Hoe het verder ging

Het is ongeveer een jaar geleden dat mijn laatste berichtje verscheen. We hebben een besluit genomen. A gezegd en B gezegd. Daarna werd het leven een rollercoaster van emoties, in ieder geval voor mij. Terwijl de andere familieleden doorgingen met hun leven had ik het gevoel mijn iedere stap te moeten verantwoorden. Heb ik de juiste beslissing genomen? Gaat het goed met mijn kinderen, de een die moet wennen en de andere die ik niet meer dagelijks onder mijn hoede heb. Is mijn relatie bestand tegen deze enorme afstand. Want, hoewel ik hardop zeg dat het mij niets doet wat anderen ervan denken en dat het onze beslissing is, lees ik in iedere blik een oordeel. Iedere stilte is beladen met een mening en soms is het gewoon eenvoudig, dan komt de vraag of het oordeel rechtstreeks. Zijn we bezig met een proefscheiding? Ai, die kwam hard aan. Nee, toch? Was het een goed idee om de mening van de kinderen zo zwaar mee te laten wegen? Hadden we niet beter gewoon in de US kunnen blijven of waarom zoekt Wiegert niet gewoon een baan in Nederland? Het had allemaal gekund. Ja. En toch zijn wij hier en zij daar.

Na bijna een jaar van herintegreren in onze Nederlandse mentaliteit, wennen aan een nieuwe baan in het onderwijs, zoeken naar evenwicht tussen tijd voor mezelf, werken en tijd voor anderen begint er langzaam weer een soort rust neer te dalen in mijn hoofd. Ik heb getwijfeld aan mijn moederschap, ben ik wel een goede moeder als ik een kind kan achterlaten, zo ver weg. Me niet realiserende dat dat voor Wiegert hetzelfde moet voelen, een kind te laten gaan. Toch heb ik het idee dat het mij zwaarder viel dan de andere leden van het gezin. Zij lijken zich eenvoudig neer te leggen bij het besluit waar we allemaal achterstonden en dat voor iedereen het beste leek op dat moment. De kinderen ontplooien zich ieder op hun eigen manier die het beste bij ze past. Suzanne op haar eigen ambitieuze manier op de middelbare, werken voor een plekje op het VWO, zichzelf en het Amerikaanse onderwijs systeem bewijzend. Nee heus, we zijn niet hopeloos achtergebleven in de rimboe van Californie. Een Ruben profiterend van de mogelijkheden van de Amerikaanse Highschool om op je eigen niveau te werken en geen stempel opgedrukt te krijgen van schooltype of dyslecticus. Profiterend van de mogelijkheden die zijn omgeving biedt om zijn musicaliteit en eigenheid vorm te geven en te worden wie hij wil zijn.

Twee werelden die naast elkaar bestaan en elkaar raken. De een niet beter dan de ander, maar wel anders genoeg om niet te laten gaan. Er zijn maar weinig mensen die echt weten wat het betekent en waarom het is zoals het is. Zij begrijpen en de anderen moeten maar accepteren zoals het is. Het mooie is dat mijn ogen geopend zijn voor een wereld van nieuwe mogelijkheden. In mijn vijftigste levensjaar ben ik nog steeds op zoek naar een andere invulling van mijn leven. Een manier van leven die mij de ruimte laat om te zijn waar ik wil en te doen wat ik wil. Waarin mijn kinderen hun weg zoeken, die niet de mijne hoeft te zijn. Ze hoeven daarvoor niet te wachten tot ze 18 zijn. Ik zal altijd hun moeder blijven, het maakt niet uit waar ze zijn. Ik zeg niet dat dat eenvoudig is, de kunst is om altijd trouw te blijven aan jezelf, naar anderen te luisteren en eruit te halen wat je nodig hebt en te bedenken dat iedereen naar de wereld kijkt vanuit zijn eigen perspectief. Van daaruit ga ik verder, waar naartoe? Wie zal het zeggen, ik weet het zelf nog niet, maar tot nu toe is het leven altijd een verrassing gebleken, soms een mooiere dan anders, maar het is altijd aan mij om de kiezen bij iedere kans die zich voordoet. We zullen zien.