Persoonlijke update

Soms krijg ik ineens vanuit een volkomen onverwachte hoek een reactie op de stukjes die ik schrijf en dat is superleuk om te horen. Ik realiseerde me dat ik na mijn ontboezemingen over mijn niet zo leuke periode in oktober alleen nog stukjes heb geschreven die over koetjes, kalfjes en andere dingen gingen, maar niet over mezelf. Daarom dacht ik dat het nu een goed moment is om een interessante en leerzame periode te evalueren met een korte samenvatting: Het gaat weer goed met me! Na de nulmeting ben ik zeker 5 kilo's van mezelf kwijtgeraakt en gelukkig waren dat de kilo's die ik ook echt niet nodig had. Het lijkt of er met die 5 kilo aan letterlijk ballast ook 5 kilo's aan geestelijke ballast verdwenen zijn. Ik kan het iedereen aanraden. Ik heb heerlijk de tijd gehad om dingen te doen die ik leuk vond. Zo ben ik aan een verhaal begonnen over een denkbeeldige Lori (naar mijn Amerikaanse vriendin met wie ik zoveel heb meegemaakt)waar ik veel plezier aan beleef. Ik heb veel gesport en lekker uitgerust. Intussen ben ik langzaam weer aan het werk gegaan. Ik heb veel gehad aan de gesprekken met Els Boon, die me heeft geleerd om grenzen te stellen en los te laten. Daarom zal ik voorlopig niet meer vast werken, maar alleen nog als oproep kracht. Zo kan ik zelf bepalen waar en wanneer ik werk. Het zal nog een hele dobber worden om mijn grenzen te bewaken, maar ik weet dat ik mezelf en mijn omgeving een groter plezier doe met een opgeruimd humeur en leuk werk dan dat ik mezelf voorbij loop. Ik heb alweer een aantal dagen gewerkt bij de school om de hoek en dat was een leuke ervaring. Telkens als ik aan het werk ga bedenk ik eerst dat ik een leuke dag wil hebben en meestal komt de rest dan vanzelf.
Ik heb ook veel geleerd van mijn eigen kinderen en de manier waarop zij in het leven staan. Zij weten duidelijk beter dan ik waar hun grenzen liggen en wat ze wel en niet willen. Ik vind het vooral ook heel stoer van Ruben, zoals hij zijn dromen trouw blijft, ook al gaat dat niet altijd even eenvoudig. De kunst is om niet te vergeten wat belangrijk voor je is, ook als het tegen zit.
Natuurlijk wil ik het liefste dat we weer allemaal bij elkaar zijn en het gemis blijft. Tegelijkertijd betekent het gemis ook dat we nog steeds samen een familie zijn, hoever ook uit elkaar. Vandaag zetten Suus en ik de feestmutsen op en we eten een taartje op Wiegert's verjaardag en proosten we op het goede leven.

Het blijft leuk in de US

Naast het gelukkig weerzien van de mannen biedt een bezoekje aan California telkens weer nieuwe insights in de Amerikaanse samenleving. Dit keer speelden onze avonturen zich voornamelijk af langs de onstuimige kust van de Bay Area. Ik heb ook weer een nieuw woord geleerd, mendacity, wat volgens mij zoiets betekent als leugenachtiheid en valsheid. Mendacity was het hoofdthema van het toneelstuk Cat on a hot tin roof, een Amerikaanse klassieker uitgevoerd door de Spindrift players van Pacifica. Van te voren hadden we ons snel ingelezen op internet om geen flater te slaan met onze onkunde op het gebied van Amerikaanse klassiekers, vooral omdat de moeder van Clare een hoofdrol speelt en de vader van Clare het stuk regiseert. Drama is belangrijk in de US. Ieder dorp heeft wel een drama vereniging en iedere school heeft een drama afdeling. Zo hebben we twee jaar geleden ook genoten van Aragon Highschool's versie van de Producers, een gedurfd toneelstuk dat in Nederland helaas geflopt is. Jammer Nederland, een gemiste kans. Misschien kwam het door de drukke december maand maar dit lot was nu ook onze Spindrift players beschoren want het kleine dorpstheater was maar half gevuld en ze verdienden zeker beter. De ouders van Clare hadden zelfs een deel van hun slaapkamer meubels opgeofferd als decorstuk en slapen zolang het stuk duurt op een opblaasmatras. De voortvarende vader van Clare was duidelijk wars van taboes en schoof de homofiele aard van de Brick niet onder stoelen of banken, zoals blijkbaar in de toemalige verfilming met Paul Newman en Elizabeth Taylor in Hollywood wel gebeurde omdat dat onderwerp toen niet geschikt bleek voor de film. Reden om te kijken of de film nog beschikbaar is in de videotheek en het zelf te beoordelen.

De dag voor de voorstelling waren we ook al in Pacifica beland om het optreden van Ruben en zijn band, Poor Juliet, te aanschouwen. We begonnen ons dagje kust in Half Moon Bay, een kustplaatsje ter hoogte van San Mateo, bij ons beroemd om de Brewing Company, het perfecte bar restaurant met goed eten, een gezellig bar en regelmatig life muziek waarop gedanst kan worden met veel mensen van mijn leeftijd, ideaal dus. Mocht je ooit in de buurt zijn, vooral niet overslaan! Wij waren er op de dag dat het surfseizoen werd geopend. Een perfecte aangelegenheid, dacht ik om de middag door te brengen. Het duurde even voordat we de plek hadden gevonden waar het allemaal gebeurde, wat ons weer een andere interessante ontmoeting opleverde met een Amerikaanse dame die in Amsterdam meisjes uit oost Europa helpt die ons land worden binnengesmokkeld als student en vervolgens als prostituee aan het werk worden gezet. Ik moest beschaamd constateren dat wij dan blijkbaar andere meisjes uit het buitenland moeten binnenhalen om die meisjes uit Roemenie te helpen. Wel een mooie ketting gekocht om de organisatie "not for sale" te steunen en haar kaartje meegenomen voor als ik weer eens in Amsterdam ben, met een belofte een bezoekje in de keuken te brengen waar zij samen met Roemeense meisjes eten kookt.
Terug naar de surfers, die zich uiteindelijk op een niet met de auto te bereiken plekje op het strand hadden verzameld. Blijkbaar hadden ze voor de vorm een wedstrijdje gehouden, maar nu werden ze een voor een voorgesteld door de platselijk autoriteiten op surf gebied. En daar stonden ze dan, sterke mannen met woest haar, stoer voor hun board. Ze kregen allemaal een palmblad uitgedeeld en ik kreeg een deja vu van een ouderwetse Hollywood film die zich afspeelt in Hawaii. Vervolgens renden ze samen met de plaatselijk jeugd de zee in om daar in een grote kring op hun board een ceremonie te houden om de zeegoden te bezweren en te bidden voor mooie hoge golven en natuurlijk dat iedereen ook weer veilig het seizoen doorsurft. Jammer genoeg ga ik niet meemaken hoe deze mannen de Maverick gaan bedwingen als het moment daar is. Er werd met de bladen op het water geslagen en er werden kreten geslaakt, maar na een kwartiertje geloofden we het verder wel en gingen we iets lekkers eten in de Brewery totdat het tijd werd om naar de Moose Lodge te vertrekken.
Het leuke van zo'n dag is dat je geen idee hebt wat je te wachten staat. De Moose Lodge hield woord en deed zijn naam eer aan. Het eerste dat we zagen toen we de grote houten lodge binnen stapten was de enorme kop van een eland. Daaronder hingen rijen foto's van belangrijke figuren die deeluitmaakten van wat later de Loyal Order van de Moose bleek te zijn. Ook de vrouwen van de Moose Lodge waren ruim vertegenwoordigd, al sinds 1888. We waren de eersten en onwennig liepen we de grote ruimte binnen waar lange tafels stonden die bedekt waren met rood geblokte kleden. Ruben had ons op het hart gedrukt dat het vooral de bedoeling was dat we er ook iets gingen eten, want dat bracht geld in het laatje. In opdracht van de meneer achter de bar die nadrukkelijk niet over het eten ging maar over de drank gingen we aan een tafeltje zitten wachten totdat de kassa open ging. Aan de muren hingen grote bingo borden met lichtgevende nummertjes en natuurlijk ook weer een paar grote elandkoppen, naast een paar grote vissen. Er hingen bordjes bij met de namen van de personen die de dieren geschoten, danwel gevangen hadden. Het dartbord, de flipperkast en een lange bar waar een paar oude mannen verveeld van hun biertje zaten te genieten maakten het beeld compleet. Langzaam stroomde de zaal vol en binnen het uur was het een drukte van jewelste. De kassa mevrouw had een tafeltje met een ouderwetse kassa van de muur getrokken en had plaats genomen op een krukje achter de tafel. Er had zich een lange rij hongerige gasten voor het tafeltje gevormd en vrijwilligers in de keuken liepen de benen uit het lijf om de steaks en hotdogs met frieten klaar te maken, die van een onverwacht goede kwaliteit waren. De hele Pacifica gemeenschap was uitgelopen, families met babies die niet ouder waren dan 3 maanden, oudevandagen en heel veel jongeren met neusringen en geverfd haar. Poor Juliet speelde in het voorprogramma van een andere plaatselijke jeugdband en iedereen was razend enthousiast. Ik weet niet of ik teveel TV heb gekeken of dat het aan mijn achterdochtige aard ligt maar na de eerste blik in de lodge op de foto's van de Moose mannen en vrouwen had ik voortdurend het gevoel dat er achter deze facade van gezelligheid stiekum een geheime sekte schuilging. Vrienden bezweerden mij dat niets minder waar was en dat het echt om een zeer sociale vereniging ging die, gesteund door de lokale middenstand, van alles organiseerde voor haar leden. En ook nader onderzoek op het internet leverde geen spannende complottheorieen op. Wel leerde ik dat de organisatie al sinds 1888 bestaat en bij elkaar 2400 lodges heeft in alle 50 staten van de US en ook in Canada, Bermuda en in Groot Britannie. Er zijn wel 1 miljoen mannen en 400.000 vrouwen lid van Loyal Order of the Moose. Zo kom je nog eens ergens Binnenkort staat er dus ook nog een dagje Amsterdam op het programma om kennis te maken met de Roemeense gaarkeuken maar nu ga ik eerst de Hollandse winterkou trotseren tijdens een wandelingetje naar de Heemsteedse Binnenweg om bij de Hema een paar feesthoedjes te kopen om vanmiddag op feestelijk wijze Wiegert's verjaardag in te luiden en als ik dan toch in de buurt van de videotheek kom zal ik gelijk kijken of de filmversie van Cat on a hot tin roof nog in de verhuur is, waarvan later verslag.

Troste moeder

Een van de leukste dingen van het moeder zijn vind om naar mijn kinderen te kijken, vooral als ze sporten of muziek maken. Deels is het natuurlijk luiheid want ik vervul dan het meest ontspannen deel van mijn moederrol, namelijk het kijken op zich. Zij spannen zich in en ik hoef aleen toeschouwer te zijn. Uren heb ik in het zwembad gezeten, gezellig naast een andere moeder, terwijl zij stonden te bibberen naast het bad. Mij heb je niet horen klagen. Ik vond het vooral jammer voor mezelf toen Suzanne met haar vioollessen stopte omdat ik het zo heerlijk vond om te zien en te horen hoe ze een stuk onder de knie kreeg, iets wat ikzelf nooit zou kunnen. En daar komt dan de moederlijke trots om de hoek kijken. Je ziet hoe ze leren en iets bereiken, vaak meer dan ik ooit bereikt heb op mijn leeftijd.
Tijdens de kerstvakantie in Californie kreeg die moedertrots een nieuwe dementie. Tot nu toe had ik als moeder nog een flinke vinger in de pap tijdens de weg naar deze topprestaties. Deelname ging altijd in overleg en vervolgens was het inschrijven, aanmoedigen en het vervoer van en naar de activiteit nog meestal mijn taak, zodat ik toch nog enigszins deeluitmaakte van het eindresultaat. Nu bleek mijn rol in die zien uitgespeeld te zijn. Wiegert, Suzanne en ik werden door Ruben uitgenodigd om te komen kijken naar een van de eerste voorstellingen van de band Poor Juliet. Het optreden vond plaats in de Moose Lodge in Pacifica. Behalve dat een bezoek aan een Moose Lodge in de US een ervaring op zich is, was het voor mij de eerste keer dat ik naar een optreden van Ruben keek die helemaal door de band zelfstandig georganiseerd was. De band heeft eigen vervoer, danzij Leo, de vintage VW bus van Claire, Rubens vriendinnetje. Dat eigen vervoer is op zich bijzonder voor Hollandse begrippen omdat geen van de bandleden ouder is dan 17 jaar. Ze spelen zelf geschreven nummers en ze zorgen zelf voor het regelen van de gigs (optredens). Wij hoefden nog slechts op tijd aanwezig te zijn, een burger te bestellen en te wachten tot het feest ging beginnen en een feest was het. De zaal was afgeladen, het optreden ging reuze goed en ik hoefde slechts trots te zijn en te kijken naar mijn zoon met zijn vrienden die de eerste echte schreden naar zelfstandigheid hebben gezet. Ik weet niet of het nog mag bij een rockster in spee, maar Ruben, je krijgt een dikke kus van je moeder. :)
Voor belangstellenden Poor Juliet heeft en eigen facebook pagina waar de eerste opnames van het optreden staan. Way to go Poor Juliet

