in mijn tas. En dan nog is het maar de vraag of ik hem hoor. Tot grote ergenis van sommigen, maar mijn directe familie is er wel aan gewend. Voor mij geen Senseo of anderszijds modern koffiegevaarte, maar gewoon de klasssieke Braun en ik erger me suf aan al de nieuwe word snufjes die Bill ieder jaar weer bedenkt, die mijn leven eenvoudiger zouden moeten maken.
Een volger dus. Ergens achter aan de rij. Uiteindelijk is er dan toch die magnetron gekomen, waarvan menigeen zich afvroeg hoe ik overleefde zonder. Ik deel een I-pod met Suzanne, en dat alleen om de kosten met haar te delen, denk ik, want ik kan me niet herinneren hem ooit daadwerkelijk zelf te hebben gebruikt. Inderdaad. Ik geef het toe! Sommige van die nuttigheden kunnen erg handig zijn. Zo zal ik dus nooit meer ruzie maken met Truus in de auto, want ze heeft me toch herhaaldelijk gered uit benarde dwaaltochten in SF, alhoewel ik ieder moment een verontwaardigde reactie van haar verwacht als ik toch mijn eigen gang ga. Zelf op modegebied beticht Wiegert mij soms nog van 70-er jaren voorkeur. Maar ook daar is enige vooruitgang te bespeuren gezien mijn laatste overwinning op trendgebied, namelijk de Ugg.
Ik kan me nog goed herinneren toen ik ze voor het eerste zag aan de voeten van rondborstige Pamela. Onder het welbekende rode badpak prijkten een paar flinke suede/bont laarsen en binnen de korste keren zag je ze ook in ons staatbeeld verschijnen. Leuk voor schoolkinderen of Pamela, maar mij niet gezien met die klompvoetjes, dacht ik. Het heeft een jaar of vijf geduurd maar ik ben om. Ik bezit nu ook een paar van die heerlijk zachte berenpoten waar je gewoon met je blote voeten in kunt duiken. Het voordeel is dat het hier in Amerika niet uitmaakt hoe je erbij loopt. Ofwel je bent helemaal opgetut, ofwel je ziet eruit alsof je net uit bed komt, inclusief pyjamabroek. Ze kunnen overal onder, ook onder je korte broek. Alles kan hier namelijk onder je korte broek, zelfs schaatsen. Straks gaan we lekker een week-end naar de sneeuw en dan ga ik de hele dag met de warme zachte berenpoten lopen, met mijn blote voeten. Echt, als je nog niet om bent is dit je kans, er zijn er weinig die nog achter mij lopen.
Ik kan me nog goed herinneren toen ik ze voor het eerste zag aan de voeten van rondborstige Pamela. Onder het welbekende rode badpak prijkten een paar flinke suede/bont laarsen en binnen de korste keren zag je ze ook in ons staatbeeld verschijnen. Leuk voor schoolkinderen of Pamela, maar mij niet gezien met die klompvoetjes, dacht ik. Het heeft een jaar of vijf geduurd maar ik ben om. Ik bezit nu ook een paar van die heerlijk zachte berenpoten waar je gewoon met je blote voeten in kunt duiken. Het voordeel is dat het hier in Amerika niet uitmaakt hoe je erbij loopt. Ofwel je bent helemaal opgetut, ofwel je ziet eruit alsof je net uit bed komt, inclusief pyjamabroek. Ze kunnen overal onder, ook onder je korte broek. Alles kan hier namelijk onder je korte broek, zelfs schaatsen. Straks gaan we lekker een week-end naar de sneeuw en dan ga ik de hele dag met de warme zachte berenpoten lopen, met mijn blote voeten. Echt, als je nog niet om bent is dit je kans, er zijn er weinig die nog achter mij lopen. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten