Halloweeeeeennn

We waren er helemaal klaar voor. Een grote pompoen uitgesneden en een paar nonchalant in de voortuin gedrapeerd, want dat hoort. Spinnenweb op de deur en een eng schedelmonstertje op het trapje dat roept “Happy Halloween HA HA HA HA HA” op een manier waarbij de vullingen uit je kiezen rollen. Ruben, verkleed in glow in the dark skeletsweater met masker achter de deur en bergen snoep want andere ouders en de man van de Safeway hadden ons ingeseind dat het met handen tegelijk meegenomen wordt....... niet dus...

Ik had het kunnen weten toen ik van de week tegen Wiegert in de auto riep: “terug, ik zag een UFO in die tuin staan” Wij terug om het eiland (zo heten bij ons de vage rotondes, eilanden) En jawel daar stond een twee meter hoog soort ruimteschip in de voortuin. Natuurlijk had ik ook wel gezien dat de andere megahuizen ruim versierd waren met metersgrote spinnen, skeletten en spinnenweb, maar wat we woensdagavond meemaakten hadden we toch echt niet verwacht. De andere bewoners uit de wijk wel trouwens.

Om zeven uur belden we Ruben, die intussen gedesillusioneerd achter de TV zat. Nog geen kind gezien. Nee natuurlijk niet, die waren allemaal in Disneyland op Poplar, twee straten verderop. In het aardedonker, want lantaarns daar doen ze hier niet aan, liepen bossen mensen tussen de rijen auto’s. Of mensen, sommigen waren verkleed als Jeti of als duivel. Ik zag zelfs twee meisjes die verkleed waren als tafel, gedekt met bloemetjes en al. Suus was met Matisson leuk verkleed als duidvelinnetje en barbypop en ik had gelukkig ook nog net op tijd een pruik over mijn haar heen getrokken.

Er klonk gedonder op straat en je zag overal lichtflitsen alsof het echt vreselijk onweerde. Er waren zoveel mistmachines dat het zelfs op straat langzaam steeds mistiger werd. Complete begraafplaatsen met bewegende monsters, in tuinen zonnende, rolschaatsende, aan de bar hangende skeleten. Hoe gekker hoe beter. Ongetwijfeld waren die mensen daar maanden mee bezig geweest.

En volgend jaar? Gaan we ook een poging wagen of laten we ons op de kop zitten, rollen we snel een paar pompoenen in de tuin, kopen we een schitterend pak en vertrekken we weer naar West Poplar? Ik denk het laatste.

Jammer voor de geesten en de echte griezelaars onder ons, maar gelukkig voor alle anderen kwam onze eerste heuse aardbeving net een dag te vroeg. Zaten we net met z’n vieren op de bank te griezelen, begint ineens de grond raar trillen en klinkt er een donker grommend geluid. Eerst keken we elkaar aan waar dat geluid vandaan kwam. Ik moest denken aan de wasmachine in de Meer en boslaan, voordat Hennie er een geluiddempende laag onder had aangebracht. Maar dat moest dan wel een reuze wasmachine zijn. Quess what: Aardbeving! Dit is het dan dacht ik, een echte aardbeving. Best eng en ook weer niet. Behalve het enge geluid en het getril gebeurde er eigenlijk weinig. En wat doe je dan. Eerlijk?
We bleven gewoon op de bank zitten wachten tot het over was. Ik dacht nog, moeten we naar buiten, naar de garage? Maar ja de garage is de enige plek met nog een kamer er bovenop. Ik dacht, als dat instort krijg je de hele bende op je kop. Later hoorde ik dat je in de sponning van de deur moet gaan staan en als de boel echt begint om te vallen moet je onder de eetkamer tafel gaan zitten. (natuurlijk niet als’ie van glas is, zoals een moeder bij Ruben op school deed) Afijn, het geeft wel een gaaf gevoel om een echte aardbeving meegemaakt te hebben, zeker als het zo goed afloopt. Ik weet het, het kan veel erger natuurlijk, maar het geeft wel een goed gevoel te weten wat er gebeurt en dat we niet op een enge heuvel wonen en dat er niet nog een paar verdiepingen boven ons hoofd zitten We hebben trouwens een stevige eettafel van de Lundia, da’s toch maar mooi meegenomen.

Het laatste nieuws uit de natuur?
Claire (vriendinnetje van Suus) heeft een nieuw hondje (hond). De pup plast het hele huis onder en ja natuurlijk willen alle andere kinderen nu ook een hondje. Als we terug komen???? Wie zal het zeggen. En dan was daar natuurlijk de mierenplaag. Niks bijzonder natuurlijk, maar toch. Blijkbaar konden de mieren die ene regenbui ook niet waarderen en zochten ze allemaal (echt allemaal) asiel in onze keuken. Sorry jongens. De doosjes van de Wallmart hielpen echt.

Wel, dat was het weer even voor nu, het laatste nieuws uit California.
Tot gauw ziens, het vliegtuig is geboekt voor de 29e/30st december en ook met Koninginnendag zijn we weer een weekje terug en daar kijken we alemaal erg naar uit. Tot ziens.

Wiegert, Anja, Suzanne en Ruben