donderdag 17 november 2011

De dunne lijn tussen macht en emotie

Ik heb lang getwijfeld ik het zou doen, een stukje schrijven over de leerkracht die vorige week in de cel is gegooid. Hij zou een van zijn leerlingen mishandeld hebben. De kinderen hadden gevochten in de klas en toen het niet lukte om ze te laten stoppen heeft hij er een bij de kladden gepakt en op de gang gesmeten. De krassen waren voor ons allemaal te bewonderen op het TV scherm. Iedereen denkt er het zijne van en dat zal altijd anders zijn dan wanneer het je eigen kind is die op de gang gesmeten wordt. Iedere leerkracht weet het, regel nummer 1 is geen kinderen aanraken! En ieder kind weet het ook. Bij de minste of geringste aanleiding zullen ze je dat onder de aandacht brengen met een "raak me niet aan", ook al betreft het een zacht duwtje in de rug om ze de juiste richting op te sturen. Ik weet bijna zeker dat geen enkele leerkracht met voorbedachte rade geweld zal gebruiken om de orde te herstellen. En toch heb ik mezelf dingen horen zeggen die ik nooit gedacht had tegen een kind te zeggen. Ook ik heb ten einde raad een kind bij de arm gepakt om hem de klas uit te krijgen, teneinde de les te kunnen voortzetten. En de leerling zal nooit schromen dit aan zijn ouders te vertellen. Misschien is er zelf een rode plek op de arm zichtbaar. Ouders blijven in de eerste plaats ouders en kiezen dan voor hun kind.

De vraag is niet of een leerkracht geweld mag gebruiken want het antwoord daarop weten we allemaal. De vraag is hoe dik zijn huid is en waar de grens ligt tussen normaal aanraken en geweld. Iedereen heeft zijn emoties en kinderen weten als geen ander daar op in te spelen. Ik vond mezelf altijd best vriendelijk en vredelievend, maar als je lang genoeg duwt kun je bij iedereen wel een plek raken die hij zelf liever ook niet kent. Als je daarvoor in de cel gegooid kan worden ben ik blij dat ik die dans ontsprongen ben. Ik hoop dat ik mijn grenzen weer netjes dicht kan bouwen, zodat ze weer bestand zijn tegen een stootje en dat mijn emoties weer veilig opgeborgen worden op een plek waar ze horen en dat is niet in het klaslokaal.

Ik hoop dat ouders ook bij zichzelf te rade gaan als ze het verhaal van hun kind aanhoren en eerlijk durven zeggen wanneer hun grenzen overschreden zijn door hun eigen kind. Ik wens de ouders daarbij veel sterkte en succes en ik wens ook alle leerkrachten veel sterkte, geduld en een hele dikke huid toe, alsook verstandige ouders en betrokken collega's.

Zo, nu heb ik mijn stukje toch geschreven, hoofdstuk afgesloten.

Geen opmerkingen: