Snowboarden of skien?!

Sommigen zullen nu denken dat ik defintief in de midlife crisis ben aanbeland maar ik denk dat je nooit te oud bent om te leren en heb het anderen ook zien doen, dus waarom niet. Suzanne kan het al en Wiegert en Ruben gingen het ook leren. Weer eens wat anders in de sneeuw. We gingen snowboarden dit jaar.

Ik had volop getraind, hard gelopen, geroeid op de concept en zelfs gezwommen, zodat ook de armspieren up to speed waren. Dat varkentje gingen we wel even wassen. De schoenen beloofden veel goeds. Vorig jaar waren door te kleine schoenen, waarschijnlijk toch iets mis in de techniek en daarmee net iets te hard geskied, de teennagels aan diggelen. Dit jaar ging me dat niet meer gebeuren met deze toffeltjes.

We logeerden in South Lake Tahoe, maar gingen naar Homewood aan de oostkant van het Lake, want kleiner en goedkoper. En daarmee ook een stuk chaotischer. Het duurde even voordat we allemaal ingeschreven waren voor de les en iedereen voorzien was van materiaal. Daardoor misten we het begin van de les en mochten we direct via het magic carpet naar de bovenkant van het beginnersheuveltje. Snel een van de schoenen vastzetten op de snowboard en hup naar beneden glijden, beetje met je gewicht spelen, tenen omhoog, tenen naar beneden. En NIET achterover hangen, want dan val je! AU! Toch blijkbaar wat relevante informatie gemist aan het begin van de les, want we hadden het nog niet helemaal onder de knie aan het einde van de les, maar niet getreurd want de middagles was geen vervolg op de ochtendles, dus we begonnen gewoon met een nieuwe leraar van voor af aan. Deze les bestond eruit dat je het gewoon maar moest proberen. Hij deed steeds een nieuw trucje voor en hup, wij. Dat deden we en de eerste blauwe plekken dienden zich aa Al met al toch best een leuke dag.

De tweede dag begonnen we weer van voor af aan. Tijdens deze ochtend bleek dat twee belangrijke onderdelen van het snowboarden, namelijk het opstaan met je gezicht naar het dal en het keren naar die positie vanuit een positie met je gezicht naar de berg voor mij twee onmogelijke bewegingen bleken, hetgeen meer blauwe plekken en een gevoel van diepe frustratie opleverde. Vooral toen ik zag dat Wiegert en Ruben langzaam maar zeker vorderingen begonnen te maken. Ik zou niet die suffe moeder zijn die achter bleef!

De derde dag gingen Ruben en Wiegert zelf aan de slag en al snel maakten ze weliswaar grote maar toch mooie bochten. Ik bleef het natuurlijk ook proberen en, hoewel iedereen beweerde dat het er best goed uitzag met mijn gezicht naar de berg, waren mijn beide knieen uiteindelijk zo blauw dat ik de handdoek in de ring gooide. Klaar met snowboarden! Als ik zo doorging kon ik ook het skien op mijn buik schrijven.

Ik heb drie dagen in heerlijk comfortabele schoenen rondgelopen en van de zon genoten, ik heb enorm respect gekregen voor snowboarders, die ik eerst wel eens verfoeide en ik heb nog steeds een zere kont en blauwe knien. Ga ik het volgend jaar weer proberen? Een jaar duurt lang, en ik zeg nooit, nooit. En als ik zie dat de anderen het wel kunnen knaagt de frustratie. Ik denk er nog even over na, goed?