Soms is alles je wel eens te veel. Dan lijkt het alsof je de grip kwijt bent op alles wat je doet, wie je bent, wat je weet of dacht te weten. Wat doe je als je het liefst onder een steen zou willen kruipen en de boel te boel laten? Huilen, heel hard huilen en dan doorgaan met ademhalen. Want je lief die heel ver weg is kan je niet echt helpen. Natuurlijk kan hij luisteren en natuurlijk helpt dat wel. Maar als hij de telefoon neerlegt ben ik weer alleen.
Ik neem ontslag en zeg dat ik het niet meer kan en vooral, niet meer wil. Want als ik zeg dat ik het niet meer kan, zeggen ze dat dat niet waar is. Misschien hebben ze wel gelijk, maar zo voelt het niet. Pas na een paar dagen komt het vermogen tot rationeel denken weer terug en pas veel later het gevoel dat bij al mijn rationele overpeinzingen hoort. Waarom is het leven zo complex? Het stomste is dat ik me steeds bedenk dat ik dit allemaal over mezelf heb afgeroepen. Tegelijkertijd is dat mijn redding, want het weerhoudt me om in de slachtoffer rol te kruipen. Het schuldgevoel dat deze realisatie bij me oproept daarentegen is levens groot. Er is maar een ding dat ik kan doen en dat is praten. En mijn eigen advies voor ogen houden. Neem van de dingen die de mensen tegen je zeggen alleen dat met je mee dat je daadwerkelijk helpt en laat de dingen die je verder in de put helpen langs je heengaan. Kijk dat advies van mezelf, daar heb ik wat aan.
Een van de adviezen waar iedereen wat aan heeft en waar ik me aan optrek is dat dit dus het leven is, niks meer en niks minder. Doe het er maar mee. Juist, acceptatie. Ik kan me nog herinneren dat dat me door de diepste baby fase heeft gesleept, na nachten zonder slaap. Accepteer je situatie en vindt een manier om ermee om te gaan. Makkelijk gezegd natuurlijk, en toch helpt het wel.
Iets anders dat ik me bedenk in moeilijke tijden is dat ieder stuk van je leven een fase is en er bestaan geen tussenfases. Er zijn alleen makkelijk en moeilijke fases. Geniet van de eerste en sterk je voor de laatste en weet dat het voorbij gaat. Soms lijkt een fase lang te duren, maar als je vertrouwen hebt in wat daarna komt, gaat het zeker lukken.
En om eraan te denken dat iedere dag weer de moeite waard is ga ik iedere iets schrijven dat positief en de moeite waard is, want er is iedere dag wel iets om te lachen. Dus schrijf ik vandaag over de kinderen van het Coornhert die van hun sportdag genoten verkleed als bijen en smurfen en over mijn lieve buurman Jos, van wie ik druiven uit eigen tuin kreeg, mmmm heerlijk.
Het laatste advies is het leukst, dat maakt dat ik er weer zin in krijg, in het leven, want ik kijk uit naar die leuke dingen die gaan gebeuren. Dus, leven, hier ben ik weer!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten