Op weg

Noem het karma , een groene uitstraling, of misschien is het wel ons doel in het leven, maar volgens mijn nichtje Annika lijkt het alsof sommige mensen een sticker op hun voorhoofd hebben: "praat tegen mij" In de bus, de trein, op het vliegveld en ja in het vliegtuig. Op de heenweg naar Nederland heeft een Nederlandse meneer op de rij voor mij aan de andere kant van het gangpad mij proberen te overtuigen dat het eten in de US nog steeds niet naar wens was. Mijn pogingen om hem ervan te overtuigen dat het echt wel mee viel en dat buiten de directe omgeving van Fishermen's Warf toch heus deugdelijk eten te vinden was ten spijt. Misschien was dat het wel, mijn al te serieuze pogingen om beleefd het gesprek gaande te houden.

Gelukkig voor mij was het feit dat hij een rij naar voren zat toch een te groot opstakel om het gesprek al te lang gaande te houden en werden we gered door zijn nekspieren en de stewardessen die met hun karretje het eten kwamen brengen. Dit geluk was niet met mij toen ik me, op de terugweg naar San Francisco, uitermate in mijn nopjes zetelde in mijn superstoel met beenruimte op rij 9 met naast mij een nog lege stoel. De stoel werd al snel gevuld door een vriendelijke meneer met oosters uiterlijk. Ik herkende hem van het inchecken bij het boarden. Net als wij had hij problemen met het clearen?! Hij zag er toen net zo min verontrust uit als wij, overtuigd dat de computer moeite had met ons en wij niet met de computer. Een geuniformde man van de luchthaven dacht daar anders over. Het hele gedoe leverde 20 minuten vertraging op, maar wij zaten veilig en wel in het toestel. Hij was zeker 30 cm korter dan ik dus hielp ik hem met zijn zware rugzak en vaag groen plastic tasje waar, aan het rammelende geluid te horen, pannetjes in zaten. Hoewel je nu haast zou denken dat deze meneer een backpacker was heb je het mis. Het was een keurige meneer in pak met pas nieuwe schoenen aangeschaft in Ankara leerde ik later. Keurige nette glanzende nieuwe schoenen.

De meneer was een beetje nerveus, niet gewend om lange reizen te maken. Natuurlijk snap ik dat, ik was nooit nerveus, zolang ik maar achter iemand anders aan kon sjokken en niet hoefde na te denken naar welk loket of gate ik moest. Leuk vliegen! Totdat ik eens alleen moest vliegen en prompt het vliegtuig miste. En deze meneer had blijkbaar al een lange vlucht achter de rug, met zijn rammelende groene plastic tasje en zware rugzak. "Ja, U zit heus in het juiste vliegtuig. Kijk maar, zelfs het stoelnummer staat op uw instapbewijs." "Ja, al deze mensen gaan naar San Francisco. Aan een stuk door ja, Ongeveer 10 en een half uur."" Ja, lang he!"

Voor ons was een televisieschermpje ingebouwd in de muur. Al snel na het opstijgen liet het schermpje precies zien waar we waren, hoe hoog en hoe koud het daar was. Op zich interessante informatie voor iemand die van cijfers houdt, maar voor iemand die zich op die hoogte niet helemaal thuis voelt kun je gerust zeggen dat je ook teveel informatie kunt geven. De meneer naast mij was vooral verontrust over de hoeveelheid water die zich tussen de Verenigde Staten en Nederland bevond. Hij probeerde zichzelf nog gerust te stellen dat het wolkendek onder ons een soort landschap was, of wellicht dat zich daaronder land bevond, maar deze geruststellende gedachte werd door mij harteloos de grond ingeboord toen ik hem, zonder na te denken over de gevolgen, wees op het schermpje en dat het blauw "water" betekende.

Door mijn hulpvaardigheid herkende de man ik mij het luisterend oor en hij vertelde over zijn madam, die in de US woont. Hij was onderweg naar haar, vanuit Iran. Waarschijnlijk via Ankara, waar hij zijn visum en schoenen had geregeld. Zij zoon was nog in Iran en zijn dochter in de US. Ik prees mij gelukkig met het feit dat mijn eigen kinderen veilig achter mij zaten, naast hun vader en dat wij samen naar ons andere huis gingen, waar het net zo veilig is, gewoon omdat het een spannend avontuur is. De sticker op je voorhoofd leert je ook een hoop. Over anderen en over jezelf.

Het schermpje ging uit en dat had mijn redding kunnen zijn, maar nee, ik vond het nodig om in mijn onnadenkende hulpvaardigheid de meneer erop te wijzen dat we zelf een schermpje in de stoelleuning hadden. Nu had ik nog de kans om de informatie over de vluchtinformatie te verzwijgen, maar nee, naast mijn uitleg over de films en muziek, die hij misprijzend van de hand wees, als zijnde te aardse genoegens want zeker weten vol onzedelijke "adult" beelden, dacht ik hem een plezier te doen door uit te leggen hoe hij te vluchtgegevens ook op zijn eigen schermpje kon volgen.

De meneer maakte slechts ten dele gebruik van mijn hulpvaardigheid. Nee hoor helemaal niet nodig om zijn schermpje ook uit te klappen. Hij kon het heel goed zien op het mijne!
"Hoe lang nog boven water?" "30 minuten, en dan een stukje land en dan 3 of 4 uur en dan weer een stukje land en zo door" "Hoe lang nog boven water? "Ja, nog een heel stuk" En zo door, nog maar 7 uur vliegen, Help! Gebruikmakend van een kort moment van onoplettendheid zette ik snel een film op. "Mama Mia, here I go again"

Toen hij mij vervolgens verzocht mijn schermpje terug te zetten naar de vluchtgegevens, klapte ik snel zonder te vragen zijn eigen schermpje uit en programmeerde zijn lievelingsprogramma. Helaas is de ruimte in het vliegtuig zo klein dat het onvermijdelijk is om elkaar en ook de knopjes van de bediening van het schermpje onbedoeld aan te raken, zodat voortdurend contact tussen ons om het programma terug te zetten onvermijdelijk bleef.

Ik heb de meneer nog geprobeerd te helpen om zijn douanedocumenten in te vullen, maar na twee keer overschrijven was het nog steeds niet helemaal foutloos. Ik durfde bij het doorlopen van de douaneformaliteiten niet meer naar hem uit te kijken, bang om te worden meegezogen in een onvermijdelijk ingewikkelde procedure om hem zonder kleerscheuren langs de strengkijkende mannen te loodsen. Ik hoop dat het allemaal goed gekomen is met hem en dat hij gelukkig is met zijn madam in dit voor hem vreemde, nieuwe land, maar de volgende keer neem ik een grote koptelefoon en een heel dik boek mee.

Annika, goede reis!