De nulmeting

De nulmeting

Dit is de eerste week van weer een nieuwe periode. Geen groep acht meer om naar uit te kijken, maar een zalig niets doen in het verschiet. Om te beginnen ben ik maandag bij de huisarts geweest. Ik maak deel uit van een groep vrouwen die worden gecontroleerd op risico’s op hart- en vaatziekten. Aangezien ik al jaren last heb van hoge bloeddruk ben ik een van de uitverkorenen voor de doelgroep tussen de 50 en 60 jaar. Normaal gesproken zou ik voor de eer bedanken en mijn kop in het zand houden maar dit keer dacht aan mijn vriendin Annie en nam haar advies ter harte; Ik ga nu eens voor mezelf zorgen. Het oordeel was uiteraard bij mij uiteraard al bekend, maar staat nu in cijfers op papier. Natuurlijk is dat confronterend, maar ook uitdagend. Ik zie het als een uitgangspunt. Al mijn bewijsdrang zal ik nu gaan richten op mezelf. Ik wil namelijk nog jaren mee!

Een van Wiegerts goeroe roept altijd. Het geeft niet als je stopt, als je maar telkens weer de energie vindt om opnieuw te beginnen en dat heb ik gedaan. Velen zullen jaloers op mij zijn. Mijn dag begon vandaag met heerlijk uitslapen, dat wil zeggen dat ik opstond voor Suus en vervolgens weer terug ging om te slapen. Toen ik wakker werd hees ik me in mijn hardloopsetje en ging het bos in voor een halfuurtje rennen. Zo heb ik mezelf beloofd om iedere dag iets sportiefs te doen. Zwemmen met Martine, fietsen met Yvon, Skigym me Catelijne of lekker in het bos rennen met mezelf. Ik weet nu al dat ik dat niet eeuwig ga volhouden, maar het is een goede start, vooral als dat gepaard gaat met veel groenten en weinig extra’s eten.

De eerste week zonder werk. Het voelt heerlijk en tegelijkertijd een beetje leeg. Achter in mijn hersenpan knaagt het gevoel dat ik op zoek moet naar iets anders. Vooral als ik een telefoontje krijg van de tuinman dat hij voor een leuk bedrag best de deur in mijn hek wil schroeven, en dat wil ik ook graag en zo zijn er nog wel een aantal dingen die een aanslag op mijn portmonee gaan doen binnenkort. Dat werk zoeken hoeft niet erg ingewikkeld te zijn. In ons dorp Heemstede kom ik voortdurend mensen tegen die er wel oren naar hebben om mij weer in te zetten. Zwemjuf of invaljuf op de Voorweg, bijles. Makkelijk en vertrouwd. Maar toch kan ik het gevoel niet opzij zetten dat dit misschien wel het moment is dat ik eens iets anders moet gaan doen. Blijft natuurlijk de grote vraag: Wat? Wie weet horen jullie daar binnenkort wel meer over, of niet? We zullen zien.