Geluk zit soms in kleine dingetjes

Soms lijkt het dat het leven een opstapeling is van keine ergernissen. Vorige week ging mijn laptop stuk, waar ik net een paar hoofdstukken op heb zitten typen zonder een back-up te maken. Nu vechten we om de overgebleven laptop van Suzanne en door het vele rondgezeul van het apparaat, want daarvoor hebben natuurlijk een laptop, zodat je er overal, maar dan ook overal mee kunt werken is nu de stekker van de oplader kapot. Gelukkig hebben we nog een paar reserve snoeren. De afstandbediening van de TV is stuk. Nu lig ik steeds op mijn knieen aan die kleine knopjes te priegelen, maar het lekker lui zappen vanaf de bank is er nu wel even vanaf. Wat een luxe problemen kan een mens hebben. In het tijdperk van de digitale flatscreens met atomatische opname box ben ik natuurlijk de laatste der mohikanen met een dergelijk probleem, net zoals ik door sommigen met afgunst, maar door de meesten onder jullie met de nek wordt aangekeken als ze mijn oude Nokia mobiel zien. Een andere dagelijkse ergernis zal wel meer herkenbaar zijn. De ergernis van de haperende fietslamp, vooral degenen met middelbareschoolgaande kinderen. Heb je net eindelijk een doosje nieuwe AAA baterijen gekocht, het verroeste schroefje eruit gekregen in het donkere gangtje, de batterijen er op de juiste manier ingeschoven en het hele zaakje weer dichtgeschroefd, doet het snertding het nog steeds niet. Fluitje van een cent dacht je nog toen je aan het klusje begon. Gelukkig hebben we nog een Hemazak vol met halfzachte reserve lichtjes in de la van het groene kastje liggen, die we telkens weer terug stoppen in plaats dat we er een opgebruiken en weggooien als die het niet meer doet en dan een nieuwe pakken. Het voelde een tijd best luxe om er gewoon een uit de zak te pakken. Er zitten van de superkleine Hemalichtjes in die voortdurend per ongeluk aanstaan omdat het knopje zo gevoelig is. Maar vanochtend, de ochtend na de mislukte batterijen vervanging, vond ik nog een degelijk lichtje. Zo'n groter aancliplampje die je op meerdere standen kunt zetten. "Hier neem die maar." zei ik "Die kan ik er niet opclippen" zei Suzanne nog. "Wel waar, gewoon aan je jas of zo" Maar nee, als gewoonlijk had ze gelijk, het clipje ontbrak. Maar natuurlijk hadden we het lampje niet weggegooid, want he, hij deed het nog.
Toen ging er plotseling een lichtje branden in mijn brein. Ik heb al zeker twee weken een klein zwart, vierkant clipje in de voortuin zien liggen. Een paar keer dacht ik nog, hup gooi het in de grijsbak, die staat er namelijk vlak naast. Tot mijn geluk was dat meestal op een moment dat ik met mijn handen vol de deur moest openmaken en de boodschappen uit de fietstas naar binnen moest brengen. Vanochtend liep ik op mijn blote voeten en mijn ochtendjas aan de voortuin in, en ja hoor, het zwarte, vierkant clipje lag er nog. Ha! Wat dacht je wat, het paste als een handschoen op het kapotte lampje. Wat kan je dag dan goed beginnen!

De dunne lijn tussen macht en emotie

Ik heb lang getwijfeld ik het zou doen, een stukje schrijven over de leerkracht die vorige week in de cel is gegooid. Hij zou een van zijn leerlingen mishandeld hebben. De kinderen hadden gevochten in de klas en toen het niet lukte om ze te laten stoppen heeft hij er een bij de kladden gepakt en op de gang gesmeten. De krassen waren voor ons allemaal te bewonderen op het TV scherm. Iedereen denkt er het zijne van en dat zal altijd anders zijn dan wanneer het je eigen kind is die op de gang gesmeten wordt. Iedere leerkracht weet het, regel nummer 1 is geen kinderen aanraken! En ieder kind weet het ook. Bij de minste of geringste aanleiding zullen ze je dat onder de aandacht brengen met een "raak me niet aan", ook al betreft het een zacht duwtje in de rug om ze de juiste richting op te sturen. Ik weet bijna zeker dat geen enkele leerkracht met voorbedachte rade geweld zal gebruiken om de orde te herstellen. En toch heb ik mezelf dingen horen zeggen die ik nooit gedacht had tegen een kind te zeggen. Ook ik heb ten einde raad een kind bij de arm gepakt om hem de klas uit te krijgen, teneinde de les te kunnen voortzetten. En de leerling zal nooit schromen dit aan zijn ouders te vertellen. Misschien is er zelf een rode plek op de arm zichtbaar. Ouders blijven in de eerste plaats ouders en kiezen dan voor hun kind.

