De volgende stap

Het is letterlijk 2 minuten voor twaalf als ik dit verhaal schrijf, in de avond wel te verstaan. Het voelt alsof morgen mijn nieuwe leven begint. Ik heb een stap gezet, eindelijk. Een stap die ik al heel lang gelden had moeten zetten. Waarom ik dat dan niet heb gedaan? Ik weet het niet zeker. Ik zou kunnen zeggen dat ik niet wilde opgeven, mezelf wilde bewzijzen. Dat zou mooi geweest zijn. Ik denk eigenlijk dat het meer uit lafheid was, dat ik geen nee durfde te zeggen. Of misschien was ik bang mijn zekerheid op te geven. Terwijl de enige zekerheid die ik had was dat ik zo langzaam steeds verder afdreef van wie ik eigenlijk was. Dat was het, ik was mezelf niet meer. Dat kwam duidelijk aan het licht vanavond. Het kwam aan als een mokerslag. Dit kan niet waar zijn, dacht ik, maar het is wel waar. Je wilt door de grond zakken, een excuus verzinnen. Maar ik wist, ze hadden gelijk. De ouders die klaagden in het bijzijn van de andere docent, de IB-er, de directrice en alle andere ouders over mijn gedrag voor de klas. En daar sta je dan. Toen wist ik het zeker. Als ik blijf doe ik niemand een plezier, de kinderen niet, maar bovenal mezelf niet. Was ik die persoon geworden? Ja, waarschijnlijk wel. Wat een bitterheid. Het universum heeft gesproken. Het is genoeg geweest.

Ze weten het nog niet, maar ik mijn hoofd is de dag gekomen. Ik ga op zoek naar een nieuwe baan en vanaf november zal ik het moeten rooien met wat ik heb en wat er in het verschiet ligt. Het is in mijn leven nog nooit gebeurd dat er niets in het verschiet lag, als je je ogen maar wilt openen voor de mogelijkheden. Mijn hoofd moet eerst leeg, voordat het zich weer kan vullen met nieuwe ideeën. Ik weet dat ze zullen komen, want telkens als ik ergens anders ben, of even los van alles, dan komen ze wel, om even snel weer te verdwijnen als ik weer terug ben in mijn oude patroon. Maar nu niet meer. Open your brain, zou Mr. Silver zeggen. En dat ga ik doen. Het gaat een spannende tijd worden, maar hopelijk ook een uitdagende en leuke tijd. Maar eerst nog even de dagen tellen tot het november is, met tussendoor een heerlijke week met de mannen in de US. En nu nog slapen. Dat moeten mooie dromen worden. Welterusten. (00,17 uur in de eerste dag van mijn nieuwe leven, 11 oktober 2011)