afstand

Lieve allemaal,


We bloggen en we mailen, we bellen en sturen elkaar pakketjes en kerstkaarten. We denken aan elkaar en bekijken de foto's. De waan van de dag zorgt ervoor dat het leven voorbijraast zonder dat we al te veel stil staan over het hoe en waarom. De wereld is zo klein geworden, denken we.


Maar soms zijn er dagen die even stilstaan. Dan gebeuren er dingen waar we geen grip op hebben. Voor ons hier in het verre Amerika zijn dat soms dingen die thuis, thuis in Nederland, gebeuren, waardoor de afstand zo groot lijkt. Te groot soms. Dan zijn mailtjes, kaartjes, en telefoontjes niet genoeg. Dan blijft het gemis van die arm, die kus, die blik.

Dan staan we even stil en doen niks. Dan wachten we totdat alle verwarrende gedachten weer zijn terug gedwarreld op hun plek waar ze horen en misschien wordt er dan een van die voornemens duidelijk om als de rust is weergekeerd iets te doen dat zin geeft, aan mezelf, aan een ander. Het dwarrelt nog een beetje, maar dat geeft niet want ik weet dat als het tijd is, dat het op zijn plaats valt.