Twee werelden

Ik leef dus in twee werelden, met daartussen een zee, een oceaan, twee bergen-ketens, the great plains en negen uur tijdverschil. Een kind hier en een kind daar. Mijn man en maatje is daar, mijn leven is meestal hier. Nu even niet. Nu is mijn leven nog even in between. Net of een stukje van mijzelf er iets langer over doet om de oversteek te maken, als een slowmotion, of een bewogen foto. Het zichtbare deel is er al, maar er loopt een vage waas achter mij aan dat nog moet landen. Morgen is dat er ook. Ik weet nu dat mijn leven hier is, want als ik daar ben is het anders dan eerst, toen mijn leven nog daar was. Dan zit ik op de bleachers en kijk naar de studenten van de middle school, maar mijn kind zit er niet meer tussen. Ik praat met de ouders, maar we zijn niet meer dezelfde ouders. Ik juich voor de school, maar het is niet meer mijn school. En dat voelt anders en het steekt een beetje. Ik weet dan dat ik er eigenlijk niet meer bijhoor, net als wanneer je kinderen naar de middelbare gaan en je loopt nog op het schoolplein van de basisschool. Je hoort er niet meer bij.
Gisteren kwamen we terug van een weekje San Mateo in Californie. De koffers waren achtergebleven in Houston, maar ik mis ze nog niet. Straks komt iemand ze brengen en dan pak ik de bekers uit die ik in San Francisco heb gekocht, echte toeristen bekers, maar ik ben er blij mee. Ik schaam me niet om toerist te zijn, want stiekum denk ik dan dat ik er eigenlijk geen ben. San Francisco is ook een beetje van mij en daarom drink ik uit die beker straks, en dan denk ik aan de pier en aan de heuvels op de achtergrond en aan de oceaan met zijn wilde golven waar alleen echte surfers zich wagen als het hard waait.