De vraag is niet of een leerkracht geweld mag gebruiken want het antwoord daarop weten we allemaal. De vraag is hoe dik zijn huid is en waar de grens ligt tussen normaal aanraken en geweld. Iedereen heeft zijn emoties en kinderen weten als geen ander daar op in te spelen. Ik vond mezelf altijd best vriendelijk en vredelievend, maar als je lang genoeg duwt kun je bij iedereen wel een plek raken die hij zelf liever ook niet kent. Als je daarvoor in de cel gegooid kan worden ben ik blij dat ik die dans ontsprongen ben. Ik hoop dat ik mijn grenzen weer netjes dicht kan bouwen, zodat ze weer bestand zijn tegen een stootje en dat mijn emoties weer veilig opgeborgen worden op een plek waar ze horen en dat is niet in het klaslokaal.

Ik hoop dat ouders ook bij zichzelf te rade gaan als ze het verhaal van hun kind aanhoren en eerlijk durven zeggen wanneer hun grenzen overschreden zijn door hun eigen kind. Ik wens de ouders daarbij veel sterkte en succes en ik wens ook alle leerkrachten veel sterkte, geduld en een hele dikke huid toe, alsook verstandige ouders en betrokken collega's.

Zo, nu heb ik mijn stukje toch geschreven, hoofdstuk afgesloten.

Minzaam

Al een paar dagen spookt er een woord door mijn hoofd. Ik heb het zelfs opgezocht in het woordenboek om te kijken of ik wel het goede woord in mijn hoofd heb. Minzaam is het woord, enigszins neerbuigend vriendelijk legt het woordenboek uit. Dat was precies hoe ik mij laatst behandeld voelde. In de rij bij het Kruitvat notabene. In de rij bij het Kruitvat is niet de plek waar je verwacht enigszins neerbuigend vriendelijk behandeld te worden, maar toch was het zo. Vandaar misschien dat het maar door mijn hoofd blijft spoken.

Heemstede is een apart dorp. Een mengelmoes van oud chique, jong rijk en hip, en een kleine groep doe maar gewoon etc. Over het algemeen een net dorp, waar nog schande wordt gesproken van een ingeslagen bushokje en met een hoog gehalte aan hippe bakfietsen. Maar iedereen koopt bij het Kruitvat en de Aldi en daar gebeurde het dus, de ontmoeting tussen het oud geld en de doe maar gewoon etc.

Ik stond netjes in de rij, blij met mijn, voor een koopje gescoorde, geliefde extra dikke uitgave van de Jonge Jaren van Wallander toen ze binnenkwam. Een keurige mevrouw met een mooie witte wollen jas aan. Ze lachte gelijk al minzaam, voorbereid op haar actie om het gewone volk te slim af te zijn. Ik was bijna aan de beurt bij een van de beide kassa’s. Achter mij stond nog een andere mevrouw op haar beurt te wachten. De keurige mevrouw liep doelbewust naar de voorkant van de rij en kwam naast me staan en keek me minzaam glimlachend aan. Ze moest een beetje omhoog kijken, maar dat maakte haar niet uit, want ik voelde me vanzelf een klein beetje krimpen door haar minzame lachje. Ik voelde het borrelen diep van binnen en wisselde een blik van verstandhouding met de mevrouw die achter mij stond. Wenkbrauwen kunnen net zoveel zeggen als minzaam omhoog gekrulde mondhoeken.

Het moment brak aan, het was mijn beurt en de mevrouw in de witte wollen jas gaf me een bemoedigend duwtje tegen mijn arm en zegt: “U, was geloof ik aan de beurt, niet”, alsof ze mij in een vlaag van goedertierendheid voor liet gaan.
“Jazeker, en na mij is deze mevrouw die achter mij staat”, weet ik nog inwendig borrelend uit te brengen. Het ging natuurlijk nergens om Ik had geen haast en was in mijn nopjes met mijn nieuwe boek. Het was dat minzame lachje dat het hem deed.

Boodschappen doen op de Binnenweg in Heemstede is voor mij altijd een inwendige strijd, omdat ik me niet druk wil maken over klagende en voordringende mensen, terwijl ik mij nauwelijks kan inhouden door mijn onbedwingbare irritatie over al die mensen die na minder dan een minuut wachten niet kunnen nalaten de meest neerbuigende opmerkingen te maken over het winkelpersoneel. Dus oefen ik me nu in het minzaam glimlachend spreken en geef mijn irritatie alle ruimte in mijn ironische: “Geeft niet hoor, gaat u gerust voor mij staan”. Ik weet het, ik zou beter moeten weten, maar het voelt wel lekker

Retro ten voeten uit

Het boekje ligt al een tijdje op de tafel. Lekker fleurig, oranje met roze trekt het de aandacht. En dat is dan ook de belangrijkste reden waarom het nog niet bij het oud papier terecht is gekomen. Vandaag ruim ik de tafel op en onderwerp ik het boekje aan een nader onderzoek. Het is eigenlijk meer een gidsje en het heet Flavourites. Eerst dacht is Flavurites, maar het roze snoepje bleek een "o" te zijn. "Het magazine" staat er ook nog bij. Verder vertelt de voorkant nog dat ik het vooral niet moet missen van 18 t/m 20 november.

Ik weet nog steeds niet wat het is, maar de voorkant doet zijn werk en ik blader er maar eens doorheen. Het gidsje staat vol met leuke hebbedingetjes, zoals je die wel ziet in van die winkelrubriek in damestijdschriften, alleen staat hier boven ieder stukje een website vermeld. Dan lees ik aan de binnenkant van de omslag de editorial. Er staat een fototootje bij van twee blonde dames. Elitair woord hoor "editorial" denk ik, maar het staat er echt. De editorial valt daarna direct van zijn voetstuk want het spreekt mij in popie jopie stijl aan met Hi!

Dan komt eindelijk de aap uit de mouw. De beide dames hadden een droom en die droom was een virtuele shopwereld waar je eindeloos kunt struinen naar de leukste musthaves. Ik denk dat een musthave in dit geval iets is waarvan je in eerste instantie nog niet wist dat je het wilde hebben of dat het uberhaupt bestond, maar toen je het zag wist je het zeker, je kunt niet meer zonder. Online spullen kopen die je niet nodig hebt, zonder maar een voet buiten de deur te zetten, wie wil dat nou niet.

En toen gebeurde het, de droom kwam uit. De virtuele webwinkel was geboren, met uiteraard een eigen online shopping magazine. Eindelijk hoeven we niet meer de deur uit voor ons wekelijks shopping uitje op zoek naar musthaves. We kunnen nu lekker met een kopje thee in ons jogging pak shoppen op de bank. Altijd al van gedroomd toch? Of toch niet?

Misschien niet, want toen de viruele website eenmaal een feit was kon de volgende stap niet uitblijven. Ze wilden de virtuele wereld van Flavourites echt tot leven brengen en ook dat is gelukt. Het online magazine werd op papier gedrukt, zodat je er lekker in kunt bladeren en wat dacht je wat, alle spulletjes zijn nu live te bezichtigen. Je kunt de kleding gewoon bewonderen, voelen en passen. Dat alles in Amsterdam Noord in een hal die "De Overkant" heet. De entree is maar tien euro!

Natuurlijk kun je er ook heerlijk eten en workshops volgen. Echt een leuk uitje voor mij en mijn vriendinnen, zo kom ik ook eens van die luie bank en kan ik al mijn nieuwe musthaves showen aan al die andere dames, die nu ook eens ervaren hoe leuk echt shoppen ook alweer was. Of, ik kan ook gewoon naar Haarlem gaan en daar lekker shoppen of dat tientje besteden aan een treinkaartje en dan lekker in Amsterdam op zoek gaan naar leuke musthaves in al die leuke kleine winkeltjes waar ik zomaar gratis naar binnen mag, ook voor en na 18 t/m 20 november. Maar als ik daar nou geen zin in heb, dan kan ik natuurlijk altijd nog in mijn jogging pak op de bank onder het genot van een kopje thee op de bank langs al die virtuele webwinkels surfen. Ja, dat kan.