Sjans

Gisteren had ik sjans, of een soort van sjans. Als je eenenvijftig bent heb je niet meer zo vaak sjans als je zou willen. Misschien was het wel niet echt sjans, maar het voelde wel zo en dat is belangrijk. Het gevoel dat je nog meetelt.

Het was heerlijk weer, lekker zonnetje en een beetje wind, net genoeg om je haar en je rok een beetje te laten waaien. Wiegert had de auto mee en kwam niet thuis voor het eten, evenmin als Ruben die bij een vriend zou blijven eten. Dus ik besloot om te gaan lopen naar down town en lekkere hapjes te gaan halen bij de super luxe en dure supermarkt Draegers. Ik had er zin in, dus ik bereidde me goed voor. Zonnebril, zonneklep en, iets dat ik nooit doe, oortjes in. Ik heb echt nooit oortjes in. Oortjes is iets voor jongeren. Ik zeg “is” want het zijn natuurlijk niet echt oren, maar een setje van die kleine oordopjes die aan de i-pod vastzitten. Ik heb net voor het eerst sinds jaren mijn favoriete muziek op mijn I-pod gezet, geselecteerd uit de inmense hoeveelheid muziek die intense op de computer in San Mateo staat.

Het moet het totaal plaatje geweest zijn. Ik had plezier in mijn dag. Even alle zorgen opzij en genieten van het moment, de zon, de muziek en het uitzicht op het uitgebreide hapjes buffet. Het voelde alsof ik in een commercial liep en er ieder moment een aftiteling zou verschijnen van het merk maandverband, waarmee je je zelf op de zware dagen zorgeloos door het leven kunt bewegen, zonder dat iemand iets aan je kan merken, sterker nog, zonder dat je het zelf in de gaten hebt dat je eigenlijk chagerijnig bent.

En zo had ik dus sjans. Ik werd bekeken door de mannen in de straat, ze lachten naar me, van donkere mexicanen in hun pick-up truck, tot nette mannen in hun VW stationwagen. Op 3rd street kom je het allemaal tegen. En ik lachte vriedenlijk terug en genoot. Weg spataderen, weg grijze haren, weg rimpeltje en vetrolletjes. Who cares, het gaat om wat je uitstraalt, en gisteren was dat simpel, puur geluk, het genot van het moment. Een moment om te koesteren.