Met mijn gloednieuwe, felgroene laptop voor me en mijn tall regular naast me zit ik anoniem tussen de andere professionals in de Starbucks op de hoek van El Camino en de Highway 92. Het succes van deze Starbucks lijkt de perfecte lokatie voor een zakenmeeting. Ik voel me helemaal op mijn plek want vandaag is de eerste dag van weer een nieuwe periode in mijn leven. Klaar met koffies thuis, strijken in de ochtend, sporten tussen de middag en werken als vrije tijdsbesteding. Gisteren had ik mijn eerste interview op de Highland elementary en gezamenlijk werd besloten dat ik als gediplomeerde juf best een paar kleutertjes in de gaten kan houden, ook als ze niet zo aardig doen tegen de anderen. Zojuist kom ik van het schooldistrict voor nog meer copieen en handtekeningen en een afspraak voor de verplichte vingerafdrukken en TB test. Wanneer ik ga beginnen weet ik nog niet, maar ik voel me al een echte professional tussen de andere laptoppende profs in de starbucks.
Maar toch. Het zal wel koedwatervrees zijn, want hoe blij ik ook ben met mijn nieuwe job, ik zal mijn tutor kinderen missen. Ik heb het gevoel dat ik ze in de steek laat, want natuurlijk krijgen ze het nooit meer zo gezellig. Eigendunk zou Ruben gelijk roepen. En gelijk heeft hij, maar ik weet nog hoe ik tegen die grote middelbare school kinderen opkeek. Nu heb ik geleerd dat ik deze Borel kinderen erg leuk vind en dat ik steeds langzaam meegroei met de kinderen. Ook moet ik mijn jumprope moeder teleurstellen,.Hopelijk kunnen we na schooltijd nog eens een echte workshop organiseren. Maar zover is het nog niet. Tijd om mijn groene partner in te klappen en op weg te gaan naar Borel voor een van de laatste lunchbreak jumprope lessen.
En het goede nieuws is dat onder aan de heuvel waarop mijn nieuwe school gebouwd is ook een starbucks is en ik weet dat ze daar hele lekkere banken hebben. Wie weet hoeveel uurtjes ik daar nog ga doorbrengen met mijn nieuwe groene laptop voordat ik de kids van school ga halen of gewoon voor een bakkie met Jacoline, die op de preschool aan de andere kant van die heuvel werkt en dezelfde werkuren heeft. Toeval bestaat niet, dus dat gaat goedkomen!
Maar toch. Het zal wel koedwatervrees zijn, want hoe blij ik ook ben met mijn nieuwe job, ik zal mijn tutor kinderen missen. Ik heb het gevoel dat ik ze in de steek laat, want natuurlijk krijgen ze het nooit meer zo gezellig. Eigendunk zou Ruben gelijk roepen. En gelijk heeft hij, maar ik weet nog hoe ik tegen die grote middelbare school kinderen opkeek. Nu heb ik geleerd dat ik deze Borel kinderen erg leuk vind en dat ik steeds langzaam meegroei met de kinderen. Ook moet ik mijn jumprope moeder teleurstellen,.Hopelijk kunnen we na schooltijd nog eens een echte workshop organiseren. Maar zover is het nog niet. Tijd om mijn groene partner in te klappen en op weg te gaan naar Borel voor een van de laatste lunchbreak jumprope lessen.
En het goede nieuws is dat onder aan de heuvel waarop mijn nieuwe school gebouwd is ook een starbucks is en ik weet dat ze daar hele lekkere banken hebben. Wie weet hoeveel uurtjes ik daar nog ga doorbrengen met mijn nieuwe groene laptop voordat ik de kids van school ga halen of gewoon voor een bakkie met Jacoline, die op de preschool aan de andere kant van die heuvel werkt en dezelfde werkuren heeft. Toeval bestaat niet, dus dat gaat goedkomